«[…] Μπορεί να διαμαρτύρομαι μερικές φορές”, έλεγε η καρδιά του, “επειδή είμαι μια καρδιά ανθρώπου και οι καρδιές των ανθρώπων είναι έτσι. Φοβούνται να πραγματοποιήσουν τα μεγαλύτερά τους όνειρα, επειδή νομίζουν ότι δεν το αξίζουν ή ότι δεν θα τα καταφέρουν. Εμείς οι καρδιές πεθαίνουμε από το φόβο μόνο και μόνο που σκεφτόμαστε αγάπες που έφυγαν για πάντα, στιγμές που θα μπορούσαν να είναι καλές και δεν ήταν, θησαυρούς που θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί κι όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στην άμμο. Γιατί όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει στο τέλος υποφέρουμε πολύ.”
-Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι στον Αλχημιστή.
Advertisment
-Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο. Και ότι καμία καρδιά δεν υπέφερε ποτέ όταν ξεκίνησε να αναζητήσει τα όνειρα της, γιατί κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με την αιωνιότητα.» Ο Αλχημιστής – η καρδιά, Paulo Coehlo
Πόσο συχνά σταματάμε, σχεδόν παγώνουμε, εμπρός στους φόβους μας; Χάνοντας έτσι, μέσα από τα χέρια μας τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε; Μένοντας με ένα έντονο παράπονο, το οποίο μας τρώει, καθώς τα ίδια τα όνειρά μάς μας προσπερνούν; Τελικά, θέλουμε να ζήσουμε; Θέλουμε να γευτούμε την κάθε ημέρα μας με έναν μοναδικό τρόπο;
Αν η απάντηση είναι «ναι», θα πρέπει να βρεθεί η εσωτερική μας δύναμη. Αυτή η δύναμη που εγκλωβίστηκε μέσα σε κάθε πτυχή φόβου, που έχει «τσαλακώσει» την προσωπικότητά μας. Εκεί, θα βρούμε τις πεποιθήσεις των άλλων, που όμως, μας γαλούχησαν. Τις ψευδαισθήσεις που πλάσαμε για να επιβιώσουμε από τα ψυχολογικά «τσαλίμια» του καθενός. Ώσπου, τελικά, χάσαμε το ποιοι είμαστε. Γίναμε ανώνυμοι μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.
Advertisment
Όσο και αν μας πονάει, πρέπει να δούμε αυτές τις ψευδαισθήσεις, γιατί, αν δεν απελευθερωθούμε, δε θα μπορέσουμε να πάμε παρακάτω, προς αυτό που είναι η εξελικτική μας διαδρομή. Θα μείνουμε ασφαλείς μέσα στο δίχτυ προστασίας μας, αλλά μίλια μακριά από την πορεία μας. Τελικά, πόση ουσιαστική χαρά γευτήκαμε, μέσα από το ασφαλές μας πεδίο;
Ναι, πονά αυτή η αποκόλληση. Αλλά, μας απελευθερώνει. Είναι σαν μία ενεργειακή γέννα, γιατί, τελικά, ο καθένας χρειάζεται να ξαναγεννήσει τον εαυτό του και να αγκαλιάσει αυτό το βρέφος με φροντίδα, να το αναθρέψει, όπως κανείς άλλος ως τώρα, με ειλικρίνεια, αγάπη, αποδοχή. Ποιότητες που έλειψαν στην ανατροφή των περισσότερων από εμάς.
Επιτέλους, να αγαπηθούμε γι’ αυτό που είμαστε, όχι γι’ αυτό που θέλουμε να γίνουμε, για να πάρουμε «κουπόνια αγάπης». Ας κοιτάξουμε αυτόν τον άγνωστο που αναδύεται: είμαστε εμείς. Ας του δώσουμε το χέρι μας να στηριχθεί, ώσπου να βρει το δικό του βήμα. Ας αφήσουμε πίσω μας το θυμό που, εν τέλει, δε γίνεται δράση, αλλά στερεοποιημένη οργή, που μας καθηλώνει ακόμα περισσότερο, αναζητώντας μία απατηλή εκδίκηση.
Ας γίνουμε οι δικοί μας λυτρωτές. Ας ανέβουμε ένα σκαλοπάτι πιο πάνω. Εκεί όπου η αποδοχή δεν έρχεται επειδή επιβάλλεται, αλλά γιατί εμείς έχουμε αποφασίσει να δούμε τη ζωή πιο λαμπερή, να αφήσουμε το Φως να λάμψει εντός μας, να βρούμε το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, να πραγματώσουμε το καλύτερο που μπορούμε να γίνουμε. Ό,τι και αν είναι αυτό, όση διαδρομή και αν έχει, δε θα είμαστε οι σκιές του εαυτού μας, αλλά εμείς. Μόνο εμείς.
Ήρθαμε εδώ για να δώσουμε τις μάχες μας, μικρές ή μεγάλες. Κάθε μάχη εμπεριέχει το ρίσκο της ήττας, είναι αλήθεια, αλλά θα έχουμε δράσει. Και μόνο γι’ αυτό, θα είμαστε νικητές. Θα έχουμε νικήσει την προσωπική βολή, τα φαντάσματα του «πρέπει», θα έχουμε ηγηθεί της ζωής μας, της ψυχής μας. Κατανοούμε τη σπουδαιότητα του να μην είμαστε υπαρξιακές ιδιομορφίες στις ατζέντες της κοινωνίας, αλλά ακέραιες υπάρξεις;
Ναι, πονάει η αλήθεια, αλλά πόσο πονάει το ψέμα; Το έχουμε συνειδητοποιήσει; Τελικά, γιατί είμαστε εδώ; Ας μείνουμε λίγο και ας στοχαστούμε. Για να είμαστε ουσιαστικά καλά, χρειάζεται να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να τον θαυμάζουμε σε κάθε του έκφανση. Αυτή η στάση θα βοηθήσει να γίνουμε πιο θετικοί. Έτσι, θα γινόμαστε κάθε μέρα λίγο καλύτεροι, αποκτώντας όλο και πιο θετική στάση ζωής.
Ήρθαμε εδώ, παίρνοντας μία ευκαιρία ακόμα να νικήσουμε το ψέμα, όποιας μορφής και αν είναι και να γίνουμε η αληθινή γνώση, που φέρνει μαζί της τα δώρα ενός καινούργιου κόσμου μέσα μας, αλλά και γύρω μας. Ας επιλέξουμε το Φως. Ας επιλέξουμε με θάρρος και ας ξεκινήσουμε την πορεία μας προς τη δική μας, πνευματική αφύπνιση.
Photo: Author/Depositphotos
- Εμβαθύνοντας και κατανοώντας τον εαυτό, έρχεται η εσωτερική ανακούφιση - 2 Δεκεμβρίου 2019
- Όσο μένεις να κοιτάς τον τοίχο, δεν θα δεις ποτέ τι υπάρχει πίσω από αυτόν! - 4 Ιουλίου 2019
- 3 βήματα προς την αισιοδοξία - 26 Ιουνίου 2019
