Ο ουρανός είναι ξάστερος και ο ήλιος λάμπει. Νιώθουμε πάνω μας την αλμύρα της θάλασσας και μια γλυκιά αίσθηση ξεγνοιασιάς μας κυριεύει. Λίγα βήματα πιο κάτω το σκηνικό ανατρέπεται. Τα φύλλα πέφτουν και η μυρωδιά της βροχής μας προκαλεί μια γλυκόπικρη νοσταλγία. Αναπολούμε στιγμές και μετράμε απώλειες. Αλλά ξαφνικά βρισκόμαστε στο πιο παγωμένο και σκοτεινό τοπίο.
Κρυώνουμε και φοβόμαστε. «Θα περάσει;» αναρωτιόμαστε. Αλλά η φύση μας απαντά ανθίζοντας και η ελπίδα επιστρέφει μέσα μας. Σε μια περιπέτεια τόσο συναρπαστική και σύντομη όπως εκείνη της ζωής, πόσο μεγαλύτερη αξία λαμβάνει η λάμψη του καλοκαιριού όταν έχουμε βιώσει την σκληρότητα του χειμώνα και πόσο περισσότερο γιορτάζει η άνοιξη ύστερα από την ενδοσκόπηση του φθινοπώρου;
Advertisment
Ταξιδεύοντας στις εποχές της ζωής μας
Ο James Norbury στο best seller των Sunday Times “Το Μεγάλο Πάντα και ο Μικρός Δράκος” από τις Εκδόσεις Διόπτρα μας παρασύρει σε ένα ταξίδι στις εποχές του χρόνου. Και εμείς γινόμαστε μάρτυρες μιας συγκινητικής ιστορίας για τη δύναμη της φιλίας και την ανοιχτή αγκαλιά της αγάπης. Αντλώντας έμπνευση από τη βουδιστική φιλοσοφία, ο συγγραφέας και καλλιτέχνης James Norbury καθίσταται ο δικός μας συνοδοιπόρος και μας μυεί στο θαύμα της ύπαρξης. Θα ακολουθήσουμε το Μεγάλο Πάντα και τον Μικρό Δράκο στη δική τους πορεία προς την αυτογνωσία;
Για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας, θα χρειαστεί να εξοπλιστούμε με θάρρος ξεκλειδώνοντας την καρδιά μας σε όσες νέες γνωριμίες ανατρέπουν τα δεδομένα μας. Και αν απογοητευτούμε, να θυμόμαστε πως κάθε καινούρια μέρα ισοδυναμεί με τη δική μας ευκαιρία για φρέσκια αρχή. Προχωράμε λοιπόν: για εκείνα τα μαγικά τοπία που μας καρτερούν να τα ανταμώσουμε και για τη λυτρωτική θέα που αποκτά μια διαφορετική ομορφιά όταν τη μοιραζόμαστε με την κατάλληλη συντροφιά.
Advertisment
Έτοιμοι για τις σπουδαιότερες υπερβάσεις
Κυρίως δε βιαζόμαστε. Οι υποχρεώσεις μας κυνηγούν μόνο όταν τρέχουμε. Εμείς ας σταματήσουμε να λαχανιάσουμε και ας σταθούμε για λίγο ακίνητοι προκειμένου να αισθανθούμε το θρόισμα του ανέμου και τη γαλανή νηνεμία της θάλασσα, εκείνο το μεγαλείο της φύσης που καταλαγιάζει την εσωτερική μας καταιγίδα. Και αν χάσουμε τον δρόμο μας θα είναι και πάλι εντάξει γιατί η ζωή φέρνει πυξίδες στα χέρια όσων εκτιμούν την αξία της.
Όταν τα εμπόδια ορθώνονται μπροστά μας, θα προετοιμαζόμαστε για τις σπουδαιότερες υπερβάσεις μας. Γιατί είμαστε υπέροχοι ακριβώς στο σημείο που βρισκόμαστε, ραψωδοί της αγάπης και αγγελιοφόροι της ελπίδας, κερασιές που ουδόλως έχουν ανάγκη τη σύγκρισή τους με τα άλλα δέντρα προκειμένου να ανθίσουν. Και κάθε απόφαση μας φέρνει όλο και πιο κοντά στον προορισμό μας, όταν διατηρούμε σταθερή τη σύνδεσή μας με τη σοφία της καρδιάς ενώ οποιαδήποτε πνευματική μας μετατόπιση προσθέτει μια κουκίδα πρόοδού στον καμβά του κόσμου.
Η ευτυχία της συντροφιάς
Το ταξίδι μας δεν εντοπίζεται στους χάρτες αλλά κατοικεί βαθιά μέσα μας, στις δυνατότερες επιθυμίες μας και τα ευγενέστερα οράματά μας. Γιατί όμως να γυρεύουμε αγωνιωδώς τον σκοπό μας ενώ μπορούμε απλώς να ξαπλώσουμε καταγής με τους συντρόφους μας, αφήνοντας τα αστέρια να καταστούν καθοδηγητές μας; Πιθανόν να έχουμε δρόμο ακόμη να διανύσουμε αλλά σίγουρα πρόκειται για έναν εκπληκτικό δρόμο, γεμάτο πολύτιμες εμπειρίες και γενναίες αναθεωρήσεις.
Στις σκοτεινότερες εποχές εμείς θα χρωματίζουμε τις μέρες μας με ήλιο και απλώνοντας το χέρι στον διπλανό μας, θα πετάμε μαζί του ψηλότερα. Θα γινόμαστε φως και έμπνευση για όσους βυθίστηκαν στο σκοτάδι τους και έτσι θα συμφιλιωνόμαστε και με τις δικές μας σκιές. Έφτασε ο καιρός να μας φροντίσουμε. Να αφήσουμε τις παλιές πικρίες να φύγουν μακριά, να αδειάσουμε τον νου από περιττές σκέψεις, να κλείσουμε κύκλους και να εξερευνήσουμε τις άπειρες δυνατότητές μας.
Χορεύοντας στον ρυθμό της ύπαρξης
Ο James Norbury στο εκπληκτικά εικονογραφημένο βιβλίο “Το Μεγάλο Πάντα και Ο Μικρός Δράκος” από τις Εκδόσεις Διόπτρα μας συστήνει εκ νέου τις εποχές της ίδιας της ζωής. Γίνεται ο ήλιος του ανέμελου καλοκαιριού μας, η ομπρέλα του βροχερού φθινοπώρου, το ζεστό πάπλωμα του παγωμένου χειμώνα και το ανθισμένο δέντρο της πιο πολυτραγουδισμένης άνοιξης.
Και τελικά προχωράμε παρέα με το Μεγάλο Πάντα και τον Μικρό Δράκο. Στεκόμαστε πλάι τους στις χαρές και στις λύπες τους, στις πτήσεις των θριάμβων τους και στις πτώσεις των σφαλμάτων τους. Και το βιβλίο κάποτε φτάνει στο τέλος του όμως εμείς κουβαλάμε ακόμη στην καρδιά τους δυο ήρωές του, αφού με έναν τρόπο το ταξίδι τους έγινε και δικό μας ταξίδι, ο φάρος φωτός της ίδιας μας της διαδρομής.
Ένας ύμνος στις σχέσεις που μας μεταμορφώνουν, στις ψυχές που τολμούν, στο ποίημα της ζωής που μας καλεί να επανεφε;yρουμε τους στίχους του και στον χορό της ύπαρξης που μας παρασύρει στον ρυθμό του.
