Έχω να σας κάνω μια ερώτηση: Έχετε ποτέ δει κάτι και ευχηθήκατε να μπορούσατε να πείτε κάτι γι’ αυτό – αλλά τελικά δεν το κάνατε; Και μια δεύτερη ερώτηση: Σας έχει συμβεί ποτέ κάτι και δεν είπατε τίποτε γι’ αυτό – ενώ θα έπρεπε;
Με ενδιαφέρει αυτή η ιδέα της πράξης – της διαφοράς ανάμεσα στο να δούμε (παθητική πράξη παρατήρησης) και στο να συμβεί σε εμάς τους ίδιους. Το δεύτερο είναι αυτό που σχετίζεται με τη γραφή: το να καταγράψουμε κάτι που έχουμε δει, ακούσει ή βιώσει και αφορά άμεσα ή έμμεσα εμάς.
Advertisment
Το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής τη γραφής είναι η καταγραφή, η ίδια η διαδικασία. Η γραφή παγιδεύει την ανάμνηση, αναγνωρίζει την ύπαρξη του γεγονότος.
Ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά παραδείγματα αυτής της πράξης είναι η Άννα Φρανκ και το ημερολόγιό της. Απλώς κατέγραψε τι συνέβαινε στην οικογένεια και σε εκείνη και με αυτό τον τρόπο έχουμε την πολύτιμη καταγραφή αυτής της ιστορίας.
Κι εσείς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τη δημιουργική γραφή για να μας κάνετε όλους μάρτυρες της ζωής σας. Οι παρακάτω ασκήσεις που μοιράζομαι εδώ στόχο έχουν να μοιραστούμε πράγματα για τα οποία ήμασταν σιωπηλοί μέχρι τώρα και αποτελούνται από 3 βήματα.
Advertisment
1ο βήμα: Brainstorm και καταγραφή
Μπορούμε να ξεκινήσουμε με τη φράση «τότε που…» και μετά να συνεχίσουμε χωρίς διακοπές και χωρίς να κάνουμε δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Η πρώτη αυτή πρόταση μπορεί να ανακινήσει μια ολόκληρη ιστορία. Σκεφτείτε τότε που σας συνέβη κάτι σεξουαλικά, τότε που νιώσατε έντονα καταπιεσμένοι σε κάτι, τότε που ένα σοκαριστικό γεγονός έλαβε χώρα.
Ο στόχος σας είναι να καταγράψετε τουλάχιστον 10 πράγματα και τότε θα έχετε ολοκληρώσει το πρώτο βήμα, το να αναφέρετε τι συνέβη ως μάρτυρες. Έχετε ήδη μιλήσει για πράγματα που δεν είχαν ειπωθεί ξανά στο παρελθόν.
2ο βήμα: Περιορίστε τα στοιχεία και εστιάστε σε αυτά
Αυτό που συνήθως προτείνω είναι να επιστρέφουμε σε αυτή τη λίστα των 10 και να επιλέγουμε 3 στοιχεία που θέλουμε περισσότερο να αναλύσουμε. Δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να είναι τα πιο τραυματικά γεγονότα. Προτείνω να καθίσετε κάπου με ένα χαρτί και ένα μολύβι – η αγαπημένη μου μέθοδος καταγραφής.
Συστήνω επίσης 30 λεπτά χωρίς διακοπή, που σημαίνει απενεργοποίηση του κινητού τηλεφώνου και κανένα email δεν μένει ανοιχτό. Πρόκειται να εστιάσετε σε αυτά τα 3 πράγματα, στις λεπτομέρειες, στη σειρά με την οποία έγιναν και στο πώς νιώσατε. Αυτό το τελευταίο είναι και το σημαντικότερο κομμάτι.
3ο βήμα: Επιλέξτε κάποιον και εμπιστευτείτε του την ιστορία σας
Δεν χρειάζεται να έχετε γράψει μυθιστόρημα για βραβείο Νομπέλ. Γνωρίζω ότι αυτό είναι δύσκολο για όσους έχουν τάση τελειομανίας, αλλά το ζητούμενο δεν είναι τα εύσημα. Αυτό που θέλουμε είναι οι αναμνήσεις μας να υπάρξουν, να μετατραπούν σε λέξεις και να μείνουν στο χρόνο. Χρειάζεται απλώς να βρείτε τη μορφή με την οποία λειτουργεί καλύτερα για εσάς. Μπορείτε να απευθυνθείτε στον εαυτό σας, να γράψετε σε τρίτο ενικό ή ακόμα και σε μορφή ποιήματος.
Το γραπτό έχει από μόνο του τεράστια δύναμη. Αλλά αν θέλετε να φτάσετε σε ακόμα υψηλότερο επίπεδο απελευθέρωσης, τότε μπορείτε να το εμπιστευθείτε σε έναν δικό σας άνθρωπο. Να μοιραστείτε μαζί του μέρος της ψυχής σας. Το μοίρασμα είναι αυτό που επισφραγίζει τη συνέχεια μιας ανάμνησης, ακόμα και διαμεσολαβημένης. Μη φοβάστε να μιλήσετε για ό,τι σας συνέβη, είναι το μέσο για να ξανακερδίσετε την δύναμη που σας ανήκει.
Sakinah Hofler, συγγραφέας
