Μέσα σ’ έναν κόσμο απέραντο και χαοτικό είναι δύσκολο για πολλούς να βρουν την ευτυχία. Η βιασύνη της εξέλιξης μας επιβάλλει ένα καταθλιπτικό άγχος να προλάβουμε τι, στ’ αλήθεια; Να προλάβουμε τον κόσμο γύρω μας. Κι έτσι, ξεχνάμε να χαμογελάμε, ξεχνάμε να ζούμε. Ψάχνουμε λαίμαργα λίγες στιγμές εφήμερης χαράς κι η ευτυχία ξεγλιστρά από τα δάχτυλά μας.
Είναι όμως κι αυτές οι μικρές στιγμές, χωμένες στις αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας που αδημονούν για ένα μικρό ερέθισμα• ένα ερέθισμα που θα εξαπολύσει όλη τη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Η αγκαλιά της μαμάς. Το χάδι της φροντίδας. Ένα μπαλόνι δεμένο στο παιδικό μας χεράκι. Η αίσθηση της απόλυτης ξεγνοιασιάς που μόνο ως παιδιά νιώσαμε.
Advertisment
Πόσοι από εμάς δεν θυσιάσαμε το παιδί μέσα μας στον βωμό της ενηλικίωσης; Μεγαλώσαμε και πιστέψαμε πως είναι ανόητο να αγοράζουμε μπαλόνια. Κι έτσι δέσαμε την ψυχή μας με τα δεσμά του ώριμου ανθρώπου. Ξεχάσαμε πώς να είμαστε παιδιά και ταυτίσαμε την ωριμότητα με μια ισοπεδωτική σοβαρότητα που δεν αφήνει περιθώρια για ξεγνοιασιά.
Μα, όσο κι αν προσπαθούμε, το παιδί θα είναι πάντα μέσα μας, έτοιμο να αντιμετωπίσει μ’ αυτό το αφοπλιστικό του χαμόγελο κάθε δυσκολία της ενήλικης ζωής. Γιατί ως παιδιά μπορούσαμε να βιώσουμε την ευτυχία χωρίς τους περιορισμούς της λογικής.
Μια απλή βόλτα στην παραλία κι ένα κόκκινο γλειφιτζούρι είναι αρκετά για να μας θυμίσουν πως η ζωή δεν είναι μόνο άγχος και βιασύνη. Πάρτε μια ανάσα και κοιτάξτε ψηλά στον ουρανό, όπως τότε, όταν ήμασταν παιδιά.
Advertisment
Παράξενο πράγμα οι αναμνήσεις. Γεμίζουν την ψυχή χρώματα και μουσική. Αν κάνουμε λίγη ησυχία, θα ακούσουμε την ευτυχία. Είναι γύρω μας, στους δρόμους που περπατήσαμε σαν παιδιά. Είναι μέσα μας στις θύμησες που καθορίζουν το εγώ μας.
Είναι σ’ εκείνο το μπαλόνι με το ήλιο που μας έδενε στο χέρι η μαμά για να μην το χάσουμε. Μην λύνετε την κορδέλα του. Κρατήστε το μπαλόνι σας μ’ όση δύναμη έχετε, κοιτάξτε τον ουρανό και νιώστε την ευτυχία που είναι ολόγυρα.
Γεωργία Θεοτικού – Photo: Author/Depositphotos
