Δεν ξέρω πώς θα μας τα φέρει η ζωή, εάν μας δώσει την ευκαιρία να μάθουμε ποτέ πραγματικά ποιοι είμαστε. Θα ερωτευτώ, θα ξαναχωρίσω, θα ξαναπονέσω, θα ξανασταθώ στα πόδια μου. Όλα είναι ένας κύκλος. Αλλά πάντα θα πονάει αυτός ο Ένας. Κι αυτός ο ένας, ήσουν εσύ… Με πονάει ακόμα που δεν σε προσέχω πια, που δεν σε νοιάζομαι πια, που δεν μαθαίνω πρώτη τα νέα σου, που δεν σε παρηγορώ όταν προκύπτουν προβλήματα στη δουλειά σου, που δεν ξέρω αν τρως, αν προσέχεις αυτά που φοβόμουν, αν ξενυχτάς, αν…
Με πονάει που δεν είσαι ο πρώτος άνθρωπος που λέω καλημέρα, που δεν μπορώ να σου διηγηθώ τα απρόοπτα της καθημερινότητας, τις λύπες μου, τις ανησυχίες μου, τις χαρές μου. Μου λείπει η καληνύχτα σου, το σ’αγαπώ σου. Μου λείπει να με προσέχεις. Με πονάει που δεν κάναμε τη διαφορά, που χαθήκαμε όπως τόσοι άλλοι, που δεν αντέξαμε τα προβλήματα και τους φόβους μας, που η αγάπη σου σταμάτησε να υπάρχει, που με ξέχασες, που έφυγες για πάντα. Υπάρχουν στιγμές που φοβάμαι ότι κάτι θα συμβεί και δεν είσαι εδώ. Και είχα μάθει να είσαι εδώ. Και φοβάμαι.
Advertisment
Η ζωή μου προχωρά, όπως προχωράνε όλων των ανθρώπων οι ζωές, όπως προχωρά κι η δική σου ζωή. Έχω μάθει πια να ζω χωρίς εσένα. Ξυπνάω, χαμογελώ, βγαίνω, κάνω όνειρα, ζω. Αλλά υπάρχουν στιγμές που ταράζομαι, ακόμα και στον ύπνο μου, δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Και μετά πάλι απ’την αρχή. Ζω, χαμογελώ, προχωρώ.
Προχωράμε παράλληλα αντί μαζί, προχωράμε με άλλους ανθρώπους αντί μαζί, φτιάχνουμε διαφορετικά όνειρα, χώρια. Γίναμε δύο ξένοι, το χειρότερο που μπορούν να γίνουν δύο άνθρωποι. Κι αυτό πονάει πιο πολύ απ’όλα. Που γίναμε κι εμείς σαν όλους τους άλλους. Σκέφτομαι συχνά, πως αν η αγάπη μας ήταν αληθινή, θα κρατούσε. Δεν κράτησε όμως. Ήταν όλα ένα κακόγουστο ψέμα;
Θυμάμαι ακόμα την αγκαλιά μας. Εμείς την είχαμε φτιάξει μέσα από χιλιάδες κύματα, μέσα από κόπο και προσπάθεια, μέσα από την αγάπη και τις πληγές μας, από τις εύκολες και τις δύσκολες στιγμές μας, είχαμε φτιάξει αυτό το αντίδοτο, που μας έδινε ζωή και που μας κρατούσε ενωμένους. Aκόμα κι αυτήν, την απαρνήθηκες. Μάλλον κάπου χάσαμε το παιχνίδι, αλλιώς δεν γίνεται όλα όσα ζήσαμε να ήταν ένα ψέμα, έτσι δεν είναι;
Advertisment
Και τι μένει, λοιπόν, πια. Μια αγάπη που γεννήθηκε ξαφνικά, πολλές οδυνηρές αναμνήσεις κι ένας οριστικός αποχωρισμός. Σε λίγο καιρό από τώρα, είτε το θέλουμε είτε όχι, θα έχουμε ξεχάσει και οι δυο εντελώς την ύπαρξη του άλλου. Δεν έχει σημασία που προχώρησες πρώτος τη ζωή σου. Κάποιος πρώτος θα παντρευτεί, κάποιος άλλος πρώτος θα κάνει παιδί, κάποιος θα ευτυχίσει ίσως πιο πολύ από τον άλλον. Κι από εμάς, τι θα απομείνει; Όταν το σκέφτομαι, τρομάζω. Τίποτα δεν θα’χει απομείνει.
Δεν σε μισώ, δεν σου χρωστάω, δεν μου χρωστάς. Κι εσύ θα ζήσεις με τα σωστά και τα λάθη σου. Και εγώ με τα δικά μου. Και οι δυύ θα ζήσουμε με τις επιλογές που κάναμε ή θα κάνουμε. Και θα ζήσουμε για πάντα με τις συνέπειες των επιλογών μας. Και φοβάμαι πολύ. Όλα συνηγορούν στο οτι δεν θα σε ξαναδώ ποτέ, δεν θα μάθω ποτέ πώς είσαι, πώς νιώθεις, πώς περνάς. Ούτε κι εσύ θα μάθεις ποτέ για μένα.
Όλα σιγά σιγά θα σβήσουν, θα ξεχαστούν. Και τα όμορφα και τα άσχημα. Κι ο δεσμός της ψυχής μας, θα σπάσει κι αυτός. Και θα χαθούμε μια για πάντα στο πλήθος, δύο ξένοι κι εμείς, δύο άνθρωποι που δεν θα μάθουν ποτέ αν αγαπήθηκαν στ’ αλήθεια γιατί το όνειρο έμεινε μισό, κόπηκε αιφνίδια στη μέση κι ένα καινούργιο “ταξίδι” ξεκινά και για τους δυο μας. Αντίο, αγάπη μου. Στα «ταξίδια» σου να προσέχεις.
Μαρία Γεωργίου – Photo: Author/Depositphotos
