Η «διόρθωση» του εαυτού σου είναι μια δουλειά που δεν θα ολοκληρώσεις ποτέ, επειδή η επιδίωξή σου στηρίζεται σε λαθεμένη βάση. Δεν μπορείς να διορθώσεις τον εαυτό σου, επειδή δεν είσαι χαλασμένος.
Μπορείς να κατασκευάσεις έναν ολόκληρο κόσμο βάσει της πεποίθησης ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί σου και να σπαταλήσεις μια ολόκληρη ζωή προσπαθώντας να το διορθώσεις. Αν αυτό σε τρομάζει, καλά κάνει. Αμφισβητείς συνεχώς τα κίνητρα, τις πράξεις και τις σχέσεις σου, ενώ το μόνο που θα χρειαζόταν να αμφισβητήσεις είναι η υπόθεση ότι είσαι ελλιπής.
Advertisment
Το κύριο πράγμα που δεν πάει καλά μαζί σου είναι η σκέψη ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί σου. Το πρόβλημά σου είναι ότι σκέφτεσαι ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Αν εστιάσεις την προσοχή σου για όσο χρειάζεται στις λαθεμένες υποθέσεις, θα επιβεβαιωθούν.
Ύστερα θα έλκεις ανθρώπους που θα σου λένε αυτά που λες εσύ στον εαυτό σου. Και τότε τα ελαττώματά σου θα φαίνονται πραγματικά αληθινά. Όμως αυτό δεν τα κάνει αληθινά. Απλώς αποδεικνύει ότι ο νους σου είναι αρκετά ισχυρός ώστε να δημιουργεί έναν κόσμο και μετά να ζει μέσα σ’αυτόν.
Η αίσθηση της ανεπάρκειάς σου είναι κάτι που έχεις μάθει να πιστεύεις. Δεν γεννήθηκες μ’αυτήν. Την κόλλησες στο δρόμο, σαν την ανεμοβλογιά. Όποιος σου είπε ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί σου, έπασχε από την ίδια ψευδαίσθηση.
Advertisment
Η ψυχική κακοποίηση του εαυτού σου είναι ένας αποδυναμωτικός κληρονομικός κύκλος που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, μέχρι να αποφασίσει κάποιος να τον σπάσει τώρα, αυτή τη στιγμή – κι αυτός είσαι εσύ. Αν δεν τον σταματήσεις στη δική σου ζωή, τα επόμενα στη σειρά είναι τα παιδιά σου.
Τα μικρά παιδιά δεν έχουν αντίληψη των ατελειών τους. Τριγυρνάνε ολόγυμνα· χαϊδεύουν τα γεννητικά τους όργανα με ενθουσιασμό· κλαίνε όταν πέφτουν· γελάνε εκστατικά όταν δουν κάτι αστείο· ζητούν αυτό που θέλουν όταν το θέλουν· δεν ντρέπονται όταν κάνουν εμετό· παίζουν με όποιον θέλουν, ανεξάρτητα από ηλικία, χρώμα, βάρος ή καθαρό εισόδημα· και βρίσκουν συναρπαστικό το σκουλαρίκι στον αφαλό σου ή τα ρούχα σου που είναι από τη δεκαετία του ’70.
Τα μικρά παιδιά ζουν χωρίς να απολογούνται ποτέ. Κίνητρό τους είναι η χαρά, όχι η αποδοχή. Δεν χρειάζονται ψυχοθεραπεία, επειδή δεν αμφισβητούν τον εαυτό τους. Άλλωστε, στόχος της ψυχοθεραπείας είναι να ξαναβρεί κανείς τη χαμένη μαγεία της παιδικής ηλικίας.
Υποχρεώνουμε τα παιδιά να ανταλλάξουν την ψυχή τους με την εκπαίδευση, πράγμα που τα κάνει κοινωνικά αποδεκτά, αλλά πνευματικά ανίκανα. Το «παιδεύω», που προέρχεται από το «παις-παιδός», σήμαινε κάποτε παιδαγωγώ, διαμορφώνω την πνευματική και ηθική ανάπτυξη κάποιου. Σήμερα, εξαιτίας των τιμωριών στις οποίες υποβάλλονταν τα δόλια παιδιά για να εκπαιδευτούν, το ρήμα έχει καταντήσει συνώνυμο του ψυχικού βασανιστηρίου!
Ο μουσικός Μπομπ Μάρλεϊ δήλωνε: «Δεν έχω εκπαίδευση, έχω έμπνευση. Αν είχα εκπαίδευση, θα ήμουν ένας βλάκας και μισός». Έχεις εκπαιδευτεί να αισθάνεσαι ανεπαρκής. Είσαι τώρα πρόθυμος να το αμφισβητήσεις αυτό;
Αν προσβλέπεις στην ψυχολογία για να σε βοηθήσει να διορθωθείς, θυμήσου ότι ψυχολογία, στην πιο καθαρή της έννοια, σημαίνει «κατανόηση ψυχής». Όμως, επειδή έχουμε τοποθετήσει περισσότερη πίστη στη διάνοια απ’ ό,τι στην καρδιά, ένα μεγάλο μέρος της ψυχολογίας έχει περιοριστεί μόνο στη μελέτη του νου και των νοητικών φαινομένων. Όμως είσαι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το νου σου!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alan Cohen «Ρούφηξε τη ζωή αντί να σε ρουφάει» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
