Αυτό που αναζητούμε στις σχέσεις μας με τα θετικά άτομα είναι πολύ απλά η οικειότητα. Ως ανθρώπινα όντα στον 21ο αιώνα έχουμε την έντονη ανάγκη να συνάψουμε ουσιαστικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα μια σχεδόν παθολογική ανικανότητα να τις καλλιεργήσουμε. Πολλοί από εμάς δεν ξέρουν καν τι σημαίνει οικειότητα.
Η ψυχολόγος και συγγραφέας Μέριλιον Μέισον ορίζει την οικειότητα ως εξής: «να είμαστε συνδεδεμένοι και κοντά, μέσα από την επαφή, σε διάφορες δραστηριότητες που είναι ανεπίσημες, βαθιές και προσωπικές». Ισχυρίζεται ότι είναι μια διαδικασία μη στατική αλλά ενεργητική και επαναλαμβανόμενη. Με άλλα λόγια, η οικειότητα είναι άλλο ένα ταξίδι.
Advertisment
Έχοντας αυτό κατά νου, εντοπίσαμε τρεις τύπους ταξιδιού στον δρόμο για μεγαλύτερη οικειότητα με ένα άλλο άτομο. Οι τύποι αυτοί δεν είναι αναγκαστικά διαδοχικοί, ούτε και χρειάζεται να σβήσετε τον έναν για να φτάσετε σε ένα βαθύτερο επίπεδο οικειότητας.
Όπως ανέλυσε η Μέριλιν Μέισον, η οικειότητα είναι μια διαδικασία. Ως τέτοια, εξελίσσεται συνεχώς στη διάρκεια της ζωής μας. Καθένας από τους τύπους αυτούς των ταξιδιών εξελίσσεται μαζί με εμάς. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να είναι χρήσιμο να τους αναλύσετε, προκειμένου να διαπιστώσετε αν είστε στο σωστό δρόμο στη σωστή στιγμή με τους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζεστε – ή θέλετε να νοιάζεστε- περισσότερο.
Τα τρία ταξίδια είναι: Ημερήσια εκδρομές, Αποδράσεις του Σαββατοκύριακου, Το ταξίδι της ζωής. Καθώς διαβάζετε για καθένα από αυτά, κρατήστε σημειώσεις σχετικά με το πού βρίσκεστε με τους συνταξιδιώτες σας. Πλέετε στο σωστό ταξίδι με τους ανθρώπους με τους οποίους θα θέλατε να είσαστε μαζί ; Αν όχι, γιατί όχι; Αν ναι, πώς μπορείτε να κάνετε το ταξίδι καλύτερο;
Advertisment
Η οικειότητα αρχίζει βάζοντας διστακτικά το δάχτυλο του ποδιού μας στο νερό. Όταν πρωτογνωρίζουμε κάποιον με τον οποίο αισθανόμαστε κάποια ψυχική συγγένεια, συνήθως τον προσεγγίζουμε προσεκτικά, με μεγάλες προσδοκίες, πατώντας στα νύχια των ποδιών μας. Τα ανθρώπινα όντα είναι παράξενα ως προς αυτό. Όσο περισσότερο μας αρέσει κάποιος τόσο λιγότερο είμαστε πρόθυμοι να το δείξουμε.
Αντίθετα με τους φίλους μας στο βασίλειο των ζώων, οι οποίοι επιδεικνύουν με περηφάνια τα φτερά τους ή κάποιο άλλο σημάδι για να δείξουν ποιος τους προσελκύει, εμείς συχνά καλύπτουμε τις γοητευτικότερες ιδιότητές μας όταν νιώθουμε μια συμπάθεια – ειδικά αν βρίσκεται σε αρχικό στάδιο – για κάποιον άλλον.
Θα έχετε παρατηρήσει το φαινόμενο αυτό σε διάφορους σχολικούς χορούς. Κατά πάσα πιθανότητα θα συμμετείχατε κι εσείς οι ίδιοι. Οι νέοι που έλκονται περισσότερο ο ένας από τον άλλο είναι και λιγότερο πιθανόν να βρεθούν μαζί.Οι έφηβοι το βρίσκουν πολύ ευκολότερο να μιλήσουν με κάποιον που είναι απλώς φίλος, παρά με κάποιον που θα υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να τους αρέσει.
