Γιατί αφήνουμε αυτά που θέλουμε να κάνουμε να ξεθωριάσουν;

Γιατί αφήνουμε αυτά που θέλουμε να κάνουμε στο πλάι; Γιατί τα αφήνουμε να σκουριάσουν, να ξεθωριάσουν και να κείτονται εκεί απότιστα; Γιατί παροτρύνουμε τους

Γιατί αφήνουμε αυτά που θέλουμε να κάνουμε στο πλάι; Γιατί τα αφήνουμε να σκουριάσουν, να ξεθωριάσουν και να κείτονται εκεί απότιστα; Γιατί παροτρύνουμε τους άλλους να σέβονται τον εαυτό τους και να κυνηγάνε τα όνειρά τους; Γιατί γίνεται αυτή η τραγική υποκρισία και το χειρότερο, γιατί είμαστε εμείς που την δημιουργούμε στον εαυτό μας;

Τι λυπηρό που είναι, να χαιρόμαστε για τους άλλους και να τους στηρίζουμε σε κάθε στιγμή, ενώ για εμάς να μην είμαστε καν εκεί. Να μην είμαστε παρόν για να χαρούμε που πετύχαμε, ή να μας σταθούμε που αποτύχαμε. Να μη μας λέμε ότι είμαστε δυνατοί και ικανοί και πως όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Να μην μας αγαπάμε ειλικρινά διότι δεν ξέρουμε πλέον ποιοι είμαστε. Να νιώθουμε χαμένοι κι ας φαίνεται ότι δεν είμαστε.

Advertisment

Και δεν έχει σημασία γιατί συμπεριφερόμαστε έτσι. Μπορεί έτσι να μας έμαθαν, μπορεί με αυτό τον τρόπο να νιώθουμε ασφάλεια, μπορεί ίσως επειδή είμαστε τόσο ανασφαλείς … μπορεί. Σημασία δεν έχει το γιατί πλέον, ούτε ποιος θα μας το απαντήσει αν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση και εμείς οι ίδιοι που θα το κάνουμε να εξαφανιστεί.

Σημασία δεν έχει σε ποια ηλικία είμαστε, τη συγκεκριμένη φάση που περνάμε, πώς νιώθουμε τώρα, η σκέψη για το πώς θα νιώθουμε μετά. Σημασία δεν έχουν αυτά. Ο χρόνος δεν μετρά. Δεν υπάρχει. Μία ψευδαίσθηση είναι που δημιουργήσαμε για να νιώθουμε «συγκεντρωμένοι». Δεν υπάρχει μέρα που ξαναζήσαμε. Δεν υπάρχει το «σαν σήμερα». Κάθε μέρα που περνά είναι μία εντελώς καινούργια μέρα, που δεν έχουμε ξανασυναντήσει ποτέ.

Ο χρόνος δεν χωρίζεται σε αριθμούς και το ξέρουμε, αλλά επιμένουμε να βάζουμε αριθμούς σε εμάς λες και ισχύει. Δεν μεγαλώνουμε σε αριθμό. Απλά μεγαλώνουμε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα νιώθουμε σε λίγο ή μετά από κάτι. Πώς μπορούμε να ξέρουμε κάτι που δεν έχουμε ξαναζήσει;

Advertisment

Σημασία έχει που δεν τολμάμε πια και επειδή μεγαλώνουμε, φοβόμαστε περισσότερο. Δεν έχουμε το θάρρος να τολμήσουμε. Και όποιος τολμήσει είναι ακοινώνητος, αναρχικός και αμόρφωτος. Μας γέμισαν με άγευστες γνώσεις και στεγνά παραμύθια και εμείς τα φάγαμε όπως συνεχίζουμε να κάνουμε και τώρα.

Κρίμα είναι να νιώθουμε έτσι, και να μην μιλάμε μεταξύ μας. Να καταλαβαίνουμε ότι όλοι το νιώθουν και κανείς να μην το λέει. Να φωνάζουμε από μέσα και από έξω να είμαστε μουγκοί. Ας ξυπνήσουμε πια και ας κάνουμε αυτά που πραγματικά θέλουμε γιατί χρόνος μπορεί να μην υπάρχει ουσιαστικά αλλά όλοι ξέρουμε πως αυτή η αρχή έρχεται πάντα με ένα τέλος.

Κυριακή Ονησιφόρου – Photo: Author/Depositphotos

About
Latest Posts

Κυριακή Ονησιφόρου

Πρώτα ανταμώνω το χάος που μετέπειτα το σβήνει η γαλήνη. Οι σκέψεις μου, μία ροή από θαλασσόλυκους που όλο θέλουν να φωνάξουν, αλλά δεν έχουν κάπου να ακουστούν πάρα μόνο στην ηχώ που δημιουργείται στο μυαλό μου. Έτσι είμαι εγώ. Πέρασα την φαντασία και την ορμή μου στο μάρκετινγκ όπου και ασχολούμαι από τότε που αποφοίτησα από τον κλάδο Δημοσίων Σχέσεων, Διαφήμιση και Μάρκετινγκ και είμαι πλέον σε θέση να λέω αυτά που νιώθω, και πόσο μάλλον επιτέλους να τα γράφω. Το καλύτερο όμως είναι πως δεν είμαι μόνη. Θέλω να φτάσω τους ανθρώπους που συμμερίζονται τις σκέψεις μου, θέλω να τους δίνω ελπίδα καθώς ότι κι αν ζούμε, όσο διαφορετικοί και να είμαστε, κάτι μας συνδέει, και αυτό το κάτι τείνω να πιστεύω πως είναι μαγικό!

Latest posts by Κυριακή Ονησιφόρου (see all)