Φαίνεται ότι υπάρχουν δύο κοινά στοιχεία σε κάθε αληθινά μεταμορφωτική συζήτηση. Πρώτον, αυτό που θα χαρακτήριζα ως μια “αίσθηση γαλήνης”, η ακριβής περιγραφή του οποίου υπήρξε ανέκαθεν έμπνευση και πρόκληση για κάθε πνευματικό δάσκαλο. Φαντάζομαι ότι μοιάζει με την προσπάθεια να περιγράψεις ένα ηλιοβασίλεμα σε έναν τυφλό – μπορεί να μεταφέρεις ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια, αλλά παρ’ όλα αυτά, η περιγραφή σου θα απέχει εκατομμύρια χιλιόμετρα από την πραγματική εικόνα.
Όλα αυτά τα χρόνια, έχω ακούσει αναρίθμητους χαρακτηρισμούς γι’ αυτή την εσωτερική αίσθηση γαλήνης, όπως “απελευθερωμένος νους”, “νιρβάνα”, “εγγενής ψυχική υγεία” και “έμφυτη πληρότητα και ευτυχία”. Εγώ το περιγράφω ως “έναν εσωτερικό χώρο όπου συντελούνται θαύματα”. Και ανακάλυψα ότι, όπως και τόσα άλλα σημαντικά πράγματα, φαίνεται να ξεγλιστράει μακριά μας όταν αρχίζουμε να το κυνηγάμε.
Advertisment
Διαβάστε επίσης: Άλμπερτ Αϊνστάιν: 50 απίθανα αποφθέγματα που έγραψαν ιστορία
Στην πραγματικότητα, αυτός ο χώρος εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μας, απλώς όταν οι σκέψεις αρχίζουν να γυρνούν στο μυαλό μας, μας φαίνονται πολύ πιο σημαντικές και αληθινές από κάτι τόσο “ασήμαντο” όσο μια εσωτερική αίσθηση γαλήνης. Έχω πέσει κι εγώ πολλές φορές σε αυτή την παγίδα – συχνά θεωρούσα ότι αυτή η αίσθηση γαλήνης ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου, μια ψευδαίσθηση.
Ωστόσο, με το που επιστρέφει αυτή η αίσθηση, καταλαβαίνω αμέσως ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Είναι ξεκάθαρο πως οι πραγματικοί “απατεώνες” είναι ο νους μου και οι σκέψεις μου, που δημιουργούν ολόγυρά μου την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας, ενώ η αλήθεια βρίσκεται ακριβώς εδώ – μέσα μου.
Advertisment
Στο πλαίσιο της μεταμορφωτικής συζήτησης, μαθαίνουμε πώς να προχωράμε με αργά βήματα, ώστε να παρατηρήσουμε ότι έχουμε πάντα πρόσβαση σε αυτή την εσωτερική αίσθηση γαλήνης. Αυτή η αίσθηση γίνεται σύντροφος και καθοδηγητής μαζί, μας χαρίζει σιγουριά και ασφάλεια όταν αντιμετωπίζουμε προκλήσεις, μας εμπνέει, μας εμψυχώνει και μας επισημαίνει, είτε με την παρουσία είτε με την απουσία της, αν βρισκόμαστε στο σωστό μονοπάτι ή αν έχουμε χάσει το δρόμο μας.
Το δεύτερο κοινό χαρακτηριστικό όλων των μεταμορφωτικών συζητήσεων είναι ότι δεν ερμηνεύουν την εμπειρία μας εξετάζοντας τις λεπτομέρειες της ζωής μας, αλλά ότι μας καθοδηγούν να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας, εκεί όπου βρίσκεται η πηγή και η φύση της ανθρώπινης εμπειρίας. Για παράδειγμα, είχα κάποτε μια πελάτισσα που έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα δύσκολο διαζύγιο. Όταν τη ρώτησα πώς εξελισσόταν η κατάσταση, μου απάντησε ότι, παρόλο που υπήρξε μια καθυστέρηση στα διαδικαστικά, τα πράγματα πήγαιναν “άλλοτε πολύ καλά και άλλοτε πολύ άσχημα”.
Τη ρώτησα πώς ερμήνευε το γεγονός ότι οι διακυμάνσεις της εμπειρίας της εκδηλώνονταν πολύ πιο γρήγορα από τις αλλαγές στις συνθήκες της ζωής της. Με αφορμή αυτό το ερώτημα, ξεκινήσαμε μια εκπληκτική συζήτηση που μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η εμπειρία ακολουθεί πάντα τις σκέψεις, ανεξάρτητα από τις συνθήκες και τα γεγονότα στη ζωή μας.
Παρέμεινε σιωπηλή για λίγο, καθώς – όπως αναπόφευκτα συμβαίνει σχεδόν πάντα – είχε μείνει έκπληκτη από αυτή την επίγνωση που της χάρισε μια πρωτόγνωρη δύναμη και εσωτερική ασφάλεια. Έπειτα, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της για όλα τα υπέροχα πράγματα που εξακολουθούσαν να υπάρχουν στη ζωή της, όπως οι σχέσεις της με παιδιά της και η κατάσταση σχετικής συναισθηματικής και σωματικής ισορροπίας της παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε εκείνη την περίοδο.
Λόγω του ότι κατόρθωσε να αντιληφθεί ότι η εμπειρία της διαμορφωνόταν “από μέσα προς τα έξω”, σταμάτησε να φοβάται τόσο πολύ όσα θα ακολουθούσαν στη συνέχεια – γεγονός που της εξασφάλισε άμεση πρόσβαση στη δυναμική της και την κοινή λογική που όλοι διαθέτουμε και καθοδηγεί τις κινήσεις μας όταν νιώθουμε πραγματικά καλά.
Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν θα βρεθεί ποτέ ξανά σε κατάσταση σύγχυσης ή ότι δεν θα βιώσει ποτέ ξανά περιόδους συναισθηματικών μεταπτώσεων. Όμως, κάθε φορά θα της είναι ολοένα και ευκολότερο να αντιληφθεί ότι η σύγχυση και οι μεταπτώσεις της οφείλονται σε σκέψεις που της προκαλούν ανασφάλεια και ότι, μόλις αυτές υποχωρήσουν, θα μπορεί να διακρίνει ξανά πώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση (αρκεί βέβαια να πρόκειται για πρακτικά αντιμετωπίσιμη κατάσταση).
Αυτό είναι το δώρο της βαθύτερης κατανόησης: μας απελευθερώνει από την τάση να αγωνιζόμαστε για να ελέγξουμε την εμπειρία μας και να αποφύγουμε να βιώσουμε ανεπιθύμητες καταστάσεις και αρνητικά συναισθήματα. Αυτή η ελευθερία μας χαρίζει τόση ενέργεια και ελαφρότητα, ώστε επιτρέπει την επανασύνδεσή μας με τον κόσμο της εσωτερικής γαλήνης. Κι έτσι, η ζωή μοιάζει για άλλη μια φορά σαν το δώρο, που προοριζόταν πάντοτε να είναι.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Michael Neill με τίτλο «The inside out Revolution – Η επανάσταση αρχίζει μέσα μας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μπορείτε να το βρείτε εδώ
