Οι έφηβοι θα ήθελαν να μας επικοινωνήσουν τον εσωτερικό τους διάλογο. Και αν εμείς τους δίναμε το χώρο, θα μας έλεγαν ότι:
– «Νιώθω συνέχεια θυμό. Δεν ξέρω γιατί. Συχνά ξυπνάω θυμωμένος• άλλες μέρες, με φρικάρει τελείως αυτό, γιατί δεν νιώθω ωραία. Εύχομαι να μην ήμουν τόσο θυμωμένος, αλλά είμαι».
Advertisment
– «Κάθε μέρα είναι σαν μια φυλακή, παγιδευμένη σε ένα σώμα που συνεχώς αλλάζει, αλλά εγώ επαναλαμβάνω την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Όλη μου η ζωή αποτελείται από «πρέπει», όχι από «θέλω». Τεστ, εργασίες, φροντιστήρια – περνάω όλη μου τη ζωή με ανθρώπους που δεν θέλω: εφήβους που και οι ίδιοι είναι συγχυσμένοι».
– «Ορισμένες φορές, στεναχωριέμαι στο σχολείο – από τους καθηγητές, μα κυρίως από τους συμμαθητές μου». «Όλη μου η ζωή έχει γίνει ένα «δεν θέλω να…». Δεν θέλω να ξυπνάω τόσο νωρίς. Δεν θέλω να χρειάζεται να κοιμάμαι τόσο νωρίς. Δεν θέλω να πηγαίνω στο σχολείο. Δεν θέλω, δεν θέλω. Το μόνο που θέλω είναι να κοιμάμαι, γιατί έτσι δεν ανησυχώ».
– «Υπάρχουν μερικές φορές που κρύβομαι στο δωμάτιό μου και βλέπω συνέχεια σειρές, βιντεάκια ξανά και ξανά, επειδή είναι το μόνο που νιώθω ότι θέλω να κάνω. Δεν αντέχω να σκέφτομαι συνέχεια. Είναι κακό αυτό;».
Advertisment
– «Και ναι, ξέρω ότι το δωμάτιό μου είναι ακατάστατο. Μου αρέσει έτσι: δείχνει πώς νιώθω και μέσα μου. Και σε παρακαλώ, μη με ρωτάς συνέχεια τι πάει στραβά, γιατί δεν ξέρω να σου πω. Δεν ξέρω από πού προέρχονται ακριβώς αυτά τα συναισθήματα».
– «Ξέρω ότι είσαι θυμωμένη μαζί μου. Δεν μπορώ να σε κατηγορήσω. Σταμάτησα να σου μιλάω. Και κάποιες φορές μιλάω άσχημα. Σε κατηγορώ, βρίζω, σε απομακρύνω. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Όταν κοιτώ παλιές μου φωτογραφίες από το δημοτικό, βλέπω ένα μικρό χαρούμενο παιδί. Ένα μικρό παιδί που αγαπούσε το χορό και το τραγούδι, να κάνει τρέλες, που δεν το ένοιαζε τι σκέφτονταν οι άλλοι γι’ αυτό. Αλλά τώρα νιώθω ότι αυτό το παιδί δεν υπάρχει πια».
– «Θα σου πω κάτι που είναι δύσκολο να το εκφράσω. Μην παραιτείσαι. Μην με μισείς. Σε χρειάζομαι, να είσαι δυνατότερος από εμένα. Θέλω να είσαι ο γονιός μου, ακόμα κι αν λέω ότι δεν σε αντέχω. Χρειάζομαι να είσαι πιο υπομονετικός από εμένα, να δείχνεις μεγαλύτερη κατανόηση, να με αποδέχεσαι. Ακόμα κι αν φωνάζω, χρειάζομαι να με αγαπάς.
Διαβάστε επίσης: Αυτοτραυματισμός στην εφηβεία: Μια κραυγή βοήθειας
Αν μπορούσα να σου πω 7 τρόπους με τους οποίους θα μπορούσες να με βοηθήσεις, αυτοί θα ήταν:
1. Δώσε μου χώρο
Μην έρχεσαι συνέχεια στο δωμάτιό μου και μη μου κάνει συνεχώς ερωτήσεις. Δεν έχω τις απαντήσεις. Μη με πιέζεις πολύ φωνάζοντάς μου, επειδή νιώθω χειρότερα. Χρειάζομαι να μένω μόνος. Χρειάζομαι χώρο.
