Ο Ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι (1920-1993) γεννήθηκε στο Ρίμινι της Ιταλίας. Ο Φελίνι ήταν ένας δημιουργός που τόλμησε να δοκιμάσει πέρα από νόρμες και κανόνες και δημιούργησε το δικό του μαγικό σύμπαν, αλλάζοντας για πάντα την 7η Τέχνη.
Όταν έγινε 12 ετών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Ίσως αυτό να εξηγεί και την αγάπη του για τους κλόουν που εμφανίζονται συχνά πυκνά στα έργα του. Στα 17 του αποφασίζει να εγκαταλείψει την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί εργάζεται ως σκιτσογράφος και στη συνέχεια ως κειμενογράφος για βιοποριστικούς λόγους. Το 1943, στα 23 του χρόνια, παντρεύεται την ηθοποιό Τζουλιέτα Μασίνα, με την οποία έζησε 50 χρόνια, μέχρι το θάνατό του.
Advertisment
Στον κινηματογράφο, άρχισε να εργάζεται από το 1942. Οι ταινίες του Φελίνι έχουν χαρακτηριστεί αυτοβιογραφικές, συγκεκριμένα αυτο-αναλυτικές, αφού έκανε κάτι σαν ψυχανάλυση μέσα από τον κινηματογραφικό του φακό, εξερευνώντας το ασυνείδητο, το δικό του και των άλλων. Συνεργάστηκε με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι (για πρώτη φορά στη «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη») και το 1951 γύρισε την πρώτη του ταινία «Τα φώτα του βαριετέ».
Το φιλμ «Λα στράντα» (1954) του χάρισε παγκόσμια φήμη. Πρόκειται για ένα αλληγορικό φιλμ, που έχει θέμα την απομόνωση των ανθρώπων στην αστική κοινωνία. Το πιο αιχμηρό κοινωνικό φιλμ του Φελίνι θεωρείται η «Γλυκιά ζωή» (1959). Ορισμένα από τα αριστουργήματά του είναι το «Οκτώμισι», η «Τζουλιέτα των πνευμάτων», το Σατιρικόν», η «Ρόμα» και άλλα.
Στην καριέρα του απέσπασε πολλά βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και της Βενετίας καθώς και Όσκαρ. Το 1954 κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το 1960 το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Πήρε τέσσερις φορές, το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας: το 1956 για το «La Strada», το 1957 για το «Le Notti di Cabiria», το 1963 για το «8 ½» και το 1974 για το «Amarcord». Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε ειδικό βραβείο Όσκαρ για το σύνολο του έργου του.
Advertisment
Mε το έργο του δεν απεικόνισε απλώς την πραγματικότητα, αλλά κατασκεύασε, με τα ίδια του τα χέρια, έναν φανταστικό κόσμο από σκιές και φως. Πνεύματα και φαντάσματα, σκιές κατοικημένες από υπάρξεις φυσιολογικές, αλλά ταυτόχρονα και φαντασιακές.
«Tι είναι μια ταινία αρχικά; Μια υποψία, μια υπόθεση αφήγησης, σκιές ιδεών, ακαθόριστα συναισθήματα. Κι όμως, σ’ εκείνο το πρώτο ανεπαίσθητο άγγιγμα, η ταινία μοιάζει ήδη να είναι ο εαυτός της, ολοκληρωμένη ζωτική, πάναγνη. O πειρασμός να την αφήσεις έτσι, σ’ αυτήν την άσπιλη διάσταση είναι πολύ μεγάλος. Όλα θα ήταν πιο απλά, και ποιος ξέρει, ίσως και πιο σωστά. Όμως όχι, η φιλοδοξία, η ανία, η κλίση, οι συμφωνίες, οι ρήτρες των συμβολαίων, σε υποχρεώνουν να τη γυρίσεις. Και να λοιπόν, η τελετουργία αρχίζει…» – Φεντερίκο Φελίνι
