Το θάρρος είναι τεράστιο θέμα στη ζωή μου. Όλο με αυτό ασχολούμαι – ή παρακαλώ να έχω λίγο, ή νιώθω ευγνώμων που βρήκα λίγο, ή το θαυμάζω σε άλλους, ή το μελετώ. Δεν νομίζω ότι είμαι η μοναδική στον κόσμο τούτο. Όλοι θέλουν να είναι γενναίοι.
Έχοντας κάνει συζητήσεις με πολλούς ανθρώπους σχετικά με τις αλήθειές τους – τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία τους – συνειδητοποίησα ότι το θάρρος είναι ένα από τα πιο σημαντικά κοινά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που ζουν τη ζωή με όλη τους την καρδιά. Και δεν μιλάμε για κανένα παράξενο είδος θάρρους⋅ η ολόψυχη ζωή απαιτεί συνηθισμένο θάρρος. Θα σου εξηγήσω τι εννοώ.
Advertisment
Αρχικά, το θάρρος ήταν συνώνυμο με το κουράγιο, μια λέξη που η ρίζα της ήταν το cor – η λατινική λέξη για την καρδιά. Η λέξη κουράγιο είχε αρχικά εντελώς διαφορετική σημασία. Ο ορισμός της ήταν «να λέει κάποιος τη γνώμη του εκφράζοντάς τη με όλη του την καρδιά». Με το χρόνο, ο ορισμός άλλαξε, και σήμερα το κουράγιο, το θάρρος, έχει πάρει τη χροιά του ηρωισμού.
Ο ηρωισμός είναι σημαντικός και σίγουρα χρειαζόμαστε ήρωες. Πιστεύω όμως ότι έχουμε χάσει την επαφή μας με την ιδέα ότι ο ορισμός του θάρρους είναι το να μιλάμε ανοιχτά και ειλικρινά για το ποιοι είμαστε, τι αισθανόμαστε, ποιες είναι οι εμπειρίες μας (καλές και κακές). Πολύ συχνά, ο ηρωισμός έχει να κάνει με το να εκθέτουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο. Το συνηθισμένο θάρρος έχει να κάνει με το να εκθέτουμε τον ευάλωτο εαυτό μας. Στο σημερινό κόσμο, ίσως κι αυτό να είναι ηρωισμός.
Αν προσέξουμε, θα συναντήσουμε το θάρρος παντού στην καθημερινότητά μας. Το βλέπουμε κάθε φορά που κάποιος ζητάει βοήθεια, όπως έκανα κι εγώ με την Άσλει. Εγώ το βλέπω μέσα στην τάξη, κάθε φορά που κάποιος από τους μαθητές μου σηκώνει το χέρι του και λέει: «Δεν καταλαβαίνω τίποτα – δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάτε». Ξέρεις πόσο απίστευτα θαρραλέο είναι να πεις «δεν καταλαβαίνω», όταν είσαι σίγουρος ότι όλοι οι άλλοι γύρω σου έχουν καταλάβει;
Advertisment
Φυσικά, από τη δωδεκάχρονη και πλέον διδακτική μου εμπειρία ξέρω ότι όταν κάποιος βρίσκει το θάρρος να πει «δεν καταλαβαίνω τίποτα», το πιθανότερο είναι ότι υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι δέκα που νιώθουν ακριβώς το ίδιο. Μπορεί να μην παίρνουν το ρίσκο να εκτεθούν, αλλά σίγουρα ωφλελούνται από το θάρρος εκείνου που εκτίθεται.
Είδα το θάρρος στην κόρη μου, την Έλεν, όταν μου τηλεφώνησε στις 12 τη νύχτα από το σπίτι της φίλης της όπου είχε πάει για να περάσουν μαζί το Σαββατοκύριακο. Ήθελε να πάω να την πάρω. Όταν έφτασα εκεί, μπήκε στο αυτοκίνητο και είπε: «Συγγνώμη μαμά, δεν ήμουν αρκετά γενναία. Νοστάλγησα το σπίτι μου. Ήταν τόσο δύσκολο! Όλοι οι άλλοι κοιμόντουσαν κι εγώ έπρεπε να πάω στην κρεβατοκάμαρα της Λίμπι και να την ξυπνήσω μέσα στη νύχτα για να σε πάρουμε τηλέφωνο να έρθεις».
Πάρκαρα έξω από το σπίτι μας, βγήκα, άνοιξα την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου και στριμώχτηκα δίπλα στην κόρη μου. «Έλεν», της είπα, «νομίζω ότι το να ζητήσεις αυτό που χρειάζεσαι είναι από τα πιο γενναία πράγματα που μπορεί να κάνεις ποτέ. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν μικρή είχα υποφέρει μερικές φορές όταν είχα πάει να κοιμηθώ στο σπίτι κάποιας φίλης μου, επειδή φοβόμουν να ζητήσω να γυρίσω στο σπίτι. Είμαι περήφανη για σένα».
Το επόμενο πρωί, η Έλεν μου είπε: «Το σκέφτηκα αυτό που μου είπες χτες. Μπορώ να είμαι ξανά θαρραλέα και να ζητήσω κάτι ακόμα;» Χαμογέλασα. «Το άλλο Σαββατοκύριακο έχω πάλι ένα πάρτι όπου μετά θα κοιμηθούμε το βράδυ εκεί. Θα ήθελες να έρθεις να με πάρεις την ώρα που θα πέσουμε για ύπνο; Δεν είμαι αρκετά έτοιμη γι’ αυτό». Αυτό είναι θάρρος, από εκείνο το είδος που όλοι θα μπορούσαμε να βάλουμε περισσότερο στη ζωή μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Brené Brown με τίτλο «Ευτυχώς, δεν είμαι τέλειος!» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
