Να γίνεις πρότυπο για αλλαγή, δηλαδή να γίνεις ό,τι είσαι. Να σου λένε «εφόσον μπορείς εσύ, μπορώ κι εγώ» και να φαρδαίνει ο δρόμος, για να χωράνε κι άλλοι.
Να είσαι η άνοιξη πριν έρθει, όχι από βία ή έλλειψη καρτερικότητας, μα λόγω ανάγκης και δίψας. Να κυλιέσαι στο νέο γρασίδι, να αφουγκράζεσαι το νωπό άρωμά του και τ’ άρωμά σου, ένα.
Advertisment
Να φλερτάρεις τον ήλιο γενναία. Να μετράς στα δάχτυλα τις δεσμίδες του και να μη χωράνε από αφθονία. Τόσος πλούτος.
Να θαυμάζεις τον τοκετό μιας ακόμα μέρας. Με το πρόσωπο και το σώμα μισά στη γη, μισά στον ουρανό, γιατί δίχως τον κόπο της μέρας πώς θα δεις τα φυτά σου να ανθίζουν, γιατί δίχως το όνειρο πώς θα μακραίνεις τον δρόμο;
Κι έτσι ολόκληρος και νέος. Να κάνεις τις μέρες στίχους και τους ανθρώπους ποίημα, γιατί το πιο βαθύ νόημα κρύβεται μέσα στης καθημερινότητας τις ώρες και στη σύνδεση.
Advertisment
Να παθιάζεσαι με τις ανατολές. Πόσες είδες και έζησες; Να ερωτεύεσαι τις γλώσσες της φύσης και της φύσης σου. Μονάχα με τις λέξεις του νερού μπορείς να φτιάξεις έναν κόσμο.
Φαντάσου πόσους κόσμους ακόμα με τη σοφία της μέλισσας και την αγάπη της Αλκυόνης. Να λες «θέλω» δυνατά και να ακούγεσαι απ’ την καρδιά σου έως τις πιο δύσβατες οροσειρές του άλλου.
Να λες «αγαπώ» καθαρά, για να διαβάζουν το πρόσωπό σου οι αναλφάβητοι. Να κάνεις πράξεις τους πόθους σου, όσο μπορείς κι όσο θέλεις.
Να χαμογελάς σε καθρέφτες και σε πρόσωπα. Κλείσε τα μάτια και μίλα. Άνοιξε τα μάτια κι άγγιξε. Να αγκαλιάζεις και να ευγνωμονείς το παιδί μέσα σου, που αρνήθηκε να μεγαλώσει.
Να αγαπάς. Να ρέεις. Τίποτα άλλο, αν θες, ό,τι θες. Αρκεί να αγαπάς.
Νόπη Χατζηιγνατιάδου
