Η αβεβαιότητα δεν έχει ποτέ γεννήσει φόβο μέσα μου. Καβαλάω τα κύματα του χάους με ευχαρίστηση, αφήνοντας τις αλμυρές σταγόνες της θάλασσας να φτάσουν στα χείλη μου, καθώς συνεχίζω την πορεία μου. Χαμογελώ και κρατώ την ανάσα μου, όταν βυθίζομαι για λίγο.
Ποτέ δεν τα παρατώ. Αλλά κάθε yin έχει κι ένα yang, και τελευταία δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι την έννοια της σταθερότητας. Δεν έχω περάσει πολύ χρόνο σε κατάσταση σταθερότητας. Δεν έχουμε πιει και τσάι μαζί στην αυλή, δεν έχω μοιραστεί μαζί της τις ραγισμένες μου ιστορίες, ούτε είχα την ευκαιρία να συζητήσω μαζί της για το τι σχεδιάζει το σύμπαν για εμάς.
Advertisment
Αντιθέτως, πέρασα όλη μου τη ζωή τρέχοντας μακριά από αυτή. Μπαίνοντας και βγαίνοντας από καταστάσεις. Συλλέγοντας συνδέσεις δεμένες πάνω σε αναμνήσεις με ανθρώπους που ερωτεύθηκα πάνω στο ρου της συζήτησης. Καταγράφοντάς τες σε ένα μεγάλο χρησιμοποιημένο ημερολόγιο, πριν μαζέψω τα λιγοστά μου υπάρχοντα και βρω ένα νέο μέρος που θα αποκαλώ σπίτι.
Αλλά πρέπει να αφήνει ωραία αίσθηση, σωστά; Η σταθερότητα εννοώ. Η ασφάλεια μιας ρουτίνας που σε τοποθετεί σε μια θέση, από την οποία γνωρίζεις πώς περίπου θα είναι και η αυριανή μέρα.
Μια εργασία που συνεχώς βάζει χρήματα στην τσέπη σου, χωρίς να επιτρέπει να νιώθεις εκείνην την απρόβλεπτη αύξηση της αδρεναλίνης, επειδή το ενοίκιο έχει πληρωθεί, και, δεν χρωστάς. Την αγάπη ενός συντρόφου με τον οποίο να εξελίσσεστε μαζί. Κάποιου που σε προκαλεί να γίνεις καλύτερος και που αγκαλιάζει εκείνο το «σκοτεινό» σου κομμάτι. Κάποιου που ξυπνά δίπλα σου και σου ψιθυρίζει: «Τι θα κάνουμε σήμερα;», αντί να κλείνει μια πόρτα που δεν θα ανοίξει ποτέ ξανά.
Advertisment
Η πρακτικότητα δεν ήταν ποτέ του γούστου μου, κι όμως είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά που θαυμάζω σε άλλους. Θα ήθελα να μάθω πώς είναι, να έχω μια σταθερά στη ζωή μου. Αλλά πώς μοιάζει; Πώς φαίνεται; Πώς την αισθανόμαστε; Και το πιο σημαντικό, θα με έκανε ευτυχισμένη;
Είχα πάει ένα ταξίδι πρόσφατα, γελούσα και χόρευα με τους φίλους μου, εκεί που η αγάπη είναι απλά αγάπη. Και ένιωθα στις φλέβες μου την ελευθερία. Πήγαινα για δείπνο με άγνωστους ανθρώπους και μιλούσαμε για τα διαφορετικά μας ταξίδια. Καθόμουν με ένα μειδίαμα ευχαρίστησης στα χείλη μου, καθώς μου περιέγραφαν τη ζωή τους χωρίς να ήξεραν καν καλά καλά το όνομά μου.
«Δεν έχεις φτιαχτεί για να μένεις σε ένα μέρος και αυτό είναι το όμορφο»
Και μάλλον έχουν δίκιο. Σκέφτομαι ότι ίσως τελικά αυτό είναι που κάνει τη ζωή τόσο συναρπαστική. Η καρδιά μου λέει πότε είναι η ώρα να προχωρήσω, να δημιουργήσω, να αγαπήσω.
Οπότε αυτή είναι η δική μου σταθερά. Το ότι αφουγκράζομαι πάντα το είναι μου, το οποίο έχει σφυρηλατήσει και χαρίσει σε εμένα το σύμπαν. Το ότι κάνω το σωστό, ακόμα κι όταν είναι άβολο. Το ότι αγαπώ την αστάθειά μου.
Θα βγω στην επιφάνεια για οξυγόνο, θα τινάξω την άμμο από τα μαλλιά μου, καθώς θα εισπνέω το δροσερό αεράκι της θάλασσας. Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει. Αλλά ξέρω ότι θα συνεχίσω να καβαλάω εκείνα τα μικρά και μεγάλα κύματα. Ξανά και ξανά.
Tylyn Taylor
