Γιατί νομίζεις πως τα ψηλά τακούνια φτιάχτηκαν για τις γυναίκες; Γιατί γυναίκα θα πει, περπατάω αργά, δεν βιάζομαι, δεν τρέχω, περπατάω με το ρυθμό που επιτάσσουν τα ψηλοτάκουνα, επιτρέπω στις σκέψεις μου να παντρευτούν τα συναισθήματά μου. Σ αυτό το ρυθμό, αφήνω το σώμα μου να εκτεθεί και να λικνιστεί, να χορέψει περπατώντας με τον ήχο από το χτύπημα που γίνεται μουσική για τους περαστικούς.
Γιατί νομίζεις οι γυναίκες βάφουν και στολίζουν τα μακριά νύχια τους; Γιατί τα γυναικεία χέρια είναι χέρια καλλιτεχνικά. Γιατί τι άλλο από τέχνη είναι να βλέπεις την παλάμη σου να σέρνεται αργά πάνω από την τρυφερή όμορφη σάρκα; Τι άλλο από τέχνη είναι να καταπραΰνεις τον πόνο, να σκουπίζεις το δάκρυ, να φτιάχνεις το γιακά ενός αγαπημένου προσώπου ή απλά να κρατάς τα χέρια του κοιτώντας το στα μάτια;
Advertisment
Γιατί νομίζεις πως οι γυναίκες λατρεύουν τις όμορφες κάλτσες, εκείνες με την ίσια ραφή; Γιατί ξέρουν πως η ραφή, όσο και να το προσπαθήσεις, ποτέ δεν θα είναι ολόισια. Όπως κι η ίδια η ζωή. Το ντελικάτο υλικό θα την ξεστρατίσει και τότε ξανά και ξανά πρέπει με το χέρι να την φέρεις «στον ίσιο δρόμο».
Αλλά είναι τόσο ανθρώπινο αλλά και τόσο απολαυστικό να αγγίζεις το μετάξι, έστω κι αν είναι για να ξεστραβώσεις μια γραμμή. Κι οι γυναίκες ξέρουν, γιατί τους έχουν γεννήσει, πως οι άνθρωποι έχουν τα στραβά τους. Όλοι. Αλλά και τα μεταξωτά τους. Μόνο που στη πορεία χρειάζεται να επέμβει ένα μαλακό αλλά αποφασιστικό χέρι και να τους φέρει στα ίσια τους.
Γιατί νομίζεις πως οι λεπτές ζώνες που σφίγγουν τη μέση ταιριάζουν σε τόσες πολλές γυναίκες; Γιατί τους θυμίζουν πως έχουν τις καμπύλες που περιέχουν τη ζωή. Γιατί όσο κι αν οι καμπύλες ταλαιπωρήθηκαν και λοιδωρήθηκαν την εποχή του νεοπλουτισμού, του επιφανειακού και γλοιώδους lifestyle, εκείνες γνωρίζουν καλά ότι είναι το σημείο συνάντησης της ευάλωτης θηλυκότητας και της προστατευτικής γονιμότητας. Και θέλουν να το θυμούνται. Γιατί ο γύρω κόσμος πολύ συχνά θέλει να τις κάνει να το ξεχνούν.
Advertisment
Γιατί νομίζεις πως οι γυναίκες κουβαλούν μεγάλες τσάντες; Γιατί έμαθαν από νωρίς να είναι νομάδες και να μεταφέρουν μαζί τους ένα μικρό σπιτικό. Και πολλές φορές, μέσα στη μέρα χρειάζεται να δημιουργήσουν, να περιδιαβούν και να φροντίσουν πολλά τέτοια σπιτικά. Στις τεράστιες σχεδόν τσάντες τους κουβαλάνε τα απολύτως απαραίτητα.
Γι αυτό, φίλε, σύντροφε, εργοδότη, συνάδελφε, συναγωνιστή σκέψου κάθε φορά που βλέπεις εμένα, τις αδελφές μου, τις φίλες μου, τις μητέρες και τις γιαγιάδες μας. Θυμήσου πως τα τακούνια, οι ραφές κι οι ζώνες είναι τα σύμβολά μας. Κι ακόμα κι αν δεν προλαβαίνουμε να τα νοιαστούμε, να τα γυαλίσουμε, να τα φορέσουμε. αυτό που σημαίνουν είναι εκεί.Η φροντίδα μας, η αισθητική μας, η ανάγκη να χαϊδέψουμε και να γεννήσουμε όχι μόνο ανθρώπους αλλά και ομορφιά.
Πίσω από τα ταλαιπωρημένα αθλητικά, βρίσκεται η εργαζόμενη που τα ποδαράκια της έχουν πρηστεί από την ορθοστασία. Πίσω από τα βιαστικά κομμένα και καθαρά νύχια, βρίσκεται η μάνα που δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσα από τα πλυσίματα. Πίσω από τις χοντρές κάλτσες, βρίσκεται το ανορεξικό κορίτσι που παρακαλάει κάποιος να τη βοηθήσει να αγαπήσει το σώμα της.
Κι όλες εμείς συναντιόμαστε μέσα στις βαριές τσάντες που συνοδεύουν τις πολυάριθμες διαδρομές μας στην καθημερινότητα. Μη μας προσπερνάς βιαστικά φίλε, σύντροφε, πατέρα, αδερφέ. Στάσου μια στιγμή κι άκουσε τη μουσική που εκπέμπουμε. Και δώσε μας τη δική σου!
- Αν είναι να χάσεις κάτι από μια εμπειρία, φρόντισε να μην είναι το μάθημα! - 10 Σεπτεμβρίου 2018
- Γυναίκα θα πει… - 12 Ιουλίου 2018
- Είμαστε κι εμείς, τα παιδιά που γεννηθήκαμε ενήλικες - 14 Δεκεμβρίου 2017
