Μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ καθόμασταν προστατευμένοι στην πυκνή σκιά ενός τεράστιου δέντρου, μια μαθήτρια με ρώτησε σε τι έχω αφιερώσει τη ζωή μου. Της απάντησα προσφέροντάς της ένα αγριολούλουδο, μια μικρούλα μαργαρίτα: «Στο να προστατεύω την ομορφιά των εύθραυστων πραγμάτων».
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία έχουμε δικαίωμα να ζούμε μόνο αν είμαστε τέλειοι. Φαίνονται απαγορευμένες οι ανεπάρκειες, οι αδυναμίες, οι ευθραυστότητες. Όσοι ψεύδονται στον εαυτό τους δραπετεύουν προσωρινά από τη χώρα των αποτυχημένων κατασκευάζοντας πανοπλίες τελειότητας.
Advertisment
Υπάρχει όμως κι άλλος τρόπος για να σωθούμε, μπορούμε να φτιάξουμε, όπως εσύ, μια άλλη, πολύ γόνιμη, χώρα, τη χώρα εκείνων που μπορούν να είναι εύθραυστοι. Η ελαφρότητα των πουλιών εξαρτάται από το βάρος των φτερών τους, είναι μια δυνατό ελαφρότητα, δεν είναι αποτέλεσμα επιπολαιότητας αλλά σκληρού αγώνα. Εσύ έζησες μέσα σε ένα σώμα με πολύ βαριά φτερά, κι ελευθερώθηκες, έγινες πιο ελαφρύς απ’ όλους, για να μας κάνεις να πετάμε.
Αυτή η κοπέλα, κάτω από το δέντρο, τα ‘χασε. Στη σιωπηρή της ερώτηση: «τι σημαίνει προστατεύω την ομορφιά των εύθραυστων πραγμάτων και γιατί να το κάνω;» που τη διατύπωσε στο αλφάβητο της σιωπής με το οποίο τίθενται οι πιο δύσκολες ερωτήσεις, απάντησα: «Γιατί αυτό που είναι ιερό, στην αρχή είναι πάντα εύθραυστο, όπως ο σπόρος που έκρυβε τα δυνατά και πλατιά κλαδιά στη σκιά των οποίων καθόμαστε τώρα και μιλάμε».
Την είδα να φωτίζεται, γιατί διαισθάνθηκε ότι η δική της ευθραυστότητα δεν ήταν λάθος, αλλά ένα ταξίδι με συντροφιά όλους τους άλλους, και μένα μαζί. Ένα από τα μυστικά για να θεραπευόμαστε και να θεραπεύουμε, Τζάκομο, είναι η φιλία, κι εσύ δεν αναζήτησες τίποτα περισσότερο από τους φίλους.
Advertisment
Κι ενώ διέσχιζες την έρημο της μοναξιάς σου βρήκε για φίλους όλους τους ανθρώπους, μαζί κι εμένα. Χωρίς φίλους η τέχνη της ευθραυστότητας είναι ανέφικτη. Μήνες αργότερα, εκείνη η κοπέλα μού έδειξε τη μαργαρίτα, αποξηραμένη πια αλλά ανέπαφη, φυλαγμένη στο κασελάκι των λουλουδιών της μνήμης: τις σελίδες ενός αγαπημένου βιβλίου. Την είχε κρατήσει για να θυμάται τη φιλία μας και το μυστικό της τέχνης της ζωής μας, να προστατεύουμε τα εύθραυστα πράγματα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alessandro D’ Avenia με τίτλο «Η τέχνη της ευθραυστότητας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πεδίο και μπορείτε να το βρείτε εδώ
