Πολλοί έχουν ανακαλύψει ένα επιχείρημα- τρικ. Δεν χρειάζεται να υποστηρίξουν ότι κάτι είναι ψευδές. Πρέπει απλώς να δείξουν ότι συνδέεται με χαμηλό κύρος. Το αντίστροφο ισχύει επίσης: Δεν χρειάζεται να υποστηρίξουμε ότι κάτι ισχύει. Χρειάζεται απλώς να δείξουμε ότι συνδέεται με υψηλό κύρος. Και όταν οι άνθρωποι με χαμηλό στάτους εκφράζουν την αλήθεια, μερικές φορές γίνεται υψηλό στάτους το να λένε ψέματα.
Τη δεκαετία του 1980, οι ψυχολόγοι Richard E. Petty και John T. Cacioppo ανέπτυξαν το «Μοντέλο Πιθανότητας Λεπτομερούς Επεξεργασίας» για να περιγράψουν πώς λειτουργεί η πειθώ. «Επεξεργασία» σημαίνει εδώ ο βαθμός στον οποίο ένα άτομο σκέφτεται προσεκτικά τις πληροφορίες. Όταν υπάρχει το κίνητρο και η ικανότητα των ανθρώπων να επιδίδονται σε προσεκτική σκέψη, η «πιθανότητα επεξεργασίας» είναι υψηλή. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι πιθανό να δώσουν προσοχή στις σχετικές πληροφορίες και να βγάλουν συμπεράσματα με βάση ή την αξία των επιχειρημάτων του μηνύματος.
Advertisment
Δύο μονοπάτια προς την πειθώ
Η ιδέα είναι ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να πείσουμε τους άλλους. Ο πρώτος τύπος, που ονομάζεται «κεντρική» οδός, προέρχεται από την προσεκτική και μελετημένη εξέταση των μηνυμάτων που ακούμε. Όταν εμπλέκεται η κεντρική οδός, αξιολογούμε ενεργά τις πληροφορίες που παρουσιάζονται και προσπαθούμε να διακρίνουμε αν είναι αληθινές ή όχι.
Όταν ενεργοποιείται η «περιφερειακή» οδός, δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή σε ενδείξεις εκτός από τις πραγματικές πληροφορίες ή το περιεχόμενο του μηνύματος. Για παράδειγμα, μπορεί να αξιολογήσουμε τα επιχειρήματα κάποιου με βάση το πόσο ελκυστικός είναι ή πού σπούδασε, χωρίς να εξετάσουμε την πραγματική αξία του μηνύματός του. Όταν δεχόμαστε ένα μήνυμα μέσω της περιφερειακής οδού, τείνουμε να είμαστε πιο παθητικοί από ό,τι όταν δεχόμαστε ένα μήνυμα μέσω της κεντρικής οδού.
Οι διάσημοι ψυχολόγοι Susan Fiske και Shelly Taylor έχουν χαρακτηρίσει τους ανθρώπους ως «γνωστικούς παραβάτες». Γράφουν: «Οι άνθρωποι έχουν περιορισμένη ικανότητα να επεξεργάζονται πληροφορίες, γι’ αυτό ακολουθούν τη σύντομη οδό όποτε μπορούν». Καθώς μειώνεται το κίνητρο ή/και η ικανότητα επεξεργασίας επιχειρημάτων, οι περιφερειακές ενδείξεις αποκτούν μεγαλύτερη σημασία για την πειθώ.
Advertisment
Όταν επικαιροποιούμε τις πεποιθήσεις μας σταθμίζοντας τα πραγματικά πλεονεκτήματα ενός επιχειρήματος (κεντρική διαδρομή), οι επικαιροποιημένες πεποιθήσεις μας τείνουν να αντέχουν και να είναι πιο ανθεκτικές απέναντι στην αντι-πειθώ, σε σύγκριση με όταν επικαιροποιούμε τις πεποιθήσεις μας μέσω περιφερειακής επεξεργασίας. Εάν καταλήξουμε να πιστεύουμε κάτι μέσω προσεκτικής και μελετημένης εξέτασης, η πεποίθηση αυτή είναι πιο ανθεκτική στην αλλαγή. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να χειραγωγηθούμε πιο εύκολα μέσω της περιφερειακής οδού.
Οι κοινωνικές συνέπειες των πεποιθήσεών μας
Στη σημαντική θεωρία του για τις διαδικασίες κοινωνικής σύγκρισης, ο ψυχολόγος Leon Festinger πρότεινε ότι οι άνθρωποι αξιολογούν την «ορθότητα» των απόψεών τους συγκρίνοντάς τες με τις απόψεις των άλλων. Όταν βλέπουμε ότι οι άλλοι έχουν τις ίδιες πεποιθήσεις με εμάς, αυξάνεται η δική μας εμπιστοσύνη στις πεποιθήσεις αυτές.
