«Όταν αγάπησα αρκετά τον εαυτό μου, άρχισα να αφήνω πίσω μου ό,τι δεν ήταν υγιές. Αυτό σήμαινε ανθρώπους, δουλειές, τις δικές μου πεποιθήσεις και συνήθειες – οτιδήποτε με κρατούσε πίσω. Η εσωτερική μου επίκριση το ονόμαζε τότε προδοσία. Τώρα το βλέπω ως αγάπη προς τον εαυτό» – Kim McMillen
Μου αρέσει να σκέφτομαι τον εσωτερικό εαυτό μου ως μία λεπτή φιγούρα με σγουρά μαλλιά που ζει μέσα στο στήθος μου. Όπως οι περισσότεροι εσώτεροι εαυτοί μου, ο δικός μου έχει απλές ιδιότητες, παιδικές. Χαμογελά όταν είναι χαρούμενη και κλαίει όταν είναι λυπημένη.
Advertisment
Έχει μια διαισθητική ικανότητα να αντιλαμβάνεται του τι είναι σωστό και λάθος. Εκφράζει απλά τις ανάγκες της, όπως θα έκανε και ένα μικρό κορίτσι. Ο εσωτερικός μου εαυτός και εγώ έχουμε καλή συνεργασία σήμερα, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Όταν ήμουν εθισμένη στο ποτό, στο φαγητό και στις σχέσεις, μεταχειριζόμουν τον εσώτερο εαυτό μου σαν φυλακισμένο.
Για χρόνια, την πότιζα ουίσκι και κρασί και απέφευγα να την ακούω. Εκείνη με προειδοποιούσε: «Μην οδηγείς έτσι! Μην κοιμάσαι μαζί του. Είναι επικίνδυνο!». Αλλά την είχα εγκαταλείψει και την είχα αφήσει μόνη να χειριστεί τις συνέπειες των όσων έκανα.
Όσο μεγάλωνα, αναζητούσα την αγάπη σε λάθος πρότυπα. Ανέπτυξα διατροφικές διαταραχές. Εκείνη απογοητευόταν ολοένα και περισσότερο. Όπως θα φαντάζεστε, το να το παίζω δεσμοφύλακας στον ίδιο τον εσώτερο εαυτό μου κατέληξε να είναι πολύ κουραστικό. Ένιωσα ένα κύμα ανακούφισης όταν άρχισα να ασχολούμαι μόνο με τον σύντροφό μου.
Advertisment
Τότε ευτυχώς δεν χρειαζόταν να μένω παγιδευμένη και μόνη με τον εσώτερο εαυτό μου, ούτε να ακούω τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα και τις ανάγκες της. Τα επόμενα δύο χρόνια, οι επισκέψεις μου στον εσώτερο εαυτό μου έγιναν όλο και πιο σπάνιες.
Πολλές φορές, μετά από ένα στραβοπάτημά μου γυρνούσα σε εκείνη και της υποσχόμουν ότι ήταν η τελευταία φορά και ότι δεν θα της συμπεριφερόμουν ποτέ ξανά τόσο άσχημα. Αλλά αυτές οι υποσχέσεις κατέρρεαν κάτω από το βάρος της ντροπής. Για να ανακουφίσω την αυτολύπησή μου, άρχισα να πιέζω τον εσωτερικό μου εαυτό: «Δούλεψε σκληρότερα», «Γίνε καλύτερη», «Διορθώσου».
Όταν κατέβηκα επιτέλους από το καρουζέλ των εθισμών, εκείνη ήταν εξουθενωμένη και φοβισμένη. Το άγχος έτρεχε στις φλέβες μας και η φωνή της είχε εξαφανιστεί. Τότε έμαθα ότι ο καθένας μας εισέρχεται στη θεραπεία με έναν τραυματισμένο εσωτερικό εαυτό. Κάθε φορά που δρούμε εθιστικά, παραμελούμε εκείνη την ήρεμη φωνή που γνώριζε ότι βλάπταμε τον εαυτό μας και που εκλιπαρούσε για πραγματική αγάπη.
Δίνοντας προτεραιότητα στη δική μου πραγματικότητα αντί για τις αντιλήψεις των άλλων
Μισούσα να απογοητεύω τους άλλους. Ξόδεψα τη ζωή μου προσπαθώντας να το αποφεύγω όσο το δυνατόν περισσότερο. Το αποτέλεσμα ήταν ένας τόνος ανεπιθύμητες υποχρεώσεις και ανισόρροπες σχέσεις. Στη θεραπεία, ο λόγος που λέω όχι στο ποτό είναι ο ίδιος λόγος που δεν πάω σε πάρτι ή που αρνούμαι να πάω σε μέρη που δεν θέλω ή να συμβιβαστώ.
Τώρα τα όρια είναι σε δράση. Κάθε φορά που θέτω και ένα νέο όριο, διδάσκω στον εσωτερικό μου εαυτό ότι μπορεί να με εμπιστευθεί. Τώρα ακολουθώ την κρίση του εσωτερικού μου εαυτού. Δίνω λόγο πρωτίστως σε εκείνη. Κάθε φορά που νιώθω νευρική με το να θέσω ένα νέο όριο, θυμάμαι ότι ο εσωτερικός μου εαυτός αποκτά δύναμη υπό την προστασία και φροντίδα μου. Σε αυτό το στάδιο είναι ευαίσθητη. Χρειάζεται ένα ασφαλές, αξιόπιστο περιβάλλον για να εξελιχθεί.
Όσο περισσότερο φροντίζουμε τον εσωτερικό μας εαυτό με συμπόνια, τόσο λιγότερο σημαντικό γίνεται να ευχαριστούμε τους άλλους και να ασχολούμαστε συνεχώς με την εμφάνισή μας. Όταν σπάμε τον κύκλο της κακοποίησης του εσωτερικού μας εαυτού, τότε επιζητούμε να μένουμε και μόνοι με αυτόν και η γαλήνη γίνεται και πάλι δυνατή.
Hailey Magee
