Η ζωή είναι δρόμος που πρέπει να βαδίσεις. Ένας δρόμος που ανοίγεται εμπρός σου πότε ηλιόλουστος και πότε συννεφιασμένος.
Δεν διαγράφει τα χιλιόμετρα που έχεις διανύσει, μόνο που κάθε επόμενο βήμα σου είναι λες κι αφήνει το προηγούμενο στο σκοτάδι,
σαν τις ταινίες όπου τα φώτα σβήνουν βαθμιαία στο πέρασμα του ηθοποιού.
Advertisment
Ο δρόμος της ζωής είναι γεμάτος στροφές. Κάποιες απ’ αυτές είναι ανοιχτές, επιτρέποντάς μας έτσι να βλέπουμε χιλιόμετρα μακριά,
ενώ άλλες είναι κλειστές κι απότομες, με ελάχιστη ορατότητα.
Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι οι τελευταίες είναι εκείνες που κρίνουν πόσο καλό τιμόνι κρατάς.
Αν καταφέρεις να τις περάσεις χωρίς να σε βγάλουν εκτός πορείας, τότε είσαι ικανός.
Όμως, όχι∙ ικανός δεν είναι μονάχα αυτός που περνάει αλώβητος τις στροφές, αλλά, κυρίως εκείνος που, αν κι έχασε για λίγο το δρόμο του,
βρήκε τη δύναμη να ξαναμπεί και να συνεχίσει την πορεία του από εκεί που την άφησε.
Advertisment
Δεν είναι οι στροφές που κρίνουν την πορεία της ζωής μας, αλλά οι περισπασμοί που υπάρχουν δεξιά κι αριστερά του δρόμου μας, ακόμη κι όταν αυτός είναι ίσιος.
Σαν τις σειρήνες στο ταξίδι του Οδυσσέα προσπαθούν να μας ξεγελάσουν για να πάμε κοντά τους.
Όλοι μας, κάποια στιγμή, την πατάμε κάνοντας στάση στην άκρη του δρόμου.
Πάντα, όμως, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο δρόμος είναι εκεί και μας περιμένει∙ να μπούμε στ’ αμάξι, να βάλουμε ταχύτητα και ν’ αφήσουμε το κοντέρ να γράφει χιλιόμετρα κι εμπειρίες.
Μαριλένα Χρονοπούλου