Λαμβάνοντας υπόψη όλες αυτές τις θεωρίες, διαφαίνεται ότι οι άνθρωποι έχουμε έναν μηχανισμό στο μυαλό μας. Αυτός μας εμποδίζει να πούμε κάτι που θα μπορούσε να μειώσει το κύρος μας, ακόμη και αν είναι αλήθεια. Και μας ωθεί να πούμε κάτι που θα μπορούσε να αυξήσει το κύρος μας, ακόμη κι αν είναι ψευδές.
Επιπλέον, ο προβληματισμός για το τι θα συμβεί στη δική μας φήμη συχνά καθοδηγεί τις πεποιθήσεις μας, οδηγώντας μας να υιοθετήσουμε μια δημοφιλή άποψη για να διατηρήσουμε ή να ενισχύσουμε την κοινωνική μας θέση. Αναρωτιόμαστε: «Ποιες είναι οι κοινωνικές συνέπειες της διατήρησης (ή μη διατήρησης) αυτής της πεποίθησης;».
Αλλά η φήμη μας δεν είναι το μόνο πράγμα που έχει σημασία όταν εξετάζουμε τι να πιστέψουμε. Εξίσου σημαντική είναι και η φήμη των άλλων. Επιστρέφοντας στην περιφερειακή οδό της πειθούς, αποφασίζουμε αν θα πιστέψουμε κάτι όχι μόνο αν πολλοί άνθρωποι το πιστεύουν, αλλά και αν ο υποστηρικτής της πεποίθησης είναι ένα πρόσωπο με κύρος.
Πρότυπα ρόλων υψηλού κύρους
Αυτό ξεκινά απ’ όταν είμαστε παιδιά. Στο βιβλίο της Cognitive Gadgets, η ψυχολόγος Cecilia Hayes από την Οξφόρδη γράφει: «Τα παιδιά παρουσιάζουν προκατάληψη κύρους- είναι πιο πιθανό να αντιγράψουν ένα μοντέλο που οι ενήλικες θεωρούν ότι έχει υψηλότερο κοινωνικό κύρος – για παράδειγμα, τον διευθυντή-καθηγητή τους παρά ένα εξίσου οικείο πρόσωπο της ίδιας ηλικίας και του ίδιου φύλου».
Παρόλα αυτά, δεν αντιγράφουμε άλλους με υψηλό στάτους μόνο και μόνο επειδή ελπίζουμε ότι η μίμησή τους θα ενισχύσει το δικό μας στάτους. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι με κύρος είναι πιο ικανοί.
Σε μια πρόσφατη εργασία σχετικά με την κοινωνική μάθηση που βασίζεται στο κύρος, οι ερευνητές Ángel V. Jiménez και Alex Mesoudi έγραψαν ότι η άμεση αξιολόγηση της ικανότητας «μπορεί να είναι θορυβώδης και δαπανηρή. Αντ’ αυτού, οι άνθρωποι μπορούν να χρησιμοποιήσουν συντομότερες πρακτικές καταλήγοντας σε συμπεράσματα από την εμφάνιση, την προσωπικότητα, τα υλικά αγαθά κ.λπ. των προτύπων».
Το παράδοξο του κύρους
Το οποίο μας οδηγεί σε ένα ερώτημα: Ποιος είναι πιο επιρρεπής στη χειραγώγηση μέσω της περιφερειακής πειθούς; Μπορεί αυτόματα να σκεφτούμε ότι οι άνθρωποι με λιγότερη μόρφωση είναι πιο εύκολα χειραγωγήσιμοι. Αλλά η έρευνα δείχνει ότι αυτό μπορεί να μην είναι αλήθεια.
Οι άνθρωποι με υψηλό κύρος ασχολούνται περισσότερο με το πώς τους βλέπουν οι άλλοι .Ο καθηγητής ψυχολογίας Κιθ Στάνοβιτς, έχει γράψει: «αν είστε άτομο υψηλής νοημοσύνης… θα έχετε λιγότερες πιθανότητες από τον μέσο άνθρωπο να συνειδητοποιήσετε ότι έχετε αντλήσει τις πεποιθήσεις σας από τις κοινωνικές ομάδες στις οποίες ανήκετε και επειδή ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία σας και τις έμφυτες ψυχολογικές σας τάσεις».
