Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουνα ο τάφος για ένα κουνελάκι, ένα καλάθι του μπάσκετ στο γκαράζ, ένα λαχανί μπάλωμα, θάμνοι και δέντρα πασχαλιάς που τα σκαρφάλωναν μυρμήγκια.
Advertisment
Ήμουνα βροχόσταλες και μια μυστήρια στέρνα,
φωτιές από ξερόχορτα,
ήμουνα νεροπόλεμος και πινγκ-πονγκ στο υπόγειο.
Advertisment
Ήμουνα ένας μικρούλης άσπρος φράχτης, ένα κρεβάτι και μια σιφονιέρα σφένδαμο που μοιραζόμουνα μ’αδέλφια,
μια σκυλίτσα που τη λέγαν Σάντυ και χόρευε.
Φίλους ήτανε εύκολο να βρεις.
Σκαρφαλώναμε δέντρα, χτίζαμε χαρτοκάλυβα, κυνηγούσαμε φίδια – και ονειρευόμαστε πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από χρόνια παιδικά
Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουν εύκολος να με προβλέψεις.
Ήμουνα μορφωμένος, εκπαιδευόμενος, μ’αγαπούσαν – όχι όπως ήμουνα, μα όπως έδειχνα να είμαι.
Ο ρόλος μου ήταν ο ασφαλής μου τρόπος για να κρύβομαι.
Δεν είχα λόγο ν’αλλάξω.
Με παραδεχόντουσαν. Τους ευχαριστούσα.
Τότε άξαφνα σχεδόν, άλλαξα.
Τώρα είμαι λιγότερο σίγουρος, πιότερο ο εαυτός μου.
Ο ρόλος μου σχεδόν εξαφανίστηκε.
Οι ρίζες μου δεν είν’ στην εκκλησιά μου, τη δουλειά μου, την πόλη μου·
Ούτε καν στον κόσμο μου.
Είναι μέσα μου.
Φίλους δεν είναι εύκολο να βρεις – και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ρόλους
Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Είμαι πιο μόνος από πριν. Κομμάτι ζώο, μα όχι προστατευμένο από ένστικτα ούτε περιορισμένο από την όρασή του μόνο.
Είμαι και κομμάτι πνεύμα, όμως σπάνια ελεύθερο,
περιορισμένο από τη γεύση, την αφή, το χρόνο,
με μια λαχτάρα για τη ζωή ολάκαιρη.
Δεν υπάρχει ασφάλεια.
Η ασφάλεια είναι επανάληψη και φόβος, η αναβολή της ζωής.
Η ασφάλεια είναι προσδοκίες και δεσμεύσεις και πρώιμος θάνατος.
Με την αβεβαιότητά μου ζω.
Υπάρχουνε μπροστά βουνά να σκαρφαλώσω,
σύγνεφα να καβαλήσω,
αστέρια να εξερευνήσω,
και φίλοι για να βρω.
Υπάρχω μόνο εγώ – και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ασφάλεια
Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Δεν ψάχνω μέσα στην ανάγκη, στο κενό,
μα σ’έναν πόθο που όλο μεγαλώνει.
Το κενό ψάχνει για οποιαδήποτε μορφή να διώξει το σκοτάδι.
Το κενό μας φέρνει πλήθη και σκιές που αναπληρώνονται εύκολα.
Η ολοκλήρωση μας φέρνει έναν φίλο, μοναδικό, α-ναν-τι-κα-τά-στα-το.
Δεν είμαι τόσο άδειος όσο πριν.
Έχω τη θάλασσα, τον άνεμο, τη μουσική και τα βιβλία,
τη δύναμη και τις χαρές του μέσα, και τη νύχτα.
Δεν είναι ανάγκη η φιλία πια, αλλά πανηγύρι.
Δεν είναι ιεροτελεστία, αλλά πραγματικότητα.
Δεν είναι απαίτηση, αλλά προτίμηση.
Η φιλία είναι εσύ κι εγώ – και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ανάγκη
Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Ποιος είσαι; Θέλω να μάθω.
Δεν είπαμε τα κάλαντα μαζί, δεν πήγαμε στο ίδιο σχολείο.
Δεν είμαστε από την ίδια πόλη, τον ίδιο Θεό, ούτε καν τον ίδιο κόσμο.
Δεν υπάρχει ρόλος για να παίξουμε,
ασφάλεια να προσφέρουμε,
δέσμευση να κάνουμε.
Δεν περιμένω απάντηση καμιά
έξω απ’την παρουσία σου,
τα μάτια σου.
Εσένα.
Η φιλία είναι λέφτερη,
κυλάει,
είναι σπάνια.
Δεν θέλει ερεθισμούς,
είναι ερεθισμός η ίδια.
Εμπιστεύεται, καταλαβαίνει,
αναπτύσσεται, εξερευνά,
χαμογελάει και κλαίει.
Δεν κρεμιέται ούτε εξουθενώνει,
δεν περιμένει ούτε απαιτεί.
ΕΙΝΑΙ – και αυτό είναι αρκετό – και ονειρεύεται πολύ.
Θα είμαστε φίλοι;
Ποίημα του James Kavanaugh
