Ήταν κάποτε δύο κύριοι που περπατούσαν παρέα, όμως δεν είδαν δύο λάκκους που βρίσκονταν μπροστά τους και βυθίστηκαν μέσα σ’ αυτούς. Ο πρώτος κύριος ξεκίνησε να βρίζει αδιάκοπα για την τύχη του, να κατηγορεί όσους δε φρόντισαν να κλείσουν το λάκκο του και ν’ απειλεί πως θα τους κανονίσει μόλις καταφέρει να συρθεί στην επιφάνεια.
Μέσα σ’ αυτά που έλεγε και που επιτρέπεται ν’ αναφέρουμε, ήταν μερικά «Πώς θα πάω στη δουλειά μου;», «Ήταν ανάγκη να είναι τόσο βαθύς ο λάκκος;», «Θα το πληρώσει αυτός που μου το ‘κανε». Ο δεύτερος κύριος, που ο λάκκος του ήταν το ίδιο βαθύς με του άλλου, προσπαθούσε ν’ ανέβει πάνω, έτρωγε κι αυτός χώμα καθώς μαχόταν ν’ ανασυρθεί και συμφωνούσε μαζί με τον άλλο. Μα, μόλις πρόλαβε να ξεστομίσει «Θεέ μου, είναι πολύ βαθύς, πώς θα βγω πάνω;», ο άλλος τον διέκοψε αμέσως:
Advertisment
«Μα εσύ δεν έχεις τόσες δουλειές να προλάβεις» και «Σιγά, ο λάκκος σου δεν είναι τόσο βαθύς, πού να ‘βλεπες τον δικό μου». Ο δεύτερος κύριος, έτσι, σώπασε κι έμεινε ν’ ακούει τα προβλήματα του άλλου: για το ασύλληπτο βάθος του λάκκου του και για το πόσο σοβαρό ήταν για εκείνον να χάνει τόσο χρόνο μέσα στο λάκκο.
Εγκαταλείποντας, τώρα, τους δύο κυρίους μέσα στους λάκκους τους και σχολιάζοντας τους πια από απόσταση, βλέπουμε πως ο πρώτος κύριος δεν έβλεπε παρά μόνο το δικό του πρόβλημα ως σοβαρό, παρόλο που ήταν το ίδιο μεγάλο με του άλλου. Έτσι, κοίταζε μόνο το δικό του λάκκο κι υποτιμούσε το μέγεθος του λάκκου του διπλανού του.
Οι εγωκεντρικοί άνθρωποι, λοιπόν, έχουν αυτήν ακριβώς την τάση: θεοποιούν τον εαυτό τους, θεωρούν απαράδεκτον εκείνον που τους προκαλεί έστω και το παραμικρό πρόβλημα, όμως υποτιμούν το ίδιο πρόβλημα αν το πάθει κάποιος άλλος, αφού τον θεωρούν υποδεέστερό τους. Έτσι, αφού θέτουν αυθαίρετα τον εαυτό τους ανώτερο απ’ όλους τους άλλους, πιστεύουν ότι κάθε τι που τους συμβαίνει είναι άξιο προσοχής.
Advertisment
Απαιτούν ν’ ακουστεί το πρόβλημά τους και θέλουν οπωσδήποτε να συμφωνήσουμε όλοι για τη σοβαρότητά του. Ωστόσο, άπαξ και μιλήσουμε για έναν παρεμφερές προβληματισμό μας, σπεύδουν αμέσως ακόμη και να τον γελειοποιήσουν, προκειμένου να μας δείξουν πόσο ασήμαντος είναι μπροστά στο δικό τους «παμμέγιστο» πρόβλημα.
Παραμερίζουν, λοιπόν, καθετί που μας συμβαίνει, θεωρώντας το ανάξιο για περισσότερη προσοχή κι αν μας ακούσουν, δε θα είναι παρά για να κρατήσουν τους τύπους και για να μας δώσουν δυο – τρεις πρόχειρες κι επιπόλαιες συμβουλές, ώστε να δείξουν ότι έπαιξαν καλά το ρόλο τους ως ακροατές, για να μπουν αμέσως μετά ξανά στα δικά τους θέματα.
Οι εγωκεντρικοί άνθρωποι έχουν άλλο ένα χαρακτηριστικό: Κάνουν στους άλλους, όσα δε θ’ ανέχονταν ποτέ οι ίδιοι να τους κάνουν. Δηλαδή, μπορεί να επιδίδονται σε ψέματα, λόγου χάρη, αλλά άπαξ και κάνουμε τους ίδιους αποδέκτες ψεμάτων, θα γίνουν πυρ και μανία, γιατί τολμήσαμε να προσβάλουμε την αντίληψή τους.
Έτσι, λοιπόν, παρόλο που ο «λάκκος» μας θα είναι το ίδιο βαθύς με τον δικό τους, ποτέ δε θα τον αντιμετωπίσουν με την ίδια σοβαρότητα. Αντιθέτως, θ’ απαξιώσουν το πρόβλημά μας και θα το παραμερίσουν ως ένα ασήμαντο κι ανάξιο λόγου γεγονός.
Δημήτρια Κουρίδη – Photo: Author/Depositphotos
