«Το να είσαι εκεί για κάποιον μπορεί μερικές φορές να φέρει ελπίδα εκεί που όλα φαίνονται μια χαμένη υπόθεση» – Dave G. Llewellyn
Γονείς, αν σας ρωτούσα ποιος είναι ο χειρότερός σας εφιάλτης, τι θα απαντούσατε; Θα τολμήσω να πω ότι η απάντησή σας θα είχε σχέση με την κατηγορία «ασφάλεια και υγεία» για το παιδί σας.. Ίσως ο θάνατος, η ασθένεια, ο πόνος. Θα μπορούσε να συνοψιστεί στην πρόταση «να δω ή να ξέρω ότι το παιδί μου υποφέρει» και ακόμα χειρότερα με την προσθήκη «…και να μην μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό».
Advertisment
Αν δεν είστε γονείς, υποθέτω πως έχετε ήδη νιώσει έτσι για άτομα που αγαπάτε. Ας εστιάσουμε για λίγο στο κομμάτι της ασθένειας, μια πραγματικότητα για εκατομμύρια ανθρώπους εκεί έξω.
Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για ένα απλό κρυολόγημα ή για κάτι σοβαρότερο· για έναν γονιό το να βλέπει το παιδί του να πονά και να ταλαιπωρείται είναι βασανιστήριο. Και είναι αναγκασμένοι να φορούν το πρόσωπο του θάρρους και να κρύβουν βαθιά μέσα τους συναισθήματα όπως: τύψεις, θυμός, απόγνωση, σύγχυση και εξουθένωση.
Η χρόνια ασθένεια έχει αφήσει το δικό της σημάδι στην οικογένειά μου. Για την ακρίβεια έχει υφάνει έναν ιστό ανάμεσά μας. Μπορεί να μην ήμουν παιδί όταν όλος μου ο κόσμος άλλαξε – ήμουν 24 ετών – αλλά οι γονείς μου έπρεπε να μείνουν στην άκρη και να παρακολουθούν την ασθένεια να αναπτύσσεται.
Advertisment
Θα είμαι πάντα ένα παιδί στα μάτια τους – το παιδί τους. Δεν έπρεπε μόνο να γίνουν μάρτυρες της αρχικής επίδρασης, αλλά να συνεχίζουν να ζουν με τις συνέπειες για 14 χρόνια. Και με παρακολουθούσαν να ξεπερνώ τις αντιξοότητες και να σηκώνομαι.
Αλλά μετά από ένα σημείο, τα πράγματα άλλαξαν και εκείνοι έπρεπε να αντιμετωπίσουν την νέα πραγματικότητα: τον χρόνιο πόνο, τα νευρολογικά προβλήματα και τις καθημερινές δυσκολίες. Όταν ένα άτομο είναι χρόνια άρρωστο, όλη η οικογένεια νιώθει τον πόνο.
Τα υγιή μέλη της οικογένειας συχνά εξουθενώνονται, σωματικά και πνευματικά, ειδικά αν έχουν αναλάβει ευθύνες φροντίδας, παρά το αίσθημα απόγνωσης που νιώθουν όταν δεν μπορούν να παρέχουν ανακούφιση στον άνθρωπο που αγαπούν.
Πάντα γνώριζα αυτή την κατάσταση. Πάντα ήξερα ότι οι γονείς μου, αν μπορούσαν θα έπαιρναν εκείνοι την ασθένεια πάνω τους, για να είμαι εγώ καλά. Και ότι συχνά νιώθουν αδύναμοι, δεν ξέρουν τι να πουν, πώς να αντιδράσουν ή τι να κάνουν για να με βοηθήσουν.
Πάντα καταλάβαινα και τους συμπονούσα. Αλλά ποτέ δεν κατανόησα πλήρως την πραγματική έκταση της εμπειρίας και την συναισθημάτων τους. Πώς θα μπορούσα άλλωστε;
Τι συμβαίνει όταν δεν μπορείς πραγματικά να διώξεις τον πόνο τους, παρά τις καλύτερες προθέσεις και ευχές σου; Όταν δεν μπορείς να διώξεις τα εμπόδια του παιδιού σου, όποια μορφή κι αν έχουν;
Όμως, τι νόημα έχει να νιώθεις τύψεις, ενοχές και θυμό για την έλλειψη ελέγχου που έχουμε πάνω σε τέτοιες καταστάσεις; Μήπως πρέπει να απελευθερωθούμε πρώτα από αυτές τις νοητικές αλυσίδες;
Το μυαλό μας είναι μερικές φορές πολύ σκληρό με εμάς. Αν του επιτρέψουμε πλήρη ελευθερία, μπορεί να μας κρατήσει παγιδευμένους σε έναν φαύλο κύκλο απόγνωσης και στεναχώριας, που δεν εξυπηρετεί ούτε εμάς τους ίδιους, ούτε τον άνθρωπο που υποφέρει. Δεν μπορείς να είσαι εκεί για τον άλλο, αν έχεις χάσει το μυαλό σου.
Κάνεις το καλύτερο που μπορείς. Γιατί να προσθέσεις στον πόνο σου ανούσιες ενοχές; Δεν μπορείτε να διώξετε τον πόνο μας, αλλά μπορείτε να μας δώσετε τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να παλέψουμε. Δεν μπορείτε να διώξετε τα εμπόδια, αλλά μπορείτε να είστε παρόντες σωματικά και συναισθηματικά, να μας καθοδηγείτε, να μας κρατάτε το χέρι. Μερικές φορές, το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να είστε εδώ· είναι αρκετό.
Bree Hogan
