Η ζωή είναι από τη φύση της ένα μονοπάτι απρόβλεπτο με αμέτρητα σκαμπανεβάσματα. Αν την οραματιστούμε ως την καμπύλη σε ένα διάγραμμα με μεταβλητές την ευτυχία και την θλίψη θα αντιληφθούμε, ότι αυτή η καμπύλη διαρκώς μετακινείται από τα «ύψη» στα «βάθη» χωρίς να διατηρεί σταθερή πορεία. Πράγματι, δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ πλέουμε σε πελάγη χαράς και ενθουσιασμού παρουσιάζεται ξαφνικά ένα πρόσκομμα που μας μεταθέτει στο εντελώς αντίθετο άκρο , εκείνο της πικρίας. Και τη στιγμή αυτής της απρόσμενης εναλλαγής αισθανόμαστε ότι μας κατακλύζει μια στεναχώρια και στεκόμαστε αδύναμοι να την διαχειριστούμε.
Αυτό ακριβώς , όμως, είναι το κατάλληλο σημείο για να αναρωτηθούμε: τι είναι εκείνο που μας προκαλεί αυτήν την πνευματική μα κυρίως ψυχολογική παράλυση και πώς τελικά η στάση μας απέναντι σε αυτή την παθογενή περίσταση καθορίζει το βαθμό επίδρασής της στην ζωή μας;
Advertisment
Μεταξύ αυτών των συναισθημάτων που φέρουν αρνητικό πρόσημο και που η άφιξή τους φαντάζει σε εμάς ως μια κατά μέτωπο επίθεση βρίσκεται η απογοήτευση. Μια συναισθηματική κατάσταση στην οποία αναμφίβολα έχει βρεθεί ο καθένας από εμάς. Οι όροι εμφάνισής της ποικίλλουν κάθε φορά. Μπορεί αυτή να οφείλεται λόγου χάρη στην αποτυχία μας να κατακτήσουμε έναν πολυπόθητο στόχο για τον οποίο είχαμε κοπιάσει, στην απόρριψή που δεχτήκαμε από έναν άνθρωπο στον οποίο είχαμε αφιερωθεί ολοκληρωτικά καθώς και σε ό,τι συμβαίνει να παρακωλύει τον προγραμματισμό και τα σχέδια που είχαμε διαμορφώσει για το μέλλον.
Η δυσαρέσκεια αυτή καταρχάς θεωρείται δικαιολογημένη εφόσον θα ήταν ουτοπικό να πανηγυρίζουμε για τα ανεπιθύμητα γεγονότα που μας συμβαίνουν και να είμαστε ευγνώμονες για τον ψυχικό πόνο που μας προκαλούν.
Ρίχνοντας όμως μια δεύτερη ματιά στις περιστάσεις , είναι εύκολο να κατανοήσουμε ότι η εκ μέρους μας παράταση αυτής της θλίψης και η απόδοση έντασης σε αυτήν εσαεί είναι ιδιαίτερα φθοροποιός και με το πέρασμα του χρόνου γίνεται αιτία για την ψυχική μας κατάρρευση. Το ζητούμενο, λοιπόν, σε αυτήν την περίπτωση είναι να επικεντρωθούμε στο ζήτημα της διαχείρισης των όσων αισθανόμαστε που τόσο πολύ φαίνεται να μας δυσκολεύει. Και η διαχείριση αυτή δεν συνίσταται στην προσπάθειά μας να αποκρούσουμε κάθε συναίσθημα με αρνητική περιβολή. Εν αντιθέσει, θα μπορούμε να θεωρήσουμε επιτυχημένο τον έλεγχο αυτό , εφόσον έχουμε κατορθώσει να αγκαλιάσουμε αυτού του είδους τα συναισθήματα.
Advertisment
Να τους έχουμε επιτρέψει να εκδηλωθούν , να κάνουν τον κύκλο τους. Να έχουμε παρακολουθήσει τα στάδια αυτής της πορείας με συνοδοιπόρο τη συνείδηση και την αυτοκυριαρχία που μας επιτρέπουν να αποδεχόμαστε την εκδήλωση τούτη, χωρίς όμως αυτή να μας καταπιεί στο πέρασμά της. Και αφότου τα βαθιά εκείνα αισθήματα έχουν καταλαγιάσει , η έξοδός μας από αυτή τη δοκιμασία να είναι πανηγυρική. Να εμφανιζόμαστε , δηλαδή, ως πιο συνειδητοποιημένοι και πιο έτοιμοι από ποτέ ώστε να αντιμετωπίσουμε με την μεγαλύτερη δυνατή σύνεση τις απογοητεύσεις που είναι δεδομένο ότι θα προκύψουν σε κατοπινό χρόνο.
Ωστόσο, θα πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι αυτή η διαδικασία «εκμάθησης» αναφορικά με την ορθή διαχείριση των δυσάρεστων συναισθημάτων δεν είναι μια ανώδυνη και ταχεία υπόθεση. Για να είμαστε ειλικρινείς , είναι μια διαδικασία υποβολής του εαυτού μας στην συνθήκη να ανταπεξέρχεται κατάλληλα σε κάθε είδους προσβολή του ψυχισμού του από αρνητισμό . Επομένως , πολλές θα υπάρξουν οι φορές που θα επιθυμούμε να αφεθούμε στην θλίψη ως απόρροια της απογοήτευσης μας και να βυθιστούμε για πάντα σε αυτήν. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι κανένας μας δεν διαθέτει έμφυτο το χάρισμα να «δαμάζει» αποτελεσματικά κάθε φθοροποιό για εκείνον συναίσθημα δίχως να λαβώνεται η ψυχική ευημερία.
Όλοι ανεξαιρέτως ξεκινάμε από την κλίμακα του μηδέν με μόνο στόχο την επίτευξη της απόλυτης ψυχικής ισορροπίας. Για αυτό, ας σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε την απογοήτευση ως ένα θηρίο έτοιμο να μας κατασπαράξει, ως ένα χείμαρρο ικανό να παρασύρει στο διάβα του κάθε ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μας και ας επιδοθούμε στο καλωσόρισμα κάθε πιθανού τύπου συναισθήματος και στην προοπτική να διδαχθούμε από αυτό την ίδια τη ζωή. Και να είστε βέβαιοι ότι κάθε σκαλί της ανοδικής αυτής πορείας συνεπικουρεί στο να πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στην ολοκληρωτική ευτυχία και τη γαλήνη.-
Κυριακή Κανακάκη
