Αποφάσισα να πάω για ψυχοθεραπεία. Το αισθανόμουν ότι το χρειάζομαι. Διάχυτο άγχος, ανασφάλεια και ανάγκη κοινωνικής αποδοχής με ώθησαν προς αυτή την κατεύθυνση. Αποφάσισα να πάω στο ψυχολογικό κέντρο του κολεγίου μου.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα μέσα για να συμπληρώσω ένα αρχικό ερωτηματολόγιο. Αισθανόμουν από τη μία αμήχανα και χαμένη στη σκέψεις μου αλλά από την άλλη ήμουν σίγουρη ότι θα μου έκανε καλό η όλη διαδικασία.
Advertisment
Έφτασε η ώρα για το πρώτο ραντεβού. «Θες να περάσεις;» μου λέει η ψυχολόγος.Οι άμυνές μου μου λένε «όχι» και φαντασιώνομαι ότι αρχίζω και τρέχω μακριά αλλά η λογική Σιμόνη απαντά «ναι, αμέ».
Και από κει και πέρα ξεκινά το ταξίδι μου. Ένα ταξίδι δύσκολο, ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης. Ένα ταξίδι που περιελάμβανε κλάμα (πολύ κλάμα), πικρές συνειδητοποιήσεις αλλά και χιούμορ, αισιοδοξία και δυναμισμό.
Η ψυχοθεραπεία πονάει αλλά είναι για το καλό σου. Ο ψυχοθεραπευτής δεν είναι φίλος σου. Δεν είναι φίλος μου. Είναι εκεί για να σε προκαλέσει, να σε αμφισβητήσει, να σου κλονίσει τα δυσλειτουργικά μοτίβα σκέψης. Είναι εκεί για να σε βοηθήσει να γκρεμίσεις τα παλιά κομμάτια του εαυτού σου που δεν σε γεμίζουν και δε σου ταιριάζουν πια και να γίνεις μια νέα εκδοχή του εαυτού σου.
Advertisment
Και αυτό το γκρέμισμα είναι δύσκολο και πονάει στην αρχή. Γιατί γκρεμίζοντάς σου όλα αυτά που πίστευες μέχρι τώρα για τη ζωή σου μένεις προσωρινά με το κενό.
Η ψυχοθεραπεία πονάει αλλά βλέπεις αλλαγή. Μετά από μια πολύ απαιτητική και δύσκολη συνεδρία ένιωσα σαν να φυτεύεται μέσα μου ένας σπόρος, ο σπόρος της αλλαγής που μου επέτρεπε να βλέπω τα πράγματα από μια καινούργια, πιο λειτουργική οπτική. Και σιγά σιγά τον πότισα με τα δάκρυά μου και τον είδα να βγάζει τα πρώτα του φυλλαράκια και να ανθίζει.
Σε κάποια φάση ανακοίνωσα στη ψυχολόγο μου ότι αποφάσισα να φυτέψω ένα γλαστράκι, ένα γλαστράκι αυτοεκτίμησης. Το γλαστράκι αυτό θα συμβόλιζε τον σπόρο της αλλαγής που είχε μπει μέσα μου και την άνθιση αυτού. Μόνο που θα ήταν σε κάτι πρακτικό και χειροπιαστό και θα μπορούσα να το βλέπω κάθε μέρα να μεγαλώνει και λίγο δινοντάς μου θάρρος.
Της φάνηκε φανταστική ιδέα και προσέθεσε: «να θυμάσαι ότι το πόσο θα μεγαλώσει το γλαστράκι σου εξαρτάται από σένα, από το πόσο θα το φροντίσεις και θα το ποτίζεις». Πράγματι, θέλει πολύ προσοχή στο ποιες σκέψεις και σπόρους ποτίζουμε γιατί αυτοί μεγαλώνουν και γίνονται σταδιακά η πραγματικότητά μας.
Fast forward στην τελευταία συνεδρία μας: της έχω ετοιμάσει μια ευχαριστήρια κάρτα μαζί με μια γλάστρα με λευκά-μοβ κυκλάμινα. Η επιλογή δεν είναι τυχαία. Η ψυχολόγος έσπειρε μέσα μου τον σπόρο της αλλαγής και αυτή η γλάστρα ήταν η ανθισμένη εκδοχή αυτού. Με κοιτά συγκινημένη. Για πρώτη φορά σηκώνεται και με αγκαλιάζει.Έχει συγκινηθεί. «Σ’ευχαριστώ πάρα πολύ» μου λέει. Και το νιώθω ότι το εννοεί. «Εσύ το φύτεψες» της απαντάω.
P.S. Μετά από ένα μήνα που συναντηθήκαμε για τη follow-up συνάντησή μας μου είπε ότι έχει τη γλάστρα στο γραφείο της και την προσέχει. Μάλιστα, μου είπε ότι ήταν η μοναδική γλάστρα που επιβίωσε από την παγωνιά του χειμώνα. Κι ότι αυτό δεν είναι τυχαίο.
Δυναμική στο παρόν,αισιόδοξη για το μέλλον, πάντα και παντού ονειροπόλα και σκεπτόμενη.... Μ'αρέσει να βρίσκω κομμάτια του εαυτού μου μέσα στην τέχνη. Θεωρώ ότι τα ταξίδια είναι η πιο ουσιαστική επένδυση που μπορεί να κάνει κανείς. Μα κυρίως αγαπώ τους ανθρώπους και πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο "κεφάλαιο" και η πνοή, που δίνει νόημα σε αυτόν τον κόσμο.
- Το γλαστράκι της αυτοεκτίμησης - 9 Μαΐου 2019
- Αν δεν αποδεχτείς εσύ εσένα, ποιος περιμένεις να το κάνει; - 21 Αυγούστου 2018
- Το να μειώνεις τον άλλον δεν σε κάνει ανώτερο - 12 Ιουνίου 2018
