Τ’ ανείπωτα λόγια γίνονται καταπιεσμένα συναισθήματα

Πόσες σιωπές, σε διάφορες περιστάσεις της ζωής, πνίγουν τις λέξεις που στην πραγματικότητα θα θέλαμε να πούμε;

Πόσα λόγια δεν τολμάμε οι άνθρωποι να ξεστομίσουμε καθημερινά; Αυτά που λέμε, ανείπωτα! Πόσες σιωπές, σε διάφορες περιστάσεις της ζωής, πνίγουν τις λέξεις που στην πραγματικότητα θα θέλαμε να πούμε; Κι όλα αυτά, γιατί; Για να μην εκτεθούμε… για να μη έρθουμε σε ρήξη…για να μην ρίξουμε τον εγωισμό μας…γιατί φοβόμαστε την απόρριψη… γιατί φοβόμαστε τις συνέπειες… γιατί, τι θα σκεφτούν άλλωστε οι άλλοι γι’ αυτό που εμείς έχουμε να πούμε… Χιλιάδες γιατί στη σειρά κι εμείς, κάθε φορά, διαλέγουμε ένα από αυτά, όποιο ταιριάζει καλύτερα στην περίσταση, το φοράμε και προχωράμε τη ζωή μας σιωπηλοί.

Τι καταφέραμε με όλο αυτό; Καταφέραμε να χτίσουμε μοτίβα ανθρώπινων σχέσεων τα οποία έχουν στη βάση τους «κλειστά στόματα». Βασίζονται στη σιωπή! Τα στόματά μας δεν μιλούν αληθινά, όπως πραγματικά θα ήθελαν, άλλα θα ήθελαν να πουν και άλλα λένε τελικά!

Advertisment

Κάθε λέξη που μένει ανείπωτη, όμως, ακόμη κι αν δεν φαίνεται πάντα, είναι δεμένη μ’ ένα καταπιεσμένο συναίσθημα που χτίζει μια φωλιά και ζει μέσα μας. Επανέρχεται που και που με σκέψεις όπως: “Έπρεπε να είχα μιλήσει τότε” ή ” Τι θα γινόταν αν έλεγα αυτό που πραγματικά ήθελα να πω εκείνη τη φορά;” ή ‘’Αν είχα πει αυτό που αισθανόμουν, ίσως…’’ κ.ο.κ Γεμάτα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από φαινομενικά άδειες σιωπές, που στην πραγματικότητα μόνο άδειες δεν είναι, κι όσο περισσότερα ανείπωτα λόγια καταπίνουμε καθημερινά τόσο πιο πολλά συναισθήματα καταπιέζουμε και τόσο πιο λίγος χώρος μένει για να αναπνέουμε ελεύθερα.

Ο άνθρωπος δεν ζει όμως χωρίς ελευθερία, χωρίς αέρα μέσα στα πνευμόνια του, δεν ζει αν δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Τι κι αν δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά τα σημάδια που σου αφήνουν τ’ ανείπωτα λόγια… είναι εκεί αν θέλεις να τα βρεις. Είναι ο κόμπος στο λαιμό σου όταν καταπίνεις αυτό που σε πνίγει και δεν το εκφράζεις, είναι οι μονολεκτικές απαντήσεις σου εκεί που στην πραγματικότητα έχεις τόσα πολλά να πεις, είναι η φωνή σου που αλλάζει ένταση και παρόλα αυτά προσπαθείς να τη συγκρατήσεις, είναι το αμήχανο σιωπηλό γέλιο σου οι δυνατοί παλμοί της καρδιάς σου…κι είναι σίγουρα τα μάτια σου που δεν μπορούν εύκολα να πουν ψέματα, λάμπουν όταν νιώθουν όμορφα και σκοτεινιάζουν όταν θάβουν αυτό που τους πονάει.

Τι σου προσφέρει αλήθεια να θάβεις τα λόγια που θέλεις να πεις; Αξίζει τον κόπο να σφραγίζεις τα χείλη σου, να καταπίνεις λέξεις, να καταπιέζεις συναισθήματα και να τα υποχρεώνεις να μένουν στη λήθη; Η απάντηση είναι δική σου!

Advertisment

About
Latest Posts

Βασιλική Παπαγιαννάκη

Γεννήθηκα στο Ηράκλειο της Κρήτης και σπούδασα Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πατρών, μα απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μουήμουν πάντα ψυχή ερωτευμένη με τον χορό. Πλέον είμαι επαγγελματίας χορεύτρια κα δασκάλα χορού και ζω στην Γαλλία. Η συγγραφή είναι για μένα δημιουργία, εξερεύνηση, και μέσα από τα κείμενά μου επιθυμώ να χτίσω μια γέφυρα επικοινωνίας και μοιράσματος με τον κόσμο. Το 2021 εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο, ένα αυτογνωσιακό μυθιστόρημα, “Το Μονοπάτι ενός Ταξιδιώτη” από της εκδόσεις Πηγή.

Latest posts by Βασιλική Παπαγιαννάκη (see all)