Τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος; Αλήθεια, πόσες φορές δεν καθίσαμε τα βράδια κοιτώντας τον ουρανό προσπαθώντας να καταλάβουμε τη ζωή που τρέχει γύρω μας κι ο χρόνος να κυλά σαν νερό. Πότε ανασηκώνεται γύρω μας και σπάει με βία στα κύματα, πότε κυλά σαν ρυάκι στην άκρη ενός λοφίσκου στη μέση μιας χειμωνιάτικης λιακάδας.
Μα αλήθεια, υπάρχει ποιο πολύτιμο πράγμα μέσα μας από την αθωότητα; Αυτήν που όταν χάσεις, σε όποιο στενό κι αν την ψάξεις, ποτέ δεν θα την ξαναβρείς. Κι όσοι την έγδαραν από πάνω τους με χέρια γυμνά, ακόμα έχουν τις πληγές ανοιχτές ελπίζοντας πως θα τη ξαναβρούν. Γιατί μονάχα αυτή μπορεί να μας κρατήσει αγνούς. Αυτή μπορεί να μας θυμίσει τα όνειρα που κάναμε παιδιά. Εκείνα που παρέμειναν ανεκπλήρωτα στο πέρασμα του χρόνου.
Advertisment
Ευτυχία είναι ένας ώμος να γέρνεις το κεφάλι σου το βράδυ. Ένα χέρι να σε κρατά σφιχτά στις δύσκολες στιγμές αυτού του κόσμου. Ένα ζευγάρι αυτιά να σε ακούνε να λες πώς πέρασες τη μέρα σου και ποιο μαράζι σε πήρε κοντά του. Είναι δυο μάτια να κοιτούν τα δικά σου και να σου λένε όσα τα χείλια δεν βρίσκουν τα λόγια να πουν.
Γιατί ευτυχία είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι σ’ ετούτη τη ζωή. Κι αν η ζωή σε άφησε μόνο, η ευτυχία αυτή έρχεται σε κάθε μορφή. Στην οικογένειά σου. Στους φίλους σου. Στις βόλτες που παίρνεις τον εαυτό σου να ανασάνει. Να σταθεί να θαυμάσει καθετί μικρό προσπερνάμε αδιάφορα τρέχοντας να προλάβουμε το βουνό των υποχρεώσεων.
Παιδιά βιαστήκαμε να ανοίξουμε τα φτερά μας. Να απλώσουν μακριά απ’ τη φωλιά μας. Να βγούμε στη ζωή να «μεγαλώσουμε». Βιαστήκαμε να γδάρουμε εκείνη την αθωότητα που μύριζε ακόμα τη στοργή της μάνας μας. Να ανεξαρτητοποιηθούμε. Μα σε κάθε χαστούκι που φάγαμε και τραβήξαμε λαβωμένοι σε άδειες γωνιές να γλύψουμε τις πληγές μας, θυμόμασταν τη μάνα που μας φώναζε «Μην τρέχεις, θα χτυπήσεις».
Advertisment
Χρόνια μετά καταλάβαμε πως πέρα απ’τις αλάνες που αλωνίζαμε θα ήταν και ένα μεγάλο μάθημα για την ενήλικη ζωή μας. Γιατί όσο τρέχαμε, όσο κοιτάγαμε μόνο μπροστά και τρέχαμε, χτυπούσαμε σε όλα αυτά που χάσαμε. Χτυπούσαμε στους ανθρώπους που χάσαμε. Στις λεπτομέρειες που ποτέ δεν είδαμε. Χτυπούσαμε σε κάθε στιγμή που αναβάλαμε για μια άλλη φορά. Χτυπήσαμε στη ζωή που δεν καταλάβαμε πως φεύγει.
Κι αν όλα πήγαν στραβά, δεν πειράζει. Έπρεπε να πονέσουμε για να μάθουμε να αποφεύγουμε τα εμπόδια που μπήκαν στο διάβα μας. Θα υπάρχουν πάντα «γιατί» που δεν θα απαντηθούν όσο κι αν ψάξουμε όσο κι αν το προσπαθήσουμε. Κάθε εμπόδιο, κάθε αγκάθι, θα είναι ακόμα ένα λιθαράκι για τον δρόμο που οδηγεί στην ευτυχία μας.
- Αν αγαπάς και αγαπιέσαι είσαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στη γη - 2 Μαρτίου 2021
- Φέτος μάθαμε να μετράμε το χρόνο μέσα από στιγμές… - 3 Ιανουαρίου 2021
- Φέτος, να σ’ αγαπάς λίγο περισσότερο… - 27 Δεκεμβρίου 2019
