Κάπου σε πήρε το μάτι μου, λατρεμένο μου πλάσμα, και ομολογώ πως έδειχνες αναστατωμένος. Έμαθα για σένα πως πρόσφατα έχασες από τη ζωή σου ένα πρόσωπο που αγάπησες πολύ.
[ Η απώλεια. Ή οι απώλειες.] Βαρύς ο πληθυντικός. Και όχι δεν μιλώ για τον θάνατο. Αυτός είναι αβάσταχτος καημός και δεν βρίσκω λόγια να σε παρηγορήσω.
Advertisment
Μιλώ για πρόσωπα που έρχονται και φεύγουν. Το “έρχονται” σε αναζωογονεί, το “φεύγουν” σε σκοτώνει. Δεν υπάρχει λόγος.
Ο φίλος σου, ο έρωτάς σου, ο κάθε δικός σου άνθρωπος • ήρθε στη ζωή σου και σου θύμισε πώς είναι να αναπνέεις. Να αναπνέεις πραγματικά, όχι όπως κάνεις πάντα. Εκείνος που μέσα στη μουργέλα σου, σχημάτισε ξανά το χαμόγελο στα χείλη σου.
Ωραία. Και τώρα φεύγει. Γιατί αυτό νιώθει, γιατί κάτι συμβαίνει στη ζωή του, γιατί έτσι γουστάρει στην τελική. Καταλαβαίνω πόσο πονάς, πόσο θα ήθελες να έμενε μαζί σου η “ανάσα” σου •όπως τον αποκαλούσες κρυφά.
Advertisment
Όμως καλό μου, το τέλος δεν το ορίζεις εσύ. Ήρθε, και αυτό που έχεις να κάνεις είναι να το δεχτείς. Κλάψε, να καθαρίσει η ψυχή σου. Θύμωσε, να νιώσεις δυνατός. Πόνεσε, το έχεις κι αυτό ανάγκη. Όμως μέχρι εκεί.
Να είσαι ευγνώμων που γέμισε τις μέρες σου ευτυχία και οξυγόνο. Να είσαι πάντα εκεί, αν σε χρειαστεί. Δεν ήθελε να σε πονέσει, μη του κρατάς κακία. Ήθελε μόνο να βρει παρηγοριά. Δεν πειράζει. Εσύ με όλα αυτά που πέρασες θα ξέρεις πώς είναι. Άλλωστε ψυχή μου, φέρθηκες άψογα. Όπως κάνεις πάντα.
Το ξέρω. Σε ξέρω!
Απόψε το βράδυ μην πονέσεις άλλο. Ξάπλωσε, πες «Εγώ ήμουν εντάξει απέναντί του», γύρνα πλευρό και κοιμήσου. Αυτή η πίκρα που νιώθεις τώρα είναι προσωρινή. Θα περάσει. Όλα περνάνε. Είναι χρόνος και ο χρόνος – βλέπεις – δεν περιμένει κανέναν.
Μην αρχίσεις τώρα τους εγωισμούς. Αν νιώσει την ανάγκη να έρθει ξανά, αν υπάρχει η δυνατότητα να σου δώσει ξανά το οξυγόνο του και αν εσύ τότε ακόμα τον έχεις ανάγκη. Ναι, αυτό θα σου πω. Να το ζήσεις. Κι όπου βγει. Μέχρι τότε, να μην κλαις άλλο. Στέρεψες ψυχή μου. Να σε προσέχεις.
Photo: Author/Depositphotos
Με σπουδές στις καλές τέχνες κι έπειτα επαγγελματίας Makeup artist και Body painter. Μεγαλωμένη στο Μαρκόπουλο, με καταγωγή απο την Τήνο υπάρχει μέσα της η νησιώτικη τρέλα. Μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της έχουν τα τραγούδια, η θάλασσα, η Θεσσαλονίκη και τα μικρά παιδιά.
Μοναδικό μότο ζωής: "Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει, να χορτάσει."
- Άργησα 450 ημέρες… - 2 Μαΐου 2020
- Ένας “κανονικός” άνθρωπος - 29 Ιανουαρίου 2019
- Οι άνθρωποί μας είναι οι γιορτές μας - 6 Δεκεμβρίου 2018
