Κάτι παραπάνω. Λίγο ακόμα. Επιθυμίες, στόχοι, φαντασιώσεις και κάθε φορά μεγαλύτερες προσδοκίες. Κάποιες φορές η τελειομανία και η ανάγκη μας για την εκπλήρωση αυτού που έχουμε φανταστεί καταλήγει να μας ματαιώνει. Ακόμα και στις περιπτώσεις που τα πράγματα πάνε κατ’ευχήν, εμείς ζητάμε κι άλλο, περισσότερο. Η «φωνή» του παιδιού που έχουμε μέσα μας αδυνατεί να καταλάβει τον κόσμο των ενηλίκων ο οποίος ενέχει προσπάθεια, κόπο, δυσκολίες, συνεχείς απογοητεύσεις και αλλαγές.
Σαφώς όλοι μας έχουμε όνειρα τα οποία συνήθως ακολουθούνται από στόχους τους οποίους θέλουμε να πετύχουμε για να εκπληρώσουμε το εκάστοτε όνειρό μας. Αρκετές φορές, οι μη ρεαλιστικοί στόχοι οδηγούν σε μη ρεαλιστικά αποτελέσματα και κατ’ επέκταση σε δυσάρεστα συναισθήματα, και κυρίως στο αίσθημα μη ικανοποίησης. Το ζητούμενο φυσικά δεν είναι να πάψουμε να ονειρευόμαστε και να προσδοκούμε αλλά να μπορούμε να αναγνωρίζουμε και να βιώνουμε ικανοποίηση.
Advertisment
Αιτίες
Το αίσθημα του ανικανοποίητου, κοιτάζοντας λίγο πίσω, αποτελεί απότοκο των πρώτων χρόνων της ζωής μας. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι γονείς και γενικά οι πρώτοι φροντιστές ενός παιδιού, τείνουν να συσχετίζουν την «παροχή» αγάπης με την αποδοτικότητα του παιδιού. Έχουν υψηλές απαιτήσεις στις οποίες, μόνο και εφόσον το παιδί ανταποκρίνεται «επιβραβεύεται» με την αγάπη τους.
Έτσι στην ενήλικη ζωή, ενός τέτοιου παιδιού, η αναπλήρωση των συναισθημάτων που δεν βίωσε γι’αυτό που ήταν αλλά γι’αυτό που θα έπρεπε να κάνει, έρχεται με το αίσθημα της μη ικανοποίησης και με αισθήματα αναξιότητας, έλλειψης αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης. Πιο συγκεκριμένα, όταν κάτι δεν γίνεται υπό το καθεστώς της «τελειότητας», αυτομάτως καταχωρείται ως αποτυχία. Η αποτυχία στη συνέχεια ξαναφέρνει το συναίσθημα του ανικανοποίητου, καθώς στο μυαλό του ατόμου μια αποτυχία ισοδυναμεί με αίσθημα αναξιότητας και κατωτερότητας.
Μεγαλώνοντας κάποιος σε ένα περιβάλλον όπου η προσφορά και η εκδήλωση συναισθημάτων έρχεται μόνο υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, είναι σύνηθες επακόλουθο το να νιώθει ανάξιος και ανικανοποίητος. Όταν η φροντίδα από το άμεσο περιβάλλον του παιδιού έρχεται μόνο ως απάντηση σε «τέλειες» συμπεριφορές, αυτό οδηγεί σε μια συνεχή μάχη και στη ζωή του ως ενήλικα πλέον, για την απόκτηση μιας εντέλει εικονικής ικανοποίησης.
Advertisment
Διαχείριση
Το πρώτο βήμα για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την αίσθηση του ανικανοποίητου είναι να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας. Με αυτό τον τρόπο θα κατανοήσουμε καλύτερα ποιες είναι οι καταστάσεις και οι στιγμές στις οποίες ξεκινάμε να ματαιωνόμαστε και ξεκινούν οι δυσλειτουργικές σκέψεις. Ίσως συχνά να επαναλαμβάνεται ένα μοτίβο το οποίο όταν ανακαλύψουμε θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε περισσότερα για εμάς.
Εφόσον καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας διαπιστώνουμε και τι πραγματικά θέλουμε. Αυτό μας δίνει την αυτοπεποίθηση ώστε να μπορούμε να προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας αυτά που χρειαζόμαστε. Η ικανοποίηση σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό από την αυτοεξάρτηση, την αίσθηση ότι τα καταφέρνουμε και μόνοι μας χωρίς να περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους.
Σημαντικό ρόλο στην αίσθηση ανικαποίητου παίζει και η «βιασύνη», η προβολή του εαυτού μας και της όποιας κατάστασης στο μέλλον. Ξεχνάμε ότι ο πραγματικός χρόνος είναι στο εδώ και τώρα. Οι φαντασιώσεις του μέλλοντος αλλά και οι εμμονές του παρελθόντος σαφώς και μας αποσυντονίζουν, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να εστιάσουμε στο παρόν και να ζήσουμε την στιγμή, να βιώσουμε ικανοποίηση.
Έχοντας το αίσθημα του ανικανοποίητου βρισκόμαστε διαρκώς σε κίνηση αναζητώντας συνεχώς και κάτι άλλο. Λανθασμένα, η παύση και η έλλειψη της συνεχούς ενασχόλησης με κάτι καινούριο, γίνεται ταυτόσημη της στασιμότητας. Αυτό εντέλει καταλήγει να μας εξαντλεί και κυρίως να μην επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το «μυστικό» για να μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι δεν είναι σαφώς ούτε η πλήρης αδράνεια, ούτε η συνεχής ενασχόληση με μια νέα δραστηριότητα κάθε φορά και η προσπάθεια να βρούμε πόσα πολλά λάθη κάναμε, και πόσες ατέλειες παρουσιάστηκαν, για να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας. Χρειάζεται να αντέξουμε να μην κάνουμε «και κάτι ακόμα» βάζοντας και μια μικρή παύση εκεί που χρειάζεται.
Συνοψίζοντας, και ίσως αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε, είναι πως είναι θεμιτό και σχεδόν αναγκαίο να έχουμε όνειρα, προσδοκίες και να θέλουμε να τα εκπληρώσουμε. Δεν είναι απαραίτητο όμως να κατακτήσουμε το «απόλυτο» σε όλα. Υπάρχουν για καθέναν από εμάς συγκεκριμένα πράγματα στα οποία θα πετύχουμε και θα μας προσφέρουν «καρπούς» ηρεμίας και ευτυχίας.
Η υπερβολή και η έλλειψη μέτρου μετατρέπεται συνήθως σε βασανιστική ανάγκη, που διαταράσσει τη γαλήνη μας, και μπορεί μας οδηγήσει σε ένα ασταμάτητο μονοπάτι αναζήτησης εμπειριών. Αυτό τελικά μας κάνει να βιώνουμε όχι τα όνειρα μας, αλλά τις συντομογραφίες των ονείρων μας. Το ατέρμονο κυνήγι της ευτυχίας εξαντλεί και ματαιώνει. Η ευτυχία έρχεται από μέσα μας, και η ικανοποίηση και η ολοκλήρωσή μας προκύπτουν όταν κατακτήσουμε την ισορροπία αυτού που είμαστε και των όσων επιθυμούμε.
Photo: Author/Depositphotos
- Οι πιο «τρομακτικές» μάσκες είναι εκείνες που δεν φαίνονται… - 14 Μαρτίου 2024
- Για «τι» θα μιλήσουμε στην ψυχοθεραπεία; - 13 Φεβρουαρίου 2024
- Τελικά τα ετερώνυμα έλκονται; - 24 Ιανουαρίου 2024