2. Μη μου φωνάζεις
Ο θόρυβος στο κεφάλι μου είναι τόσο δυνατός ορισμένες φορές που σχεδόν δεν μπορώ να ακούσω τις ίδιες μου τις σκέψεις. Δεν το αντέχω. Όταν φωνάζεις, νιώθω χειρότερα με τον εαυτό μου. Νιώθω ότι δεν με αγαπάτε. Νιώθω ότι είμαι η μεγαλύτερη σου απογοήτευση.
3. Απομάκρυνε τις ηλεκτρονικές μου συσκευές
Δεν μπορώ να αφήσω το τηλέφωνο κάτω. Προσπαθώ, αλλά απλά δεν μπορώ. Ξέρω ότι μου τρώει όλο μου το χρόνο, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ. Δεν μπορώ να σταματήσω να το ελέγχω. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Χρειάζομαι να θέσεις όρια. Θα φωνάξω, θα αντισταθώ, αλλά είναι αυτό που χρειάζομαι. Μην μπεις στη διαδικασία να το διαπραγματευτείς μαζί μου: απλά κάντο.
Διαβάστε επίσης: Πιο ευάλωτα τα κορίτσια στη δυστυχία που προκαλούν τα social media
4. Πήγαινέ με κάπου ήσυχα
Λέω ότι δεν θέλω να κάνω τίποτα μαζί σου. Αλλά αν μπορούσες να με πας κάπου ήσυχα, κάπου που θα μπορούσαμε να περπατήσουμε μαζί και να μην καυγαδίζουμε, κάπου που να νιώσω τον ήλιο και να ακούσω τον άνεμο στα δέντρα, κάπου που να μπορώ να αναπνέω και να ξεχάσω ό,τι με ενοχλεί, νομίζω ότι θα μου άρεσε πολύ. Ακόμα κι αν δεν μιλάμε, θα νιώσω ανακούφιση.
5. Μη με κακομαθαίνεις
Σταμάτα να μου δίνεις όλα όσα θέλω. Όσο περισσότερα μου δίνεις, τόσο περισσότερο σε αντιπαθώ. Χρειάζομαι να τα κερδίζω με την αξία μου. Με βοηθά να νιώσω ότι μεγαλώνω. Θέλω να μάθω πώς να αποταμιεύω, να ξοδεύω και να μοιράζομαι χρήματα. Και ποτέ δεν πρόκειται να μάθω, αν συνεχίζεις να μου δίνεις τα πάντα. Μισώ να είμαι εξαρτημένη από εσένα• σε παρακαλώ, βοήθησέ με να γίνω ανεξάρτητη.
6. Βρες μου κάποιον με τον οποίο να μπορώ να μιλήσω
Θέλω κάποιον που να μην είναι εσύ. Έναν ενήλικα που να θαυμάζω, κάποιον στον οποίο να θέλω να μοιάσω, έναν άνθρωπο που να πιστεύει σε εμένα, που να με ωθεί μπροστά και που να με καταλαβαίνει. Έναν μέντορα, ένα σύμβουλο, έναν ψυχοθεραπευτή.
7. Πες μου ότι με αγαπάς
Υποκρίνομαι ότι δεν με νοιάζει. Αλλά πραγματικά χρειάζομαι να ακούσω τις λέξεις «σ’ αγαπώ». Επειδή τώρα νιώθω ότι δεν με αγαπώ. Ακόμα κι αν κάνω μερικές φορές τη ζωή σου μια κόλαση, χρειάζομαι και πάλι να αγαπηθώ. Ειδικά από εσένα.
Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να είσαι γονέας. Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι γιατί το έκανες. Αλλά θα βελτιωθώ. Το υπόσχομαι. Θα μεγαλώσω και θα μπορούμε ξανά να απολαμβάνουμε ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Μέχρι τότε, θέλω να σου πω ότι σε αγαπώ, ακόμα κι αν δεν σου το λέω συχνά.
Sean Grover, ψυχοθεραπευτής
