«Κάτι σαν εκείνο το “η δέσμευση περιορισμένου χρόνου φέρνει αποτελέσματα περιορισμένου χρόνου” που μάθαμε νωρίτερα;» ρώτησε ο καλλιτέχνης. «Και την άλλη σκέψη, ότι “καμία ιδέα δεν δουλεύει αν δεν κάνεις τη δουλειά”», πρόσθεσε η επιχειρηματίας κάνοντας μια άσκηση γιόγκα κάτω από τον ήλιο που δυνάμωνε.
«Κάπως έτσι», απάντησε ο δισεκατομμυριούχος. «Γνωρίζω ότι και οι δύο σας θέλετε να ζήσετε ζωή παραγωγική, εξαιρετική, ευτυχισμένη και ουσιαστική. Το να είστε μέλη στο Κλαμπ των 5 π.μ. είναι, ειλικρινά, η μοναδική από όλες τις συνήθειες που εγγυάται ότι αυτή η δυνατή φιλοδοξία θα βγει αληθινή. Είναι, με διαφορά, η πιο αξιόλογη πρακτική που έχω συναντήσει ποτέ για να μεταφέρω την πρόθεση για λαμπερή ζωή στην καθημερινή πραγματικότητα. Ναι, τα όνειρα και οι επιθυμίες είναι απλά κοκαλάκια, σαν τις γιάντες. Η σπονδυλική στήλη για να πραγματοποιήσετε όσα θέλετε είναι να ξυπνάτε πριν χαράξει».
Advertisment
«Η δύναμη για να ξυπνάτε νωρίς έρχεται εφαρμόζοντας καθημερινά τη φόρμουλα 20/20/20», συνέχισε ο μεγαλοεπιχειρηματίας. «Και τώρα απέχετε μόνο λίγα δευτερόλεπτα πριν εκτεθείτε σε αυτή την εκπληκτικά ισχυρή πρωινή διαδικασία». «Είναι ώρα, επιτέλους!» είπε ο καλλιτέχνης φορώντας τα δικά του πράσινα γυαλιά ηλίου για να προστατέψει τα μάτια του από τις ηλιαχτίδες που είχαν αρχίσει τώρα να απλώνονται στους ανοιχτούς χώρους γύρω από τη Σκαλινάτα μέχρι κάτω, την πλακόστρωτη πλατεία όπου δεσπόζει η φημισμένη κρήνη, που έχει κεντρικό θέμα τη γλυπτή μισοβυθισμένη βάρκα του Πιέτρο Μπερνίνι.
«Ελάτε για μια αγκαλιά πριν ξεκινήσουμε, παιδιά», φώναξε στοργικά ο δισεκατομμυριούχος κι αγκάλιασε τον καλλιτέχνη και την επιχειρηματία. «Καλωσορίσατε στη λατρεμένη μου Ρώμη!» πρόσθεσε ενώ από το ανοιχτό παράθυρο ενός γειτονικού διαμερίσματος ακούστηκε το τραγούδι «Come un Pittore» από το συγκρότημα Modà. Μια κουρτίνα κρεμόταν έξω από το παράθυρο, φλερτάροντας με το απαλό αεράκι.
«Εντάξει. Πάμε να ροκάρουμε. Θα πρέπει να θυμάστε ότι η δημιουργικότητα, η παραγωγικότητα, η ευημερία, η απόδοση και η χρησιμότητά σας για τον κόσμο, αλλά και η ποιότητα της προσωπικής σας ζωής δεν θα μεταμορφωθούν απλώς και μόνο επειδή θα ξυπνάτε στις πέντε το πρωί. Δεν είναι μόνο η πρωινή αφύπνιση που κάνει τόσο ισχυρή αυτή την κατάσταση. Αυτό που κάνει τόσο ανατρεπτικό το Κλαμπ των 5 π.μ. είναι εκείνα που θα κάνετε στα εξήντα λεπτά αφού ξυπνήσετε. Να θυμάστε το εξής: η ώρα της νίκης σας σας προσφέρει ένα από τα μεγαλύτερα παράθυρα ευκαιρίας της ζωής. Όπως γνωρίζετε τώρα, ο τρόπος που αρχίζετε τη μέρα σας επηρεάζει εντυπωσιακά το πώς θα ξεδιπλωθεί.
Advertisment
Υπάρχουν άνθρωποι που ξυπνούν νωρίς, αλλά καταστρέφουν την αξία της πρωινής συνήθειας διαβάζοντας ειδήσεις, ταξιδεύοντας στο Διαδίκτυο, βολτάροντας στα κοινωνικά δίκτυα και ελέγχοντας τα μηνύματά τους. Είμαι βέβαιος ότι και οι δύο σας κατανοείτε πως αυτή η συμπεριφορά προέρχεται από την ανάγκη για μια γρήγορη δόση απόλαυσης με ντοπαμίνη — μια διαφυγή από εκείνα που έχουν πραγματική σημασία.
Αυτός ο τρόπος δράσης οδηγεί την πλειοψηφία να μην κάνει τα πράγματα τα οποία θα της επέτρεπαν να αξιοποιήσει την ηρεμία αυτής ειδικά της χρονικής περιόδου και θα τη βοηθούσαν να μεγιστοποιήσει το μεγαλείο της, ώστε να εμφανίζονται μπροστά της με συνέπεια σπουδαίες μέρες». «Και όπως δημιουργούμε την κάθε μέρα μας, έτσι φτιάχνουμε και τη ζωή μας, σωστά;» ρώτησε ο καλλιτέχνης, επιβεβαιώνοντας ένα κρίσιμο στοιχείο από αυτά που είχε μάθει στην παραλία του παραθαλάσσιου συγκροτήματος του δισεκατομμυριούχου.
