Από πολύ μικρή ηλικία έζησα τον θάνατο από πολύ κοντά. Ξαφνικοί, αιφνίδιοι θάνατοι νέων και αγαπημένων ανθρώπων. Έφευγαν έτσι ξαφνικά από τη ζωή μας. Βίωσα από μικρό κορίτσι τη θλίψη και τον χαμό τους. Ποτέ δεν κατάφερα να ξεπεράσω τον θάνατο. Χέρι χέρι πάντα στη ζωή.
Όμως δεν με αφορούσε άμεσα, νόμιζα θα ξεφύγω κάποτε όταν έρθει η ώρα μου. Από τότε που γέννησα το πρώτο μου παιδί με στοιχειώνει η ιδέα. Είμαι τόσο δημιουργική, κάθε μέρα φτιάχνω τη ζωή μου, είμαι χαρούμενη. Τα έχω όλα, το παρελθόν και τη γνώση, το παρόν με τη χαρά, και το μέλλον που μου επιφυλάσσει ο Θεός, το σύμπαν ποιος ξέρει.
Advertisment
Δεν υπάρχει μέρα που να μην σκεφτώ, τον θάνατο, είναι κι όλα όσα συμβαίνουν κάθε μέρα, που με αγγίζουν. Και προσπαθώ να μην διαβάζω ούτε να ακούω νέα. Δεν το αντέχω, ωστόσο είμαι ενήμερη ή καλύτερα επάγρυπνη.
Πώς άλλοι άνθρωποι υποφέρουν, μικρά παιδιά, ασθένειες, συμφορές. Όλα για τις ανθρώπους και τίποτα μακριά μας. Όμως είμαι αισιόδοξη και θέλω να σκέφτομαι θετικά και να μην προκαλώ τη μοίρα μου, όπως λένε κάποιοι.
Κάθε μέρα βομβαρδιζόμαστε με άρθρα που λένε για την ευτυχία, τη θετική σκέψη, όλα καλά κι όλα σωστά μα το μυαλό του ανθρώπου, βίαιο, παράξενο, απαιτητικό. Θες να το καταφέρεις, να μην σκέφτεσαι, αλλά δεν γίνεται. Και σκέφτομαι πως είναι αυτό το Εγώ, το έρμο, που θέλει πάντα να έχει το πάνω χέρι, σαν μαέστρος να παίζει συμφωνίες, να οργανώνει την ορχήστρα της ψυχής μας, να μας βάζει σε μια τάξη αταξίας.
Advertisment
Υπάρχουν όμως κι αυτές οι σκέψεις, οι θλιμμένες, οι μαύρες, οι στενόχωρες και δεν μπορείς να τις αρνηθείς. Γιατί όσο τις αρνείσαι, τόσο σου επιστρέφουν, πιο δυνατές, πιο σκοτεινές. Και όχι θέλω να ξορκίσω τη σκέψη που λέει πως ό,τι φοβάσαι, το προκαλείς, αντίθετα ό,τι φοβάσαι το πολεμάς. Αργότερα και με κόπο αλλά το πολεμάς.
Ασθένεια γίνεται η σκέψη του να είσαι πάντα καλά, να σκέφτεσαι πάντα θετικά και να αγνοείς τις φωνές μέσα σου που παλεύουν να εκφραστούν. Καλό είναι, σκέφτομαι, να ζεις, να νιώθεις, να βιώνεις. Να αφήνεσαι, το μυαλό ας γυρίζει αλλά να μην κολλάει. Να δίνεις χρόνο και χώρο στη σκέψη για να βρίσκει έξοδο, να μην καταπιέζεται κι εσύ να νομίζεις ότι δεν υπάρχει.
Η ευτυχία έρχεται όταν ζεις τη ζωή και τις δυσκολίες σου. Τότε γίνεσαι δυνατός, τότε μαθαίνεις. Κάποτε διάβασα στο βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια: “να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις”, “πώς εκείνοι που φώναζαν πιο πολύ στο νεκρικό τους κρεβάτι, ήταν εκείνοι που δεν έζησαν τη ζωή. Που την παρακολουθούσαν από τις κερκίδες.”
Η ζωή είναι αυτή, με ό,τι έρχεται κι ό,τι φεύγει. Η ζωή δεν είναι σίγουρη, ο θάνατος είναι. Γι’ αυτό την κάνει τόσο σημαντική. Γιατί την πιάνει από το χέρι και την αφήνει να περιπλανηθεί.
Εντέλει είμαι λες, μια εν δυνάμει εποτυχία. Η λέξη έχει ρίζες, όχι στο λεξικό.. αλλά μέσα μου.
- Ο φόβος του θανάτου χέρι χέρι με τη χαρά της Ζωής - 14 Φεβρουαρίου 2020
- Αγάπα τους άλλους σαν τον εαυτό σου - 29 Δεκεμβρίου 2016
- Γυάλινα ή ελεύθερα σπίτια; - 29 Οκτωβρίου 2016