Ως ενήλικοι, όταν θυμόμαστε αυτά τα καμώματα, τα βρίσκουμε χαριτωμένα⋅ γελάμε, ήμασταν τόσο χαζοί και τρομαγμένοι εκείνη την εποχή! Αλλά αυτό που είναι χαριτωμένο στα δεκάξι ή στα δεκαεπτά είναι ξεκάθαρα καταθλιπτικό στα σαράντα ή στα σαράντα πέντε⋅ κι ωστόσο, πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι ανάμεσά μας, εξακολουθούμε να κάνουμε το ίδιο σφάλμα όσο κι αν μεγαλώνουμε. Αυτό που είναι αξιολύπητο είναι ότι υποπίπτουμε σε αυτό το λάθος, όχι με έναν άγνωστο που βλέπουμε στην άλλη άκρη της πίστας, αλλά με τους ανθρώπους που γνωρίζουμε και αγαπούμε περισσότερο,
Σκεφτείτε το. Πόσο ευκολότερο είναι να ανοιχτείτε σε έναν ξένο που γνωρίσατε σε ένα αεροπλάνο ή σε ένα μπαρ από ό,τι στον «σημαντικό άλλο» ή σε έναν στενό συνεργάτη σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που αφήσατε κάποιον που ήταν κοντά σας να κοιτάξει στ’ αλήθεια μέσα σας;
Πολλοί από εμάς αντιμετωπίζουμε τις στενές σχέσεις μας σαν να είμαστε απλώς σε μια ημερήσια εκδρομή με το άτομο ή τα άτομα που εμπλέκονται. Η συνέχιση του ταξιδιού συνδέεται με την επιτυχία κάθε μέρους. Αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, φεύγουμε⋅ αν όχι κυριολεκτικά, τουλάχιστον από μια συναισθηματική οπτική γωνία. Μεταφορικά – κάποτε και κατά λέξη 0 έχουμε ετοιμάσει τις αποσκευές μας για μια γρήγορη έξοδο, με το πρώτο σημάδι ότι αναδύεται κάποιο πρόβλημα.
Ξέρει πώς συμβαίνει αυτό. Επιστρέφετε από ένα πάρτι με τον μακροχρόνιο σύντροφό σας. Ήταν μια κουραστική βραδιά και είστε και οι δύο εξουθενωμένοι. Κάποιος από τους δύο λέει κάτι, και πριν καλά καλά το καταλάβετε, βρίσκεστε μπλεγμένοι σε έναν τρομερό καβγά και οι κατηγόριες εκτοξεύονται δεξιά και αριστερά με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σύντομα αναρωτιέστε γιατί μπλέξατε με το άτομο αυτό και πόσο πιο πλούσια και συναρπαστική θα ήταν η ζωή σας αν ήσασταν μόνοι.
Υπάρχει εδώ ένα ερώτημα: γιατί ακόμα και οι πολύτιμες σχέσεις μας πατάνε πάνω σε τόσο σαθρό έδαφος; Γιατί φαίνεται πως ακόμα και τα άτομα που είναι τα πιο κοντινά μας μοιάζουν μερικές φορές σαν να βρίσκονται στην άλλη άκρη του πλανήτη; Δεν είναι παράξενο ότι δύο άτομα που μπορούν να συζητούν όλη μέρα, κάθε μέρα, επί μήνες ολόκληρους, ακόμα κι επί χρόνια, είναι ικανά να φτάσουν στο σημείο να μη θέλουν να ξαναμιλήσουν ο ένας στον άλλον, εξαιτίας μιας απρόσεχτης κουβέντας;
Κι ωστόσο, αυτή είναι η ανθρώπινη κατάσταση. Οπότε, αν πραγματικά επιθυμούμε να προχωρήσουμε μπροστά, εδώ είναι το σημείο όπου πρέπει να αδειάσουμε τις αποσκευές μας. Αν θέλουμε να ρίξουμε θεμέλια και να διατηρήσουμε ουσιαστικές μακροχρόνιες σχέσεις με τους αγαπημένους μας, πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή.
Και στην αρχή βρίσκεται αυτό που ονομάζουμε ημερήσια εκδρομή. Πώς ταξιδεύετε με κάποιον άλλο για μία ημέρα; Και πώς αδειάζετε και ξαναφτιάχνετε τις αποσκευές σας για να το κάνετε;
Απόσπασμα από το βιβλίο των Richard J. Leider & David A. Shapiro με τίτλο «Ξαναφτιάξε τη βαλίτσα σου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα και μπορείτε να το βρείτε εδώ
