Λάτρεψα την περίοδο της εγκυμοσύνης μου. Ένιωθα όμορφη και ξεχωριστή και γεμάτη ζωή, κυριολεκτικά. Ήμουν ενθουσιασμένη που είχα την ευκαιρία να γεννήσω στο σπίτι και εμπιστεύθηκα ότι το σώμα μου θα φροντίσει από μόνο του τα υπόλοιπα. Άλλωστε, οι γυναίκες κάνουν το ίδιο για εκατομμύρια χρόνια.
Υπέθεσα ότι η μητρότητα θα ήταν το ίδιο. Πίστευα ότι μόλις το παιδί μου έρθει σε αυτό τον κόσμο, κάποια θεμελιώδη βιολογική μεταμόρφωση θα συνέβαινε μέσα μου και ξαφνικά θα γινόμουν μητέρα με κεφαλαίο Μ.
Advertisment
Όμως, τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Συνειδητοποίησα ότι από την άλλη πλευρά της όμορφης και τέλειας εγκυμοσύνης μου βρισκόταν απλά ο εαυτός μου: ένα φοβισμένο, αβέβαιο μικρό κορίτσι που ξαφνικά χρειαζόταν να κάνει την ομολογουμένως δυσκολότερη δουλειά στον κόσμο. Σοβαρή πίεση.
Δεν είχα άλλη εμπειρία, δεν είχα καριέρα, ούτε χρήματα και ποτέ δεν είχα φροντίσει όπως θα έπρεπε τον εαυτό μου. Ξαφνικά, κρατούσα στην αγκαλιά μου αυτό το μικρό πλάσμα και έπρεπε να βρω τρόπο να φροντίσω και τους δυο μας.
Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν η προσδοκία μου να γίνω ο τέλειος γονέας – εντελώς μη ρεαλιστικός – όπως και το τεράστιο χάσμα ανάμεσα σε αυτό και στο ποια ήμουν πραγματικά. Ήμουν απόλυτα τρομαγμένη.
Advertisment
Παρόλο που απήλαυσα την εγκυμοσύνη μου, αντιμετώπιζα σοβαρό άγχος και η μετάβασή μου στη μητρότητα ήταν πολύ δύσκολη. Εκείνη την περίοδο, δεν είχα αναγνωρίσει την επιλόχεια κατάθλιψη. Αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ένιωθα αποσυνδεδεμένη από τον εαυτό μου, τον κόσμο και το χειρότερο απ’ όλα, από τον γιο μου.
Παγιδευμένη σε έναν αρνητικό κύκλο
Ήμουν απλά τρομοκρατημένη. Και είναι δύσκολο να νιώσεις ότι αγαπιέσαι όταν είσαι τόσο φοβισμένος. Και τώρα έχει περάσει καιρός και έχω πάρει τα μαθήματα που χρειαζόταν, ο γιος μου και εγώ είμαστε πιο συνδεδεμένοι από ποτέ, μπορώ να κοιτάξω πίσω και να συγχωρήσω τον εαυτό μου που δεν ήμουν εκεί για τον νεογέννητο γιο μου.
Πέρασα τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής μου προσπαθώντας μανιωδώς να «ξυπνήσω», να συνέλθω και να γίνω η μητέρα που ήξερα ότι έπρεπε να γίνω. Θυμάμαι τώρα ότι μια φίλη, μητέρα τριών παιδιών, είχε έρθει να μας επισκεφθεί μετά τη γέννα. Ρώτησε: «Δεν είναι καταπληκτικό; Δεν το λατρεύεις;».
«Ναι», της απάντησα. Αλλά έλεγα ψέματα. Ένιωθα την υποκρισία να σφίγγει το στομάχι μου. Ήμουν ξαπλωμένη με τον νεογέννητο γιο μου και όχι, δεν ένιωθα ιδιαίτερη αγάπη. Ένιωθα τρομοκρατημένη, απεχθανόμουν τις ευθύνες και τον κόσμο που δεν με είχε προετοιμάσει σωστά γι’ αυτό. Ένιωθα μόνη, αβοήθητη και γεμάτη ενοχές. Βέβαια, γενικά έκανα όσα πίστευα ότι ήταν εκείνη την περίοδο σημαντικά. Τον θήλαζα, τον έντυνα, τον έπαιρνα στην αγκαλιά μου. Δεν του έδινα επεξεργασμένους υδατάνθρακες στον πρώτο χρόνο της ζωής του και δεν χρησιμοποιούσα σκληρό σαπούνι στο ευαίσθητο δέρμα του.
Αφήνοντας πίσω μου την εμμονή της τέλειας μητέρας
Αρχίζετε να βλέπετε το μοτίβο εδώ; Η συνεχής αίσθηση ανεπάρκειας ως μητέρα με έκανε να παλεύω για την τελειότητα και βέβαια να μην τα καταφέρνω ποτέ, επειδή μου έλειπε κάτι σημαντικό: Το να είμαι εδώ, μαζί του, στο τώρα, ασχέτως του ποια ήμουν.
Δεν το γνώριζα τότε, αλλά ήμουν ήδη μια καλή μητέρα. Χρειαζόταν απλά να χαλαρώσω και να επιτρέψω στον εαυτό μου να είμαι απλά εγώ. Ακούγεται απλό, αλλά σίγουρα δεν ήταν για μένα. Ακόμα δεν είναι.
Δυστυχώς, αυτή η χαλάρωση δεν συνέβη μέχρι ο γιος μου να γίνει 3.5 ετών. Και ακόμα και τότε, δεν ήταν μια στιγμιαία μεταμόρφωση. Μέχρι και σήμερα χρειάζεται προσπάθεια. Όχι η προσπάθεια να γίνω η τέλεια μητέρα, αλλά μια συνολική προσπάθεια χαλάρωσης.
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πως εκείνα τα τρεισήμισι χρόνια χάθηκαν αδίκως. Κι όμως αμέσως μετά σκέφτομαι πως έχουμε ακόμα πολύ χρόνο μπροστά μας. Θα υπάρξουν φορές που θα του τραγουδάω για να κοιμηθεί, που θα τον σκεπάζω με την κουβέρτα και που θα παίζουμε στο πάτωμα ώρες ατέλειωτες.
Το σημείο καμπής
Τι έφερε μέσα μου την αλλαγή; Είναι δύσκολο να το εντοπίσω. Σημαντικό στοιχείο βεβαίως θεωρώ ότι είναι πως είμαι νηπιαγωγός. Τίποτα δεν με βοήθησε περισσότερο να ξεφύγω από την κατάθλιψη από τα χαμόγελα, την αγκαλιά και τα παιχνίδια με τα νήπια – ακόμα κι αν κάποιες μέρες χρειαζόταν να βρω τη δύναμη.
Αλλά αυτή η «υποχρέωση» με ανάγκαζε να βγω έξω από τον εαυτό μου, έξω από τον συνεχή μονόλογο του εσωτερικού μου κριτή και να απολαύσω τη στιγμή και το παιχνίδι. Έβγαζε την παιδική μου πλευρά, αναγεννούσε έναν ανέμελο εαυτό, ήταν αυτός που αναζητούσε ο γιος μου. Τώρα πια μπορώ να με συγχωρήσω για τα λάθη μου, τις μητρικές ατέλειές μου. Δεν αναζητώ πια το τέλειο. Γιατί γνωρίζω ότι αυτό που ο γιος μου επιθυμεί είναι να είμαι άνθρωπος και να είμαι δίπλα του.
Crystal Hoshaw