«Αυτή είναι η θεμελίωση με το στοίβαγμα της μέρας. Και είναι μία από τις τέσσερις εστιάσεις των δημιουργών της Ιστορίας που μας είχες εξηγήσει. Θυμάμαι ακόμη εκείνο το μοντέλο». «Απολύτως σωστό», επικρότησε ο δισεκατομμυριούχος. «Και πρέπει να πω ότι το να ξεκινάτε τη μέρα σας έξυπνα, υγιεινά και ειρηνικά δεν αφορά μόνο τη βελτιστοποίηση της δημόσιας και της ιδιωτικής επιτυχίας σας. Αφορά και την προστασία της».
Ξαφνικά, ένας άντρας ντυμένος μονομάχος, που οδηγούσε μια ιππήλατη άμαξα, διέσχισε την περιοχή που είναι γνωστή με το όνομα Πιάτσα ντι Σπάνια, φώναξε «μποντζόρνο, κύριε Ράιλι» και συνέχισε τον δρόμο του. «Α ντόπο», του απάντησε ο δισεκατομμυριούχος φωνάζοντας πολύ δυνατά για να τον ακούσει ο «μονομάχος». «Ωραία κουστουμιά, έτσι;» είπε στους μαθητές του. Ο δισεκατομμυριούχος έτριψε το προσωρινό τατουάζ του και κοίταξε προς το Κολοσσαίο.
«Ο άντρας που μόλις είδαμε μου θύμισε τους ηνίοχους, μια κατηγορία δούλων στην αρχαία Ρώμη που μετέφεραν τους σπουδαίους ηγέτες της και επιλέγονταν επειδή ήταν πολύ έμπιστοι. Εδώ υπάρχει και ένα ωραίο: μια άλλη βασική αποστολή του ηνίοχου ήταν να στέκεται πίσω από τον στρατηγό (που ονομαζόταν “δουξ” και να του ψιθυρίζει προσεκτικά στο αφτί τις λέξεις “μεμέντο, χόμο” καθώς του τοποθετούσε στο κεφάλι το δάφνινο στεφάνι».
«Τι σημαίνει αυτό;» ρώτησε η επιχειρηματίας. Φορούσε ξεβαμμένο τζιν, κατακόκκινο μπλουζάκι με άνοιγμα V και άσπρα αθλητικά παπούτσια. Είχε τα μαλλιά της πιασμένα αλογοουρά, όπως της άρεσε. Φορούσε τα βραχιόλια της. Κι ακτινοβολούσε αναμφισβήτητη αισιοδοξία. «“Μεμέντο, χόμο” σημαίνει στα λατινικά “να θυμάσαι ότι είσαι απλώς ένας άνθρωπος”», απάντησε ο δισεκατομμυριούχος. «Ο ηνίοχος το έκανε αυτό για να μη γίνει ασυγκράτητη η αλαζονεία του ηγέτη και για να τον βοηθήσει να διαχειριστεί την αναπόφευκτη έκρηξη εγωισμού που συνοδεύει, χωρίς εξαιρέσεις, κάθε μεγάλη επιτυχία. Το τελετουργικό ήταν μια βαθιά πειθαρχημένη άσκηση που διασφάλιζε ότι ο δουξ θα παρέμενε αποκλειστικά επικεντρωμένος στην πραγματική του αποστολή, να κάνει καλύτερο τον εαυτό του και την αυτοκρατορία που διαφέντευε — και να μη σκορπίζει όλη την ενέργειά του στη διασκέδαση και στις κραιπάλες, που προκαλούν την πτώση των δυναστειών».
«Ξέρεις κάτι;» είπε ο καλλιτέχνης. «Έχω δει μεγαλοφυείς καλλιτέχνες να γκρεμίζουν τις δημιουργικές αυτοκρατορίες τους και να καταστρέφουν την καλή τους φήμη επειδή δεν διαχειρίστηκαν σωστά την επιτυχία τους. Συμφωνώ, λοιπόν». «Αμέ», είπε η επιχειρηματίας. «Εννοώ ότι συμφωνώ κι εγώ», διόρθωσε γρήγορα τη φράση της πιάνοντας το χέρι του καινούριου της φίλου. «Έχω δει πολλές λαμπρές εταιρείες να χάνουν το μερίδιό τους στην αγορά επειδή ερωτεύτηκαν την επιτυχία τους. Έχασαν το πάθος τους. Μεγάλωσαν υπερβολικά και καβάλησαν το καλάμι. Πίστεψαν, λανθασμένα, ότι επειδή οι άνθρωποι περίμεναν στην ουρά για να αγοράσουν τα σπουδαία προϊόντα τους, οι ουρές αυτές θα υπήρχαν πάντα — ακόμη κι αν δεν βελτίωναν τα προϊόντα τους, δεν βελτίωναν την υποστήριξη των πελατών και δεν βεβαιώνονταν ότι κάθε υπάλληλος ξεχωριστά θα συνέχιζε να αυξάνει την ηγετική του απόδοση. Συμφωνώ κι εγώ, λοιπόν, κύριε Ράιλι».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Robin Sharma με τίτλο «Το κλαμπ των 5 π.μ.» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μπορείτε να το βρείτε εδώ
