Είν’ εύκολο το μίσος – μην πας εκεί.
Το δύσκολο είναι, όλη μέρα,
να χαράζεις ένα χαμόγελο στη λάσπη
κι ας επιμένει η βροχή να το σβήνει.
Ν’ ανάβεις το σκοτάδι με αγάπη – εκεί πήγαινε.
—-
Advertisment
Μέσα στη βαλίτσα επιβίωσης
έβαλε αρκετά παιδικά χαμόγελα,
ένα περιδέραιο της άνοιξης,
ένα ειρηνικό φεγγάρι,
ένα ζευγάρι μυρωμένα φτερά
και τη λάμψη της αγκαλιάς.
Αυτά είναι τα απολύτως απαραίτητα, είπε.
—-
Πότε θα έρθεις; Δε βρίσκω τις χειρολαβές αυτού του κόσμου.
Advertisment
Κάνει μοναξιά. Αυτή τη μοναξιά, ξέρεις,
που γεννιέται όχι από κάτι που λείπει,
αλλά από αυτό που δεν υπάρχει ακόμα.
Χρειάζομαι την ανάσα σου. Να συγχρονίσει τα βήματά μου –
χάνονται μακριά απ’ το σφυγμό σου.
Πότε θα έρθεις; Από μικρός μου άρεσε να φτιάχνω σαΐτες.
Καμία τους δεν πέταξε χωρίς αγάπη.
Έλα, δε βρίσκω τις χειρολαβές αυτού του κόσμου.
—-
Εσύ δεν τυφλώθηκες απ’ τα πολλά φώτα
σου ήταν αρκετή μια σπίθα, ένα αληθινό χαμόγελο
και η μουσική της βροχής.
Τόσοι και τόσοι χάθηκαν στα στενά της πόλης
και στα μεγάλα σταυροδρόμια
παρασυρμένοι απ’ την πυξίδα του κέρδους.
Εσύ αρνήθηκες τη φορά του ανέμου –
ήξερες πως οι μεγάλες καρδιές γεμίζουν με λίγα.
—-
Κάθε μέρα σβήνω απ’ το ημερολόγιο
τις μέρες που περνάνε
εκτός απ’ τις μέρες που λείπεις
αυτές δεν τις σβήνω, δεν τις έζησα.
- Είν’ εύκολο το μίσος – μην πας εκεί… - 17 Μαρτίου 2020
- Κρισναμούρτι: Ο μέγας ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής (Μια ανάγνωση) - 8 Μαρτίου 2019
- Σκέψεις περί σχιζοφρένειας - 24 Οκτωβρίου 2016
