«Κάνε ανακεφαλαίωση, πάρε την ενέργειά σου πίσω» λέει η φίλη μου.
Μια χαρά είναι η ενέργεια μου λέω ..αμ δε.. μου απαντάει.
Advertisment
Πως;
Τι πως.
Ξεκίνα τώρα, μπες στο τώρα, δες τι κάνεις ,δες τι λες, δες με ποιον είσαι, δες που είσαι .
Advertisment
Ξαναπαίξτο το εργάκι!!
Εισπνέω, ρουφάω την ενέργεια μου, εκπνέω, φυσάω, καθαρίζω.
Ξεκινάω.
Βλέπω το σήμερα, χαμογελώ, παίρνω την ενέργεια μου, αναπνέω, καθαρίζω.. ευκολάκι.
Πάω στο χθες τους βλέπω όλους, παρατηρώ συνεχίζω, προχθές, παρά προχθές ..αναπνέω καθαρίζω.
Συνεχίζω περνάνε οι μέρες, τα χρόνια, οι στιγμές από μπροστά μου… Μου φεύγει το χαμόγελο.
Πάω πίσω, πιο πίσω. .κλαίω, θυμώνω, θέλω να φωνάξω, την ανακεφαλαίωση μου μέσα.
Όμως κάτι με παρακινεί να συνεχίσω κάτι κουνήθηκε και θέλει να βγει. Παραμερίζει την δύναμη, σπρώχνει τον εγωισμό και τραβάει απότομα την μάσκα … την μάσκα του -Όλα Καλά μωρέ..
Ναι ξαναβιώνω την απώλεια κλαίω, κλαίω και θυμάμαι, κλαίω και περιέργως ανακουφίζομαι.
Γιατί δεν έκλαψα τότε; αναρωτιέμαι.
Το έκρυψα, δίκιο έχει άφησα ένα κομμάτι από την ενέργεια μου εκεί, το παίρνω πίσω φυσάω ξεφυσάω καθαρίζω, συνεχίζω.
Χαρές, λύπες, απογοητεύσεις, θυμός αγωνία, λαχτάρα, γέλιο, όλα μαζί ανάκατα
Βλέπω παρατηρώ, όμως αλλιώς τώρα,.
Τώρα εγώ κρατάω το κοντρόλ της ζωής μου.
Παρατηρώ και βλέπω, τι είπα τι έκανα, τι άκουσα, τι πήρα στα σοβαρά, τι έδωσα, τι δεν έδωσα, που αδίκησα που αδικήθηκα.
Το σώμα ξυπνάει και πονά,πονάει και τσούζει σαν να αλλάζεις γάζες πάνω στην πληγή.
Πίσω, μπροστά στην πρώτη θλίψη, στην πρώτη απογοήτευση στην πρώτη απόρριψη και που νόμιζα ότι δεν μ`ενδιαφέρει πια, ότι μεγάλωσα, ότι δεν ντρέπομαι ότι δεν πονάω …τρίχες…
Με πιάνουν τα κλάματα και τα γέλια μαζί, που ήταν όλα αυτά κρυμμένα, αστεία πράγματα …άσε ρε δεν είμαι εγώ αυτή. Άρνηση.
Βουίζουν τα αυτιά μου σφίγγουν τα δόντια μου, ταχυκαρδία.. όλα μόνα τους στον αυτόματο χωρίς τον έλεγχο μου, τι λες τώρα .. τι κάνω γιατί τα ξέθαψα αναρωτιέμαι ..αλλά μαζοχιστικά συνεχίζω.
Μετά από κάποια στιγμή περνάς απέναντι, γλυκαίνει ο πόνος, η θλίψη, η απώλεια, ξεθωριάζει η χαρά .
Γεμίζω.. αισθάνομαι, νιώθω πλήρης. .συγχωρώ, συγχωρώ πρώτα έμενα, συγχωρώ και τους άλλους ,όλους αυτούς που έπαιξαν τον ρόλο τους στην ταινία της ζωής μου.
Υποκλίνομαι.!
Γαληνεύω παίρνω την ενέργεια μου πίσω αλλά τώρα μπορώ, μπορώ και στέλνω την αγάπη μου, την συγχώρεση μου, παντού.
Πάω πίσω ακόμα πιο πίσω συνεχίζω παίρνω δίνω..
Αφέθηκα, μαγεύτηκα, φτάνω στην γέννα.
Ακούω τον πατέρα μου…. δεν θέλει κορίτσι.. χαμογελώ του ψιθυρίζω στο αυτί ..εγώ σ`αγαπώ, εγώ σ`ευχαριστώ..
Κάτι συμβαίνει ξαφνικά και αλλάζει η σκηνή!!
Βλέπω τον πατέρα μου να αγκαλιάζει την μάνα μου με αγάπη, με ευγνωμοσύνη της λέει ..ευχαριστώ για το δώρο της ζωής …με φιλάει τον ακούω να λέει .. κοριτσάκι μου.. λιώνω.
Γαληνεύει η ψυχή μου.
Πραγματικό, φανταστικό τι σημασία έχει, παρόν παρελθόν και μέλλον όλα μπλέκονται μαζί σε έναν όμορφο χορό!!
Πιο πίσω στην κοιλιά της μάνας μου, την αγαπώ, την στηρίζω δεν φοβάμαι πια ,δεν θυμώνω που κουράζεται και με ζορίζει…
Ουαου. .ζεστασιά.. ηρεμία.. ακούω την καρδιά της ..απέραντη ασφάλεια ..
Πίσω πιο πίσω, από το σκοτάδι της κοιλιάς στο εκτυφλωτικό φως, θεϊκό φως μουσική αρμονία χαράς, αγάπης, αποδοχής θεϊκής σιγουριάς.
Εδώ, εδώ θα μείνω δεν πάω πουθενά δεν φεύγω, γίνομαι ένα μ`αυτό .. είμαι εγώ, είναι εγώ.
Τα πάντα ενέργεια όλα χορεύουν αρμονικά μαζί τον χορό της δημιουργίας.. όλα ένα.. αφήνομαι.. συγχωρώ, αγαπώ, παίρνω την ενέργεια μου πίσω..
Επομένη στάση Λιανοκλάδι, η έξοδος από την αριστερή πλευρά του συρμού..
Απότομο ξύπνημα η φωνή από το μεγάφωνο, ανώμαλη προσγείωση.
Λες;
Κάπως έτσι να περνάμε από την απέραντη γαλήνη και να ξυπνάμε στο Λιανοκλάδι;
Ποιος ξέρει τι παίζει.
Θες/νίκη- Αθήνα ταξίδι με τραίνο.
Καλό μήνα!!!
Ευαγγελία Παπαγιάννη-Φυλακτού | Φυσικοπαθητικός
