Δύσκολο συναίσθημα ο θυμός… Συναίσθημα που οι περισσότεροι το φοβόμαστε, ίσως γιατί φοβόμαστε τον εαυτό μας, τις σκέψεις μας, τις αντιδράσεις και τα ξεσπάσματά μας, το μέγεθός του.
Συναίσθημα που έχουμε μάθει να το καλύπτουμε, να το αποφεύγουμε, να το θεωρούμε σαν κακό, με άμεση συνέπεια να μην το αντιμετωπίζουμε. Στην πραγματικότητα δηλαδή εκπαιδευόμαστε από μικρή ηλικία να μην αντιμετωπίζουμε την πραγματική αιτία του θυμού μας.
Αντίθετα, κινητοποιούμαστε από τους γονείς μας να τον ξεχνάμε τον θυμό και να μην δίνουμε σημασία σε όσα μας θύμωσαν. Κι έτσι γεννιέται και χτίζεται το θυμωμένο παιδί. Ο θυμωμένος ενήλικας.
Μην τον φοβάσαι τον εαυτό σου. Μην φοβάσαι να μάθεις να αντιμετωπίζεις αυτά που σε θυμώνουν ώριμα, συγκροτημένα. Μην μαθαίνεις να ντρέπεσαι να μιλάς για τα συναισθήματά σου και γι’αυτά που σε στενοχώρησαν.
Να μάθεις να επεξεργάζεσαι τα συναισθήματά σου, τις αιτίες και τις αφορμές τους. Να μάθεις να κάνεις την αυτοκριτική σου και να μιλάς σε ανθρώπους που εμπιστεύεσαι, στους συμμάχους σου. Να μάθεις να αντικαθιστάς τα αρνητικά συναισθήματα με θετικά.
Μην τον αφήνεις τον θυμό σου να φωλιάσει μέσα σου. Μην τον αφήσεις να σε κάνει κάποιον, κάποια που δεν θα αναγνωρίζεις στον καθρέπτη. Να τον αγαπάς τον εαυτό σου και να τον φροντίζεις, ακόμα κι αν η φροντίδα αυτή σημαίνει ότι θα έρθεις αντιμέτωπος, αντιμέτωπη με τους δαίμονές σου.
«…Και όσο ήμουν θυμωμένη και πονούσα, τόσο φοβόμουν ότι αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ. Και μετά ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν να μιλήσω με τους φίλους μου ή στη μαμά μου, γιατί νόμιζα ότι εγώ ήμουν πολύ δυνατή και μπορούσα να τα καταφέρω όλα μόνη μου… Αφήστε που δεν ήθελα να δείξω σε κανέναν ότι πονούσα κιόλας… Μετά όμως άρχισα να μιλάω γι’αυτό που με στενοχώρησε… Και σκέφτηκα ότι μόνο όταν μιλάω γι’αυτό το αντιμετωπίζω και ότι αυτά συμβαίνουν… Συμβαίνουν σε όλους. Και μετά σκέφτηκα ότι θα θυμηθώ τις όμορφες στιγμές που περνάω με τους φίλους μου, τα πράγματα που μου αρέσουν. Και όλα αυτά θα με κάνουν να θυμηθώ ότι δεν πειράζει αν στενοχωρηθώ για λίγο… αρκεί να είναι για λίγο…»
(Απόσπασμα από το βιβλίο «ο Χιονούλης και ο Γκριζούλης μαθαίνουν για το θυμό», της Ελένης Σολταρίδου, εκδόσεις iWrite)
Photo: Author/Depositphotos
- Ορισμένες φορές η κατάθλιψη κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο, πίσω από ένα «καλά είμαι» - 26 Αυγούστου 2020
- Τίποτα δεν σε σκοτώνει περισσότερο από το μυαλό σου - 12 Ιουλίου 2020
- Δεν θα αρέσεις σε όλους… και τελικά δεν πειράζει - 29 Ιουνίου 2020
- Να μάθεις να αγαπάς εσένα και να το βλέπεις στις επιλογές σου - 23 Μαΐου 2020
- «Και τι αξία θα είχε η ζωή χωρίς επιθυμίες;» | Μενέλαος Λουντέμης - 26 Απριλίου 2020
- Το παρελθόν δεν είναι φυλακή… Ήταν απλά ένα μάθημα, όχι καταδίκη σε ισόβια - 3 Απριλίου 2020
- Για να χάσεις κάτι, χρειάζεται πρώτα να συνειδητοποιήσεις ότι το έχεις - 12 Μαρτίου 2020
- Κάποιος που σε αγαπά πραγματικά είναι δίπλα σου ακόμα και χωρίς να μιλά. Με εκείνη την ενεργητική σιωπή… - 13 Φεβρουαρίου 2020
- «Κλείσε μερικές πόρτες σήμερα, γιατί απλά δεν οδηγούν πουθενά» – Paulo Coelho - 30 Ιανουαρίου 2020
- Αλκυόνη Παπαδάκη: «Καλύτερα να είσαι μόνος σου, παρά με τον λάθος άνθρωπο» - 25 Νοεμβρίου 2019