Από παιδί θυμάμαι να θαυμάζω γυναίκες λαμπερές, όμορφες, άτρωτες, τέλειες. Χρόνια ολόκληρα προσπαθούσα να τις μοιάσω, να τις φτάσω, να γίνω σαν αυτές. Μου εντρύφησαν το ψέμα ότι αυτές οι γυναίκες αξίζουν την αγάπη. Ότι η προσωπική σου μετοχή και αξία προσμετράται μόνο εάν είσαι όμορφη και τέλεια.
Τον τελευταίο καιρό άρχισα να συμπαθώ, να συμπάσχω, να συμμερίζομαι και να βγάζω το καπέλο σε αυτές που δεν είναι τόσο τέλειες. Από τις ταλαντούχες γυναίκες μιας άλλης εποχής με τα δικά τους τρωτά σημεία όπως οι Φρίντα Κάλο, Βιρτζίνια Γουλφ μέχρι την κοπέλα της διπλανής πόρτας. Όλες αυτές που δεν τις έμαθαν πόσο μοναδικές είναι. Που ένιωσαν κάθε είδους απόρριψη από τα γεννοφάσκια τους. Τις γυναίκες με τα παραπάνω κιλά, που ντρέπονται να βγουν στον κόσμο από τον φόβο της απόρριψης, της κακής κριτικής και της υποβάθμισης.
Advertisment
Τις γυναίκες κάθε ηλικίας και κοινωνικού στάτους με κατάθλιψη, που μπορεί να κλαίνε πριν πάνε στην δουλειά, αλλά που μαζεύουν τα κομμάτια τους και βγαίνουν στη ζωή. Επίσης η νεαρή μητέρα του δίπλα διαμερίσματος που μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί, καθώς είναι μόνιμα μουτρωμένη, και θυμωμένη με τον κόσμο, την μαμά της, ακόμα και το ίδιο της το παιδί.
Οι γυναίκες κάθε ηλικίας που παλεύουν με την υπογονιμότητα, υπομένοντάς τον πόνο, την αγωνία και την σωματική ταλαιπωρία από φάρμακα και θεραπείες. Επιπροσθέτως αυτές που δεν τα κατάφεραν ποτέ να αποκτήσουν ένα παιδί. Που προσπάθησαν με κάθε μέσο αλλά δεν έγινε ποτέ. Και αυτό που πραγματικά θαυμάζω είναι η αντιμετώπιση και η παραδοχή αυτού στα λόγια και τις αδιάκριτες ερωτήσεις του κόσμου. Μια από αυτές είναι δικός μου άνθρωπος.
Άλλες όπως οι σύγχρονες σταχτοπούτες που ονειρεύτηκαν το γοβάκι αλλά ο πρίγκιπας δεν ήρθε ποτέ. Τα κορίτσια αυτά που δεν κατάφεραν ποτέ να βάλουν το περιβόητο νυφικό. Έφτασαν στην κλιμακτήριο περιμένοντας, ενώ ζουν ακόμα στο παιδικό τους δωμάτιο. Ο πόνος και το γιατί ατέλειωτος. Μα πάνω από όλα το στίγμα της κοινωνίας απέναντι τα πλάσματα αυτά. Υποχθόνια τα ρίχνει στον Καιάδα της ζωής όπως οι σπαρτιάτες τα προβληματικά παιδιά…
Advertisment
Τέλος όλα τα νέα, μόνα και ανεξάρτητα κορίτσια στα τριάντα! Την ηλικία ορόσημο όπου ο κάθε άσχετος σε ρωτάει πότε θα βρεις ένα καλό παιδί. Που όλο σου το σοι σε αντιμετωπίζει ως ασθενή χωρίς πόδι που ψάχνει για μόσχευμα. Άτυχο αυτό το κορίτσι και άλλα τέτοια κοινότυπα. Αυτά τα κορίτσια λοιπόν πέρα από την μοναξιά, την έλλειψη συντροφικότητας, και τα αποτυχημένα ραντεβού έχουν να αντιμετωπίσουν αυτά που επιτάσσει η κοινωνία και το ταμπού της ηλικίας, ενώ οι παιδικές τους φίλες γεννοβολάνε σαν τα κουνέλια. Το πιο λυπηρό όμως είναι ότι η κοινωνία όλες αυτές τις αντιμετωπίζει ως ατελείς.
Αυτές οι ατέλειες είναι όμως που τις κάνουν τόσο μοναδικές.
Ζωή Χριστοφορίδου
