Ο συγγραφέας των bestsellers ΤΟ ΔΩΡΟ & ΤΟ ΔΩΡΟ 2 Στέφανος Ξενάκης επιστρέφει με ένα βιβλίο – έκπληξη. Μετά τη μετάφραση και κυκλοφορία των έργων του σε 36 χώρες, ο συγγραφέας μάς προσκαλεί σε ένα ταξίδι αναζήτησης, μέσα από 20 διαλόγους πάνω σε έννοιες που δεν μας έμαθαν.
Βαθύ, διεισδυτικό, απελευθερωτικό, το ΝΑΙ ξεκινάει σαν ψίθυρος και μεταμορφώνεται σε έναν ύμνο για τη ζωή. Στο απόσπασμα που ακολουθεί, ο αγαπημένος συγγραφέας μιλάει για τη σημασία της επαφής με τα ίδια μας τα συναισθήματα.
Advertisment
Εγώ για δεκαετίες δεν ήξερα τι ένιωθα. Δεν ήξερα καν ότι ένιωθα. Έψαξα όμως. Με αφορμή ένα πρόβλημα υγείας. Κι έκτοτε δεν έχω σταματήσει να ψάχνω. Είμαι σε διαδικασία ομαδικής (ψυχο)θεραπείας εδώ και χρόνια και ψάχνω την αλήθεια μου. Και τα συναισθήματά μου.
Αλήθεια = Συναίσθημα και Συναίσθημα = Αλήθεια.
Advertisment
Φυσικά κι εγώ άλλο έψαχνα κι άλλο βρήκα. Σαν τον αγρότη που έσκαβε το χωράφι. Κάποια στιγμή η τσάπα έπεσε σε κάτι σκληρό κι έσπασε. Στην αρχή ο αγρότης σιχτίρισε. Μετά όμως έψαξε και βρήκε έναν κρυμμένο θησαυρό.
ΨΑΧΝΩ είναι το μαγικό ρήμα.
Έτσι κι εγώ. Διαλύθηκε η τσάπα μου. Πέρασα βαθιά κατάθλιψη συνδυασμένη με αφόρητες αϋπνίες. Όταν συνάντησα πρώτη φορά τη θεραπεύτριά μου τη Μαρία, με ρώτησε τι έχω και της εξήγησα.
«Όμορφα», μου απάντησε.
«Πού το βρήκες το όμορφα;»
«Αυτό που έχεις είναι εδώ γιατί το χρειάζεσαι. Όταν πάψεις να το χρειάζεσαι, θα φύγει».
– Κι έφυγε;
– Έφυγε. Έφυγε όταν εγώ σταμάτησα να το ξορκίζω. Όταν το αποδέχτηκα και το αγάπησα.
Πώς γίνεται να αγαπήσεις το πρόβλημά σου; Εάν το καλοσκεφτείς, δεν έχεις κι άλλη επιλογή.
Είναι δικό σου κι αυτό.
– Τα βρήκες τα συναισθήματά σου;
– Μια τα βρίσκω, μια τα χάνω, μια χάνομαι κι εγώ μέσα τους.
Προχωράω εγώ, προχωράνε κι αυτά. Αυτά που ένιωθα προ διετίας δεν είναι αυτά που νιώθω σήμερα. Η ζωή είναι σαν ένα παιχνίδι τένις. Κινείσαι εσύ, κινείται η ρακέτα,
κινείται το μπα- λάκι, κινείται κι αυτός που έχεις απέναντί σου και η ρακέτα του και το μπαλάκι του. Τίποτα δεν μένει σταθερό.
«Τα πάντα ρει», Ηράκλειτος.
– Δεν τελειώνει ποτέ αυτό; Δεν ηρεμείς κάποια στιγμή;
– Ποτέ.
Κι αυτή είναι η μαγεία του. Λέει ένα ωραίο ο Δάσκαλός μου:
«Όση δουλειά και να κάνεις, θα σου μείνει δουλειά μέχρι το τέλος».
Ο Tony Robbins λέει ότι έχουμε 6.000 συναισθήματα. Οι περισσότεροι από μας όμως αναγνωρίζουμε το πολύ δέκα.
Δεν είχα ιδέα τι ένιωθα τότε. Είχα συναισθηματική αχρωματοψία. Κάποιοι από μας ‒ειδικά οι άντρες‒ έχουμε υποστεί και συναισθηματικό ευνουχισμό. «Οι άντρες δεν κλαίνε» κι άλλα εγκληματικά. Από μικρούς μάς έκριναν κάθε φορά που νιώθαμε. Μη λες αυτό. Μην κάνεις εκείνο. Μη νιώθεις το άλλο. Κι όμως, το συναίσθημα είναι ιερό.
Όχι μόνο δεν μας το έμαθαν, αλλά μας το απαγόρευσαν κι από πάνω. Το ξόρκισαν.
«Μας έμαθαν να γνωρίζουμε, αλλά δεν μας επέτρεψαν να νιώθουμε», λέει ο Α.S. Neill Summerhill.