Οι φοιτητές και απόφοιτοι των κορυφαίων πανεπιστημίων είναι πιο επιρρεπείς σε τέτοιες προκαταλήψεις. Είναι πιο πιθανό να «αξιολογούν στοιχεία, να παράγουν αποδείξεις και να ελέγχουν υποθέσεις με τρόπο που να μεροληπτεί προς τις δικές τους προηγούμενες πεποιθήσεις, απόψεις και στάσεις»
Ο πολιτικός αναλυτής David Shor έχει επίσης παρατηρήσει ότι: «Οι άνθρωποι με υψηλό μορφωτικό επίπεδο τείνουν να έχουν πιο συνεκτικές και ακραίες ιδεολογικές απόψεις από ό,τι οι άνθρωποι της εργατικής τάξης. Το βλέπουμε αυτό στις δημοσκοπήσεις για τα θέματα και τον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό. Οι ψηφοφόροι με πανεπιστημιακή μόρφωση είναι πολύ λιγότερο πιθανό να αυτοπροσδιορίζονται ως μετριοπαθείς».
Ένας λόγος γι’ αυτό μπορεί να είναι ότι ανεξάρτητα από τον χρόνο ή τον τόπο, τα εύπορα μέλη της κοινωνίας είναι πιο πιθανό να λένε τα σωστά πράγματα είτε για να διατηρήσουν το κύρος τους είτε για να αποκτήσουν περισσότερο.
Σε μια άλλη έρευνα αναφέρεται: «Είναι επίσης αξιοσημείωτο και ίσως απροσδόκητο το γεγονός ότι εκείνοι που επιδίδονται σε αυτολογοκρισία δεν είναι εκείνοι με περιορισμένους πολιτικούς πόρους… η αυτολογοκρισία είναι πιο συχνή μεταξύ εκείνων με τα υψηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης… Αυτό το εύρημα υποδηλώνει μια διαδικασία κοινωνικής μάθησης, με εκείνους που έχουν περισσότερη εκπαίδευση να έχουν μεγαλύτερη επίγνωση των κοινωνικών κανόνων που αποθαρρύνουν την έκφραση των απόψεών τους».
Είναι ενδιαφέρον ότι υπάρχουν ενδεικτικά στοιχεία που δείχνουν ότι η εκπαίδευση σχετίζεται αρνητικά με την αίσθηση δύναμης που έχει κάποιος. Δηλαδή, όσο περισσότερη μόρφωση έχει κάποιος, τόσο πιο πιθανό είναι να συμφωνεί με δηλώσεις όπως: «Ακόμα και αν τις εκφράζω, οι απόψεις μου έχουν μικρή επιρροή« και «Οι ιδέες και οι απόψεις μου συχνά αγνοούνται». Βέβαια, η συσχέτιση είναι αρκετά μικρή (r = -,15). Παρόλα αυτά, το εύρημα είναι σημαντικό και προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θα περίμεναν οι περισσότεροι.
Οι άνθρωποι με υψηλή μόρφωση έχουν χειρότερη γνώμη για τους άλλους
Είναι επίσης χρήσιμο να κατανοήσουμε πώς οι άνθρωποι με υψηλή μόρφωση βλέπουν τους άλλους και τις κοινωνικές τους σχέσεις. Ας δούμε για παράδειγμα μια ενδιαφέρουσα επιστημονική μελέτη με επικεφαλής τον Richard Rau στο Πανεπιστήμιο του Münster.
Οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να αξιολογήσουν τους ανθρώπους στα προφίλ και τα βίντεο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Οι συμμετέχοντες ρωτήθηκαν πόσο συμφωνούσαν με δηλώσεις όπως «Μου αρέσει αυτό το άτομο» και «Αυτό το άτομο είναι ψυχρό». Στη συνέχεια, οι συμμετέχοντες απάντησαν σε διάφορες ερωτήσεις σχετικά με τον εαυτό τους.
Η υψηλότερη εκπαίδευση σχετιζόταν σταθερά με λιγότερο θετικές απόψεις για τους ανθρώπους. Η εργασία συμπεραίνει: «για να κατανοήσουμε τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές και τις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων, είναι καίριας σημασίας να γνωρίζουμε ποια γενική άποψη έχουν για τους άλλους… όσο καλύτερα μορφωμένοι είναι οι άνθρωποι, τόσο λιγότερο θετικές είναι οι αντιλήψεις τους για τους άλλους».
Έτσι, οι εύποροι άνθρωποι νοιάζονται περισσότερο για το κύρος, πιστεύουν ότι έχουν λίγη δύναμη, φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά και τη φήμη τους και έχουν λιγότερο ευνοϊκές απόψεις για τους άλλους.
Εν ολίγοις, οι απόψεις μπορούν να προσδώσουν κύρος ανεξάρτητα από την αξία της αλήθειας τους. Και τα άτομα που είναι πιο πιθανό να εκφράσουν ορισμένες απόψεις προκειμένου να διατηρήσουν ή να ενισχύσουν το κύρος τους είναι επίσης εκείνα που βρίσκονται ήδη στα ανώτερα σκαλοπάτια της κοινωνικής κλίμακας.
Πηγή:
www.psychologytoday.com/intl/blog/after-service/202105/highly-educated-people-have-lower-opinions-others
