Προφανώς και η χώρα μας δεν χαρακτηρίζεται ως «ζωοφιλικά» αναπτυγμένη, παρά τις ηρωικές προσπάθειες πολλών εθελοντικών ομάδων. Ο δημόσιος φορέας, ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος, βάσει νόμου, για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων, πολλές φορές όχι μόνο σφυρίζει αδιάφορα αλλά ενεργεί αντίθετα και προβάλλει εμπόδια στη βελτίωση της όλης κατάστασης. Βεβαίως, υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς είναι τόσο λίγες, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα και αυτό που συμβαίνει κατά κόρον.
Τι θα μπορούσε να αλλάξει; Πρώτα και πάνω απ’ όλα, η παιδεία. Αντιλαμβάνομαι ότι η αλλαγή κουλτούρας δεν είναι κάτι που πετυχαίνεται σε μια μέρα, αποτελεί όμως ίσως τη μοναδική μόνιμη μεσοπρόθεσμη λύση. Γιατί; Για τον απλό λόγο, ότι ο άνθρωπος συμπεριφέρεται ανάλογα με τα βαθύτερά του πιστεύω.
Advertisment
Αν κάποιος Όντως αγαπά τα ζώα, θα τα σεβαστεί, θα τα προστατέψει, θα τα φροντίσει. Αν απλώς ισχυρίζεται ότι τα λατρεύει (για το θεαθήναι), τότε μόλις στρίψει στη γωνία, θα αδιαφορήσει και θα έρθει στην επιφάνεια ο πραγματικός εαυτός του – αυτός του παρτάκια, του όλα δικά μου, του εγώ να περνάω καλά και του «ποιος έχει χρόνο για τα ζώα». Αν δεν αλλάξουν τα πιστεύω μας και η κοσμοθεώρησή μας, τότε δεν αλλάζει και η συμπεριφορά μας. Και αυτό πετυχαίνεται μέσα από τα σχολεία, την οικογένεια, τη συντονισμένη προσπάθεια πολιτών και πολιτείας.
Τι άλλο μπορεί να βοηθήσει; Ο αυστηρός νόμος που να εφαρμόζεται άμεσα και στο σύνολο. Δεν είμαι οπαδός του κράτους που κρατάει ένα σφυρί και με το που σε βρίσκει σκάρτο να σου κοπανάει μια στο κεφάλι και να σε αφήνει σέκο, που λέμε. Παρόλα αυτά, αφού απευθυνόμαστε σε νοήμονες ανθρώπους, μπορούμε να απαιτούμε σεβασμό και συμμόρφωση προς τους νόμους. Όποιος δεν ακούει, διατρέχει να υποστεί τις συνέπειες του πέλεκυ του νόμου.
Ο νόμος υπάρχει ώστε να δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές της πολιτείας αλλά και να τιμωρεί τους παραβάτες, αυτούς που νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να κακομεταχειρίζονται άλλα πλάσματα, να συμπεριφέρονται ως αγριάνθρωποι και να αδιαφορούν παραβαίνοντας το νόμο κατά βούληση. Δυστυχώς όπου δεν πίπτει λόγος, η ράβδος έχει θέση μιας και αναφερόμαστε σε ανθρώπους που έχουν γνώση αλλά ετσιθελικά αποφασίζουν να το παίζουν νταήδες.
Advertisment
Σίγουρα η αγάπη προς τα ζώα δεν είναι κάτι που μπορεί να επιβληθεί. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να αγαπάει ή να μην αγαπάει τα ζώα. Αν κάποιος δεν θέλει ζώα μέσα στο σπίτι του, είναι δικαίωμά του και σεβαστό. Εκείνο που δεν είναι δικαίωμά του είναι να στρέφεται εναντίον τους, να τα κακομεταχειρίζεται, να τα εξοντώνει. Δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή ενός άλλου πλάσματος, να βιαιοπραγεί, να σκορπίζει φόλες και όποιον πάρει ο χάρος.
Ο άνθρωπος που είναι άνθρωπος διακρίνεται για τον φιλικό του χαρακτήρα, για τον σεβασμό του προς τα άλλα πλάσματα, για το καλό που κάνει στη ζωή του. Αυτός είναι που θα σκύψει να σε βοηθήσει όταν είσαι πεσμένος κάτω, αυτός θα πετάξει τα σκουπίδια του στον κατάλληλο κάδο, αυτός θα ποτίσει τα ζωάκια στον καύσωνα του καλοκαιριού, αυτός θα δώσει ένα πιάτο φαγητό στον πεινασμένο. Το θεωρεί σκοπό της ζωής του να προσφέρει, να κάνει το καλό.
Ο άνθρωπος που είναι «εγώ και άλλος δεν υπάρχει» οφείλει να μην κάνει κακό. Αν δεν θέλει να κάνει το καλό, ας αφήσει τους άλλους να προσφέρουν. Ας κρατήσει την κακία μέσα του και ας μην συμμετέχει στις κοινές ζωοφιλικές προσπάθειες. Αρκεί να μην κάνει κακό. Αυτό το δικαίωμα δεν το έχει και δεν πρέπει να του επιτρέπεται.
Η μακρόχρονη εμπειρία του (από το 1997)και η επιστημονική του κατάρτιση καθιέρωσε το StarDogs ανάμεσα στους κορυφαίους εκπαιδευτικούς οργανισμούς στο χώρο του Πανευρωπαικά. Είναι ο επίσημος αντιπρόσωπος του PDTE για την Ελλάδα.
- Τουλάχιστον να μην κάνουμε κακό… - 4 Νοεμβρίου 2019
- Όταν περιορίζεις έναν επιθετικό σκύλο, δεν παύεις να είσαι φιλόζωος - 9 Ιουνίου 2017
- Κομμένα αυτιά: Είναι κρίμα, άχρηστο και παράνομο - 17 Δεκεμβρίου 2016
