Το αγκάθι… το τραύμα της ψυχής

Όταν ήμουν μικρή, ένα αγκάθι τρύπησε το δάχτυλό μου. Πόνεσα, μάτωσα. Μπήκε με δύναμη και πήγε βαθιά. Μάταια προσπάθησα να το βγάλω. Όσο πίεζα

Όταν ήμουν μικρή, ένα αγκάθι τρύπησε το δάχτυλό μου.
Πόνεσα, μάτωσα.
Μπήκε με δύναμη και πήγε βαθιά.
Μάταια προσπάθησα να το βγάλω.
Όσο πίεζα το δέρμα μου να βγει, τόσο πιο πολύ πονούσα, τόσο πιο κόκκινο γινόταν.
Ένα δάκρυ κύλησε απ’ τα μάτια μου και πήγα στη μητέρα μου να το φιλήσει να περάσει.

“Άστο, μου είπε, τώρα που είναι σκληρό εκεί το δέρμα, μην το πειράζεις, θα σε πονέσει περισσότερο. Δώσε του λίγο χρόνο να μαλακώσει και θα προσπαθήσουμε άλλη ώρα να το βγάλουμε”.
Αφού είπε η μαμά έτσι, κάτι θα ξέρει και πήγα να συνεχίσω το παιχνίδι μου.
Μετά από λίγες ημέρες, στο σημείο που τρύπησε το αγκάθι, το δέρμα άσπρισε, έκανε πύον στην προσπάθειά του να προστατευτεί απ’ το ξένο σώμα.
Ξαναπήγα στη μητέρα μου και μου είπε πως το σώμα θα “πετάξει” σιγά-σιγά προς τα έξω ότι δεν είναι δικό του. Μου είπε ότι όταν δω το αγκάθι να φαίνεται στο δέρμα μου, με μια καρφίτσα θα τρυπήσει εκείνη απαλά το δέρμα μου να βγει έξω το αγκάθι.

Περίμενα λοιπόν και παρατηρούσα το δάχτυλό μου και αναρωτιόμουν αν μπορούσα μόνη μου να το βγάλω με την καρφίτσα.
Ναι, αλλά ένιωθα το σημείο εκείνο ακόμα σκληρό.
Μμμμμ… σκέφτηκα να μουλιάσω το δάχτυλό μου στο νερό να μαλακώσει, ήμουν έτοιμη να βγάλω αυτό το αγκάθι απ’ το δάχτυλό μου.
Κάθε φορά που ακουμπούσα εκεί, με ενοχλούσε και δεν ήθελα άλλο.

Αποφασισμένη έβαλα όλα τα δάχτυλα του χεριού μου σε ένα μπολ με νερό, έκατσα σε μια καρέκλα και περίμενα να δω το δέρμα να ζαρώνει.
Δίπλα μου είχα μια καρφίτσα και έναν αναπτήρα για να την καυτηριάσω για την “χειρουργική επέμβαση” που θα έκανα -είχα δει τη μητέρα μου που το είχε κάνει παλιότερα αυτό-.
Μετά από λίγο, το δέρμα μαλάκωσε τόσο που ένιωσα έτοιμη να αγγίξω την πληγή.
Πήρα την καρφίτσα και πολύ απαλά έσκαψα μια μικρή τρυπούλα να βρει διέξοδο το αγκάθι.

Ενστικτωδώς πίεσα με τα δυο δάχτυλα το δέρμα και πετάχτηκε στην κυριολεξία έξω το αγκάθι μαζί με το πύον.
Φώναξα από χαρά και ενθουσιασμό και έτρεξα στη μητέρα μου να της πω το κατόρθωμά μου!
Εισέπραξα απλόχερα ένα μπράβο, μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο!

Έπειτα έκατσα λίγο και παρατηρούσα αυτό το μικροσκοπικό αγκάθι που μου προκάλεσε τόσο πόνο.
Το πήρα με την άκρη του δαχτύλου μου και το έβαλα στο χώμα.
Το δέρμα μου ανάρρωσε σιγά-σιγά, του πήρε αρκετές ημέρες να επανέλθει όπως ήταν.
Η εμπειρία όμως έμεινε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου και στην ψυχή μου και το δίδαγμά της, ωφέλιμος οδηγός στη ζωή!
———-
Το αγκάθι είναι το τραύμα, η πληγή και ένας καλός θεραπευτής χρειάζεται να βάζει το μαχαίρι τόσο απαλά, σαν να χαϊδεύει!

Για τον συντάκτη
Τελευταία άρθρα

Συντάκτης | Λίνα Παυλοπούλου

Η αγάπη μου για τον άνθρωπο με οδήγησε να ασχοληθώ με τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Είμαι Συνθετική Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας με μετεκπαίδευση στην Ψυχοθεραπεία Γονέων-Εφήβων και Θεραπεία Ζεύγους. Πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται αγάπη και φροντίδα. Μέσα από τη γραφή εκφράζω την ανάγκη μου να επικοινωνώ και να συνδέομαι με τους ανθρώπους, να γαληνεύω και να ταξιδεύω με τον εαυτό μου. Για μένα η γραφή είναι έκφραση, ελευθερία, δημιουργία, συνάντηση, μοίρασμα, ταίριασμα. Μότο μου, «Μόνο η αγάπη μπορεί».