“Θεέ μου, πονάνε οι άνθρωποι”, σκέφτομαι κάθε που ακούω δυσάρεστες ειδήσεις γύρω μου. Δεν είμαστε αθάνατοι, αντίθετα έχουμε μια σάρκα επενδυμένη στα κόκαλά μας, που μέσα τους κρύβουν σαν φυλακτό την καρδιά μας. Δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος, φτωχός, αν έχεις παραπανίσια κιλά ή αν παλεύεις με μια καταραμένη αρρώστια. Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος μέσα στα στήθια σου, πρέπει να έχεις καρδιά.
Μακάρι να είχα χρόνια πριν την σοφία που απόκτησα μέσα από τον πόνο. Μακάρι να έβλεπα νωρίτερα πως η ζωή μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας συνεχόμενος αγώνας μέχρι την επόμενη ευτυχισμένη στιγμή. Κι αυτό το ενδιάμεσο που μεσολαβεί, κρύβει τον μυστήριο κόσμο του πόνου. Αυτόν που κανείς δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα να τον απαλύνει. Να τον μετριάσει. Να τον νικήσει.
Advertisment
Ο πόνος δεν νικιέται. Δεν είναι ένα θεριό που ακούγαμε στα παραμύθια. Δεν έχει μορφή. Τον νιώθεις σαν έρχεται απρόσκλητος μια μέρα και κάθεται δίπλα σου. Τον διώχνεις με νύχια και με δόντια μα σου φωνάζει πως δεν έχει πού να πάει. Και σου δίνει το χρόνο σου. Να τον συνηθίσεις. Να του φωνάξεις. Να μαλώσεις και να κλάψεις μαζί του. Κι ύστερα μαθαίνεις να ζεις μαζί του. Συνηθίζεις αμήχανα την παρουσία του στη ζωή σου. Και κάθε φορά που σου έρχεται στο μυαλό η γνωριμία σας, πονάς για τη θέση που βρήκε άδεια μέσα μας και εγκαταστάθηκε.
Χάνουμε ανθρώπους ξαφνικά. Μετανιώνουμε για όσα σ’ αγαπώ θεωρήσαμε δεδομένα. Για όσες στιγμές αναβάλαμε με πρόφαση το χρόνο. Πονάμε για όλα τα ανούσια που δώσαμε αξία. Για όλα τα υλικά αγαθά που πασχίσαμε να αγοράσουμε δουλεύοντας σε απρόσωπα γραφεία μακριά από τις οικογένειές μας. Μακριά από εκείνους που αγαπήσαμε. Γιατί στην είσοδο όταν μας κτύπησε την πόρτα, τίποτα από αυτά δεν είχε αξία. Τίποτα άλλο εκτός από τον χρόνο που χάσαμε. Αυτός μας ήρθε πρώτος στο μυαλό μαζί με όλες τις στιγμές που είχαμε δεδομένες.
Μεγαλώνουμε μόλις μας κτυπήσει την πόρτα. Μόλις χάσουμε την ευκαιρία να ζήσουμε ό,τι αναβάλαμε. Θυμόμαστε πως ο θάνατος δεν έχει ημερομηνία. Δεν βλέπει χρόνια. Κλέβει τους ανθρώπους από δίπλα μας. Και στη θέση τους μας φέρνει τον πόνο χωρίς οδηγίες χρήσης. Χωρίς γιατί. Μας υποχρεώνει να ζήσουμε μαζί του χωρίς καμιά επιλογή.
Advertisment
Ειπώθηκε πολλές φορές. Γράφτηκε ακόμα πιο πολλές. Πείτε όλα τα σ’αγαπώ που θεωρείτε δεδομένα. Δείξτε την αγάπη σας στους ανθρώπους σας. Μην την αφήσετε μέσα σας. Μην ντρέπεστε να πείτε συγνώμη. Μην βάζετε εγωισμούς στο τιμόνι της ζωής σας. Η μεγαλύτερη κατάρα στην πλάση αυτή είναι να έχεις τόση αγάπη μέσα σου και να μην έχει πια πού να πάει. Να την βγάζουμε σε άψυχες φωτογραφίες που μένουν μονάχα να μας κάνουν συντροφιά μαζί με τον πόνο.
Το τώρα είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχουμε. Μάθαμε να ζούμε για το μετά. Ένα μετά που μπορεί να γίνει στάχτη σε κλάσματα δευτερολέπτων. Γι’ αυτό σήμερα, τώρα, οφείλουμε να ζήσουμε. Δεύτερη ζωή δεν έχει.
Photo: Author/Depositphotos
- Αν αγαπάς και αγαπιέσαι είσαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στη γη - 2 Μαρτίου 2021
- Φέτος μάθαμε να μετράμε το χρόνο μέσα από στιγμές… - 3 Ιανουαρίου 2021
- Φέτος, να σ’ αγαπάς λίγο περισσότερο… - 27 Δεκεμβρίου 2019