Άσε που υπάρχουν φορές που νιώθεις κάτι, αλλά δεν είναι το πραγματικό σου συναίσθημα και πρέπει να σκάψεις για να βρεις το πραγματικό.
«Πολλές φορές τα αρνητικά μας συναισθήματα είναι μεταμφιεσμένα κι αν τα διερευνήσουμε καλύτερα, θα δούμε ότι μετασχηματίζονται σε άλλα, βαθύτερα. Έτσι, για παράδειγμα, ο θυμός μας μπορεί να είναι μια μεταμφιεσμένη θλίψη ή απόρριψη», γράφει η Ειρήνη Ορφανού στο βιβλίο Νίκες.
Σκάψιμο θέλει μέσα μου για να βρω τον αληθινό μου εαυτό. Για την ακρίβεια, όλη μου η ζωή είναι ένα ταξίδι για να βρω τον αληθινό μου εαυτό. Και στο ενδιάμεσο θα έχει πόνο. Πολύ πόνο. Όμως ο προορισμός θα με δικαιώσει.
Αυτή είναι η Ιθάκη σου. Να βρεις τον πραγματικό σου εαυτό.
«Αυτό είναι το ταξίδι της ζωής – να βρω τον εαυτό μου. Εάν δεν καταφέρω να βρω τον εαυτό μου, ελάχιστα μετρούν όλα τα άλλα. Χρήματα, δόξα, ομορφιά. Όταν τελειώσει το ταξίδι, μπορείς να τα πετάξεις όλα μαζί στο καλάθι με τα σκουπίδια», γράφει ο Covey στο How to Succeed With People.
Πονάει το ταξίδι αυτό, όμως πονάει πιο πολύ εάν ΔΕΝ το κάνεις.
Ο χειρότερος πόνος, να μην είσαι ο εαυτός σου.
Έχω επιλέξει να αγαπάω τον εαυτό μου δεν σημαίνει ότι πάντα μου αρέσει αυτό που κάνω. Έχω επιλέξει, όμως, να με αγαπάω.
Ό,τι περιγράφει πώς νιώθεις είναι συναίσθημα. Αν όμως δεν τα χρησιμοποιήσεις για να βγεις στη δράση κι αν απλώς συνεχίζεις να μην τα νιώθεις κι ακόμη χειρότερα να μην τα δουλεύεις, κάποια στιγμή θα σωματοποιηθούν. Είναι σαν πινακίδα που γράφει ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Σου λέει να πας από αλλού. Αν συνεχίζεις ευθεία, θα χτυπάς το κεφάλι σου.
Μια, δυο, τρεις, τελικά θα το σπάσεις.
Το συναίσθημα είναι δακτύλιος, και το μυστικό είναι να περάσεις από μέσα.
Κάθε φορά που πηγαίνεις από τον περιφερειακό θα νομίζεις ότι αποφεύγεις τον πόνο, αλλά θα πονάς ακόμη περισσότερο.
Έχω έναν φίλο που ζει στο εξωτερικό. Ο φίλος μου τα βλέπει όλα θετικά. Το κακό το ξορκίζει. Αρνείται να το δει. Σαν να μην υπάρχει. Ήμουν κι εγώ εμμονικά εστιασμένος στο θετικό όταν ασχολούμουν αποκλειστικά με το coaching. Πριν ξεκινήσω θεραπεία. Γι’ αυτό θεωρώ ότι η θεραπεία και το coaching συμπληρώνονται εξαιρετικά. Το ένα σε βοηθάει να βγάλεις ρίζες και το άλλο φτερά.
Ο φίλος μου λοιπόν έχει έναν μοναδικό τρόπο να αποφεύγει τα δυσάρεστα συναισθήματα. Πριν τα δει τα μετατρέπει σε θετικά. Πριν καν τα νιώσει. Από τότε που τον θυμάμαι είχε προβλήματα με το στομάχι του. Προσπαθούσε με ειδικές αγωγές και φάρμακα να τα αντιμετωπίσει. Για μένα το ότι τον χτύπησε στο στομάχι δεν είναι τυχαίο. Από τη στιγμή που ο φίλος μου δεν άλεθε τα συναισθήματά του, τα άλεσε το στομάχι του γι’ αυτόν. Με τον δικό του τρόπο. Μια φίλη λέει:
«Όταν δεν μιλάει το στόμα μιλάει το σώμα».
Και το σώμα δεν λέει ποτέ ψέματα. Δεν είναι τυχαίο ότι το 95% των ασθενειών είναι ΚΑΙ ψυχοσωματικές. Στο ίδιο ποσοστό καταλήγουν και ο Joe Dispenza και ο Deepak Chopra.
Το συναίσθημα δεν μπορείς να το αποφύγεις. Ό,τι είναι δικό σου πάντα θα σε βρίσκει.
Για περισσότερες πληροφορίες: https://bit.ly/3kVep3M
