Έπρεπε να φτάσω τα τριάντα για να συνειδητοποιήσω, να νιώσω βαθύτατα έμπρακτα τα όρια της ανθρώπινης αφέλειας, επιπολαιότητας, ευκολίας. Ευκολία στα λόγια, μια ευκολία άρρηκτα συνδεδεμένη με δυσκολία στις πράξεις, ευκολία στις υποσχέσεις, στα όνειρα, σε εκείνα τα «μαζί» που δεν θα είσαι ποτέ ικανός να υλοποιήσεις. Όταν η μεγάλη χίμαιρα του πόνου καταλαγιάσει, όταν η βασική ροή της υγείας σου αποκατασταθεί, όλα αρχίζουν να τραβούν τον δρόμο τους με τον πιο αβίαστο τρόπο.
Είδες τον εαυτό σου για καιρό ανίκανο να κοιμηθεί, να ξυπνήσει, να πάει στη δουλειά του, είδες τις μέρες να περνούν τόσο μηχανικά που σε άφησαν καταπονημένο ουραγό απέναντι στην τύχη, στα άλυτα ερωτηματικά, στην υπέρτατη αδικία. Σε έχασες, αλλά ακόμα και στο χαμό σου δεν τα έβαλες ποτέ κάτω. Πιάστηκες από τους φωτεινούς ανθρώπινους βράχους που ήρθαν και σε αγκάλιασαν και ξεκίνησες να διαβαίνεις το πιο προσωπικό σου σκοτάδι. Γνώριζες εξάλλου καλά, ή είχες ανάγκη να διαβεβαιώνεις συνεχώς τον εαυτό σου, πως όλα είναι περαστικά, πως είναι κι αυτά τα μεγάλα σκοτάδια ένα αναγκαστικό στάδιο που οφείλεις να διαπεράσεις γυμνά, αληθινά, ντόμπρα.
Advertisment
Πίστευες για χρόνια στην άρτια οριοθέτηση της ζωής σου, στην ομαλή πορεία που έλαβαν οι στόχοι σου, στη γερά συγκροτημένη σου δύναμη. Μα τι αφελής του λόγου σου να είσαι πεπεισμένος για τη στάσιμη ισχύ της δύναμής σου όταν την έχεις στηρίξει στο φόβο, στη δειλία, στην αδυναμία να ρισκάρεις, όταν ο φόβος μόνο στο άκουσμά του φαντάζει τρόμος! Ποιος είπε και ποιος απέδειξε πως αντέχεις ακόμα κι εκείνα που αποφεύγεις με καλοδουλεμένη στρατηγική;
Έτσι, όταν η πρώτη ευκαιρία ασφάλειας και χαμένης στοργικότητας κτύπησε και πάλι τις άμυνές σου, παραδόθηκες. Παραδόθηκες κι απέδειξες ακόμα και σε εσένα πως νιώθεις ακόμα, πως τελικά τα αποθέματα αγάπης ήταν πάντα εκεί κι ας προνόησαν καλά άλλοι, για το αντίθετο. Μα ξέχασες πως είχες ακόμη κάποιες εκκρεμότητες να αντιμετωπίσεις, με κάποιους φόβους να αναμετρηθείς. Δε θα σου σέρβιραν το νέκταρ τόσο αβίαστα, όλη η ζωή σου στο αποδεικνύει!
Είχες μια ακόμα αναμέτρηση. Μια ακόμα αναμέτρηση με ανθρώπους ψεύτες, επιπόλαιους, ανώριμους, που μολύνουν όμορφα λόγια ένεκα της αδυναμίας τους να γίνουν συμβατοί με το αυθεντικό και το ατόφιο. Σου πούλησαν πανέμορφα παραμύθια, από εκείνα της οκάς, να, εκείνα ακριβώς που φοβόσουν. Κι εσύ τα δέχτηκες ένα-ένα, κι ας πρόσταζε η λογική το αντίθετο κάθε τόσο, μέσα από τα αθόρυβα παράπονα στη συνείδησή σου. Το έζησες κι αυτό.
Advertisment
Όσο κι αν πάλεψες να είσαι σωστός, όσο κι αν αγωνίστηκες για να μπορέσεις να αφεθείς ξανά, να ζήσεις όπως ξέρεις καλά πως σου αξίζει, ξέχασες στα πλάνα σου να προνοήσεις για τους φόβους σου. Όσο τους καλύπτεις, συμβιβάζονται και κρύβονται. Μα στο πρώτο ρίσκο, εμφανίζονται μπροστά σου πιο προετοιμασμένοι από ποτέ, πιο ικανοί από ποτέ για να καταστούν άρτιοι διδάσκαλοι και τιμωροί. Νόμιζες πως οι άνθρωποι καταλάγιασαν στο διάστημα της στασιμότητας σου; Νόμιζες πως οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τα θηρία μέσα τους;
Οι ίδιοι που σε σταύρωσαν, οι ίδιοι προτίθενται να σε σταυρώσουν και πάλι. Δεν λογαριάζουν αυτοί πληγές, όχι κατ’ ανάγκη από κακία, μα εδώ οι ίδιοι δεν ήταν ικανοί να χειριστούν με τρόπο ωφέλιμο τον πόνο και την αποτυχία τους. Κι έτσι, περιορίστηκαν στα εύκολα, στα εύκολα λόγια, στις εύκολες προσεγγίσεις, στις εύκολες μεταβιβάσεις, στα εύκολα «τέλος», σε όλα εκείνα που κατά βάθος θα ήθελαν, μα δεν θα είναι ποτέ ικανοί να πράξουν.
Πέρασες πραγματικά δύσκολα προσπαθώντας να διανοηθείς το πώς σου φέρθηκαν. Πέρασες ακόμα πιο δύσκολα όταν συνειδητοποίησες πως τα κάστρα σου ήταν χάρτινα, πως η πραγματική δύναμη συγκροτείται μέσα από την ολόγυμνη αντιμετώπιση των φόβων σου. Και το άντεξες. Ό,τι φοβάσαι, κάποια στιγμή σε βρίσκει. Ό,τι φοβάσαι, κάποια στιγμή αποδεικνύεται ένα πολύτιμο μάθημα για όλη τη μελλοντική σου υπόσταση. Να μην φοβάσαι.
Αν το καλοσκεφτείς, τα δύσκολα σε γαλούχησαν, σε διαμόρφωσαν. Να τις επιζητείς τις μπόρες γιατί μόνο έτσι θα φτάσεις τις πιο ενδόμυχες πτυχές του εαυτού σου, να τις επιζητείς τις τρικυμίες γιατί μόνο έτσι θα πάψεις πραγματικά να φοβάσαι. Ξέρεις πια καλά, πως στον ολοκαίνουριο εαυτό που έστω κι αναγκαστικά φόρεσες, ο φόβος δεν έχει θέση. Ο ολοκαίνουριος εαυτός σου μπορεί πια να χειριστεί, πραγματικά, τα πάντα.
Ήβη Παπαϊωάννου – Photo: Author/Depositphotos
- Για εσένα, που σε βρήκες ξανά πιο δυνατό από ποτέ - 30 Νοεμβρίου 2018
- Στον καλύτερο παππού, διδάσκαλο, πατέρα… - 13 Νοεμβρίου 2018
- Η ζωή δεν σου δίνει τίποτα που να μην μπορείς να χειριστείς και να αντέξεις - 9 Νοεμβρίου 2018
