Κεντρική Ψαραγορά. Τετάρτη μεσημέρι. Κάτι σαν ανατολίτικο παζάρι. Χάνομαι στις μυρωδιές και τις φωνές. Περπατάω και χαζεύω. Με έχουν πάρει χαμπάρι οι ψαράδες και δε μου κολλάνε. Ξαφνικά σταματάω σε ένα ψαράδικο, χωρίς να ξέρω γιατί. Αφού είναι όλα τα ίδια, αναρωτιέμαι. Κι όμως, αυτό διαφέρει. Κοντοστέκομαι και παρατηρώ. Προσπαθώ να βρω μία μία τις διαφορές, όπως κάναμε μικροί.
Πρώτη διαφορά: τα ψάρια είναι σε ακριβή παράταξη. Δεύτερη: ο πάγος λες και είναι πιο φρέσκος, πιο άσπρος, σαν φρεσκοστρωμένο κρεβάτι. Τρίτη: το μαγαζί τρίζει από καθαριότητα. Θα μπορούσε εύκολα να είναι φαρμακείο. Τέταρτη: ο κόσμος που δουλεύει εδώ δεν κάθεται. Κινείται. Κάνει κάτι συνέχεια. Και χαμογελάει.
Advertisment
Εκεί που νιώθω ότι τελείωσα με το κουίζ, αντικρίζω και την υπεύθυνη του καταστήματος. Μια κυρία γύρω στα 40. Στέκεται στη μέση του μαγαζιού. Όρθια, δεν κρέμεται. Φοράει μια κολλαρισμένη πεντακάθαρη στολή, σαν να την έβαλε μόλις, κι ας είναι μεσημέρι. Οι γαλότσες της λάμπουν από καθαριότητα. Τα μαλλιά της είναι καλοχτενισμένα. Σαν να έχει πάει σε δεξίωση. Κρατάει με σιγουριά ένα καλοφτιαγμένο χάρτινο χωνί για τα ψάρια. Δε φωνάζει. Όμως δεσπόζει.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν επιλέξει την επιτυχία. Κι η επιτυχία χτίζεται με τις καθημερινές, τις «ασήμαντες» συνήθειες: Πηγαίνουν στη συνάντησή τους πέντε λεπτά νωρίτερα, ασχέτως εάν θα συναντήσουν το παιδί τους ή τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Προτιμούν να περιμένουν παρά να τους περιμένουν. Το κινητό τους δε μένει από μπαταρία, γιατί έχουν φροντίσει να το φορτίσουν αποβραδίς. Εάν έχουν μαγαζί, ποτέ δε θα ξεμείνουν από ψιλά, γιατί τα προμηθεύονται εγκαίρως και σε επάρκεια. Σέβονται το κόκκινο φανάρι, πρώτα όμως γιατί σέβονται τον εαυτό τους και μετά γιατί σέβονται το νόμο.
Ποτέ δε θα τους δεις να καταβροχθίζουν το σάντουιτς περπατώντας στη μέση του δρόμου. Θα κάτσουν στο τραπέζι έστω και πέντε λεπτά, για να φροντίσουν τον εαυτό τους. Στο μετρό θα τους δεις να διαβάζουν, χωρίς να ενοχλούν και χωρίς να ενοχλούνται. Λένε πάντα «ευχαριστώ» όταν τους αφήνεις να περάσουν και φυσικά είναι οι πρώτοι που το ακούνε. Δε θα τους ακούσεις ποτέ να παραπονεθούν ότι δεν έχουν χρόνο. Τα προλαβαίνουν όλα και δεν είναι λίγα.
Advertisment
Αυτοί οι άνθρωποι ζουν τη ζωή, δεν τους ζει η ζωή. Έχουν μάθει την τέχνη της. Πρώτα ακούνε και μετά μιλάνε. Δρουν αντί να γκρινιάζουν. Παρατηρούν αντί να κρίνουν κι αποφασίζουν να το κάνουν μόνο όταν αυτό είναι απαραίτητο. Όταν οι πελάτες ή οι συνεργάτες τους παίρνουν χαρά, εκείνοι παίρνουν ακόμη μεγαλύτερη. Νοιάζονται για τους άλλους. Νοιάζονται αληθινά. Αλλά, πρώτα από όλα, νοιάζονται για τον εαυτό τους και το δείχνουν. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους λες και χαμογελάνε. Αγαπούν αυτό που κάνουν. Πάντα βρίσκουν τον τρόπο να το αγαπήσουν.
Έχουν αυτό που θέλουν, επειδή απλά θέλουν αυτό που έχουν. Ξέρουν να λένε όχι, χωρίς να χρειαστεί να το φωνάξουν. Βλέπουν τη δουλειά τους σαν τη σημαντικότερη στον κόσμο, κι ας μην είναι.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν προσδοκίες πρώτα απ’ τον εαυτό τους και μετά απ’ τους άλλους.
Συγκεντρώνονται στο στόχο τους και δε σκορπίζονται. Σου φτιάχνουν τη μέρα γιατί έχουν φροντίσει πρώτα να φτιάξουν τη δική τους. Κάνουν πλάκα με τον εαυτό τους, αλλά ποτέ για τον εαυτό τους. Ξέρουν πολλά, αλλά, παρ’ όλα αυτά, ξέρουν ότι δεν ξέρουν. Αυτοί οι άνθρωποι πετυχαίνουν, ακόμη κι όταν «αποτυχαίνουν». Αυτοί οι άνθρωποι πάντα πετυχαίνουν, γιατί απλώς το έχουν επιλέξει. Ακριβώς όπως η κυρία με την κολλαρισμένη στολή. Και τις φρεσκογυαλισμένες γαλότσες.
Απόσπασμα από το bestseller του Στέφανου Ξενάκη «Το Δώρο» από την Key Boοks. Δείτε περισσότερα εδώ
