Πριν από λίγα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι χρειαζόταν να χάσω κάποιο βάρος. Μόλις το συνειδητοποίησα, άρχισα να έχω και πλήρη επίγνωση της υπερφαγίας μου. Άρχισα να σημειώνω τις καθημερινές μου συνήθειες, αλλά ξαφνικά κάτι μου συνέβαινε.
Έγραφα ότι σκοπεύω να χάσω βάρος, κι όμως, ήξερα ότι δεν ήταν αλήθεια. Έτρωγα περισσότερο. Ξαφνικά, άρχισα να κάνω το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είχα σκοπό, που ήθελα. Σκόπευα να χάσω βάρος, αλλά δεν ήταν αλήθεια, και δεν καταλάβαινα πώς ή γιατί ή για ποιο λόγο δεν το κάνω.
Advertisment
Στην πραγματικότητα δεν είχα σκοπό να χάσω, αλλά να αποκτήσω. Και είχα σκοπό να αποκτήσω κι άλλα ώστε να μπορούσα να αντιμετωπίσω το λόγο που ήθελα τόσο απεγνωσμένα να τα χάσω εξαρχής – νόμιζα ότι η ομορφιά θα με βοηθούσε να εγκαθιδρύσω κάποιο είδος ευτυχισμένης ζωής. Και μόνο όταν το κατάλαβα, μπόρεσα να τα χάσω, επειδή δεν με εμπόδιζα υποσυνείδητα.
Αλλά αυτή ήταν απλά η δική μου ιστορία. Όλοι ελεγχόμαστε από το φόβο και ο μεγαλύτερος φόβος των ανθρώπων είναι η απώλεια.
Φοβόμαστε αυτό που χάνουμε, αυτό που έχουμε ακόμα να υλοποιήσουμε. Φοβόμαστε ότι δεν είμαστε με το σωστό/σωστή σύντροφο ή στη σωστή πόλη, ή δεν κάνουμε τη σωστή δουλειά.
Advertisment
Φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τη μητέρα μας και τη δουλειά μας ή την καρδιά και τον νου μας ή την εκτίμηση που έχουν οι άλλοι για εμάς. Το σώμα, τα χρήματα, τις αγάπες της ζωής μας.
Φοβόμαστε να χάσουμε πριν ακόμα χάσουμε το οτιδήποτε. Φοβόμαστε τόσο που κρατάμε τον εαυτό μας πίσω, μακριά από το να το αποκτήσει εξαρχής.
Γνωρίζω τόσους πολλούς ανθρώπους που κρατιούνται μακριά από την αγάπη και την ευτυχία, ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να τα χάσουν. Φτάνουν σε ένα σημείο όπου είναι τόσο δυστυχισμένοι και αποκομμένοι και τελικά όλα είναι δική τους αντίσταση.
Αλλά κανείς δεν φοβάται πραγματικά να χάσει το οτιδήποτε. Όλοι τρομάζουμε στο ότι δεν θα το αποκτήσουμε εξαρχής. Αυτό είναι θυμός. Είναι το ίδιο με την αντίσταση. Κι η απάντηση είναι μέσα στο ίδιο το πρόβλημα. Η λύση είναι το πρόβλημα. Το εμπόδιο είναι ο δρόμος.
Φοβόμαστε να ζήσουμε πλήρως τη ζωή μας. Ίσως ποτέ δεν φτάσουμε αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε, ποτέ δεν θα βρούμε την αδελφή ψυχή μας, ποτέ δεν θα βιώσουμε το αίσθημα ότι βρισκόμαστε στη «σωστή» πόλη, δουλειά, σχέση. Δεν έχει να κάνει με την απώλεια, ποτέ δεν είχε, αλλά έχει να κάνει με την απόκτηση.
Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που έχουν ενεργά επιλέξει να κάνουν σχέση με ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για εκείνους, ώστε να τους δείξουν πόσο χρειάζεται να νοιάζονται για τον εαυτό τους. Που έχουν μετακομίσει στις λάθος πόλεις, για να δουν πόσο πολύ θέλουν να ζήσουν στη σωστή. Που έμειναν σε σχέσεις που δεν τους παρείχαν όσα χρειάζονταν, ώστε να μπορέσουν να αναγνωρίσουν τελικά τι πραγματικά χρειάζονταν.
Αρχίζουν να αναγνωρίζουν τις διαλυμένες σχέσεις τους ως καταλυτικές, τις φιλίες τους ως μαθήματα, τις επιλογές τους ως κάλεσμα για να επιλέξουν ξανά, να επιλέξουν κάτι καλύτερο.
Το θέμα είναι πως όταν βιώνετε τέτοιο φόβο ή ένταση, είναι η ζωή που σας δίνει την δυνατότητα να κατευθυνθείτε προς την αντίθετη ενέργεια. Η κατανόηση του προβλήματος μας δίνει την απάντηση. Η απάντηση βρίσκεται μέσα στην ερώτηση.
Δεν φοβάσαι να χάσεις κάτι. Φοβάσαι ότι ποτέ δεν θα το αποκτήσεις εξαρχής. Υπό το φόβο της απώλειας, δημιουργείς την απουσία.
Brianna Wiest
