Έχετε ποτέ ακούσει τον όρο «υπερανδρισμός»; Είναι ένας όρος που αναφέρεται στον ακραίο και βλαβερό έμφυλο ρόλο που έχει δημιουργηθεί και ενθαρρύνεται από την κοινωνία – είναι αυτός που κάνει τους άνδρες να θεωρούν ότι το κλάμα είναι αδύναμο ή γυναικείο. Ο έμφυλος ρόλος που διδάσκει στους άνδρες ότι πρέπει να είναι σκληροί, δυνατοί και συναισθηματικά αδρανείς – και πρέπει να κυνηγούν, να κάνουν μπάρμπεκιου και να βλέπουν αθλητικά αντί να αναπτύσσουν μια υγιή σχέση με τα συναισθήματά τους.
Αυτή η τάση δεν είναι μόνο προβληματική, αλλά επίσης διαμορφώνει άνδρες που φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα φόβου ή ντροπής στους γύρω τους. Και έτσι κυριαρχεί μια κουλτούρα ανδρών που νιώθουν ότι πρέπει να κρύψουν βαθιά μέσα τους τα συναισθήματά τους – μια συνήθεια που μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, ακόμα και οργανικά προβλήματα υγείας.
Advertisment
Από πού προέρχεται η αντίληψη ότι «οι πραγματικοί άνδρες δεν κλαίνε»;
Όταν τα μικρά αγόρια μεγαλώνουν με την ιδέα ότι οι αληθινοί, πραγματικοί άνδρες δεν κλαίνε, ουσιαστικά τους λένε ότι η καταπίεση των συναισθημάτων είναι που θα καθορίσει την αρρενωπότητά τους. Σταδιακά, αρχίζουν να χάνουν την επαφή με τα συναισθήματά τους και πείθονται τελικά ότι δεν τα χρειάζονται. Συχνά, χάνουν και την επαφή με το ίδιο τους το σώμα.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι τα συναισθήματα είναι μέρος της ανθρώπινης κατάστασης. Κάθε άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη τα νιώθει και η καταπίεσή τους μόνο βλαβερή αποδεικνύεται ασχέτως ατόμου, φύλου, φυλής και ηλικίας.
Λέγεται ότι οι άνδρες άρχισαν να δημιουργούν αλλά και να βιώνουν αυτή την «πραγματικότητα» από το 1800 και μετά στον Δυτικό κόσμο, αν και η χώρα μας έχει μια διαφορετική εξέλιξη σε αυτό. Θεωρείται επίσης ότι η Βιομηχανική Επανάσταση έπαιξε έναν αρκετά μεγάλο ρόλο σε αυτή την μεταστροφή. Μια άλλη θεωρία είναι ότι αυτή η τάση του υπερανδρισμού δημιουργήθηκε από τις μεγάλες βιομηχανίες και εταιρίες ώστε να αυξήσουν τις πωλήσεις τους.
Advertisment
Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτό το «ιδανικό» υπήρχε (και ακόμα υπάρχει έως ένα βαθμό) στις διαφημίσεις. Είναι η ίδια γραμμή των διαφημιστικών εταιρειών που στοχεύει ακόμα στις γυναίκες, στο να τις βοηθήσει να βρουν έναν «καλό» σύζυγο και τα αποτελέσματα είναι το ίδιο καταστροφικά.
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και πιο βλαβερά ψέματα που μπορούμε να εισάγουμε στο μυαλό των μικρών παιδιών. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνουμε να δημιουργούμε ένα δυσλειτουργικό δίπολο ανάμεσα στη δύναμη και την ευαλωτότητα.
Η κλασική εξαρτημένη μάθηση στην παιδική ηλικία
Ο υπερανδρισμός ενθαρρύνεται από τη στιγμή που τα αγόρια γεννιούνται. Παραδοσιακά τους δίνονται παιχνίδια «αγορίστικα» (φορτηγά, υπερήρωες, στρατιωτάκια) και αποθαρρύνονται με πολλούς τρόπους από το να παίζουν με κούκλες, φορέματα ή οτιδήποτε θεωρείται αρκετά «κοριτσίστικο».
Αυτές οι βλαβερές ιδέες εισάγονται στο υποσυνείδητο των αγοριών πριν καν μάθουν να μιλούν. Η επιθετική επαφή ή τα αντίστοιχα αθλήματα εισάγονται στη ζωή τους και συχνά τους απαγορεύεται να συμμετέχουν στο παιχνίδι των κοριτσιών.
Στα μικρά παιδιά δίνονται αυστηροί έμφυλοι ρόλοι, κατευθύνσεις και κοινωνικές νόρμες πριν καν αποκτήσουν την ευκαιρία να εξερευνήσουν ποια παιχνίδια και δραστηριότητες τους αρέσουν. Με αυτό τον τρόπο, συγκεκριμένες συμπεριφορές ενισχύονται και επικροτούνται (σκληρότητα, δύναμη, ανθεκτικότητα) ενώ τα συναισθήματα δεν εκφράζονται σχεδόν ποτέ.
Όταν λοιπόν μαθαίνει κανείς ότι τα συναισθήματα είναι για τους αδύναμους, τους ευάλωτους, ή απλώς για τις γυναίκες, ενθαρρύνεται να επικρίνει όχι μόνο τον εαυτό του που τα νιώθει, αλλά και τους άλλους άνδρες ως ευαίσθητους. Στο τέλος, οι άνδρες απομένουν με την αίσθηση ότι δεν έχουν κανέναν στον οποίο να μπορούν να μιλήσουν και ότι δεν θα είναι αποδεκτοί αν μοιραστούν το τι νιώθουν. Και όταν το σώμα και ο νους μαθαίνουν να καταπιέζουν συνεχώς τα συναισθήματα, αναδύονται διάφορες αρνητικές επιδράσεις και συμπεριφορές, όπως κατάχρηση ουσιών, κατάθλιψη, άγχος, επιθετικότητα, ηττοπάθεια κλπ.
Οι υποκουλτούρες μάχονται ενάντια στον υπερανδρισμό
Καθώς οι νεότερες γενιές μεγαλώνουν μέσα στις δικές τους φιλοσοφικές ιδέες και με τη βοήθεια που προσφέρει η διασύνδεση μέσα από το διαδίκτυο, βλέπουμε όλο και περισσότερες υποκουλτούρες να δημιουργούνται, οι οποίες «αγκαλιάζουν» την ευαισθησία στους άντρες και αρνούνται την καταστρεπτική δύναμη του υπερανδρισμού σε παγκόσμια κλίμακα.
Οι άνδρες αρχίζουν να νιώθουν πιο άνετα σε χώρους που μέχρι πρότινος θεωρούνταν «γυναικείοι», όπως τα yoga studios ή τα κέντρα αισθητικής. Αρχίζουν να ανοίγονται στους φίλους τους και να μοιράζονται τα συναισθήματά τους με άλλους υποστηρικτικούς άνδρες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας βοηθούν να καταλάβουμε περισσότερα για την εμπειρία των αντρών, φέρνοντάς μας πιο κοντά και βοηθώντας μας συλλογικά να καταστρέψουμε ουσιαστικά αυτούς τους αυστηρούς έμφυλους ρόλους.
Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε, ο πολιτισμός μας όμως στρέφεται όλο και περισσότερο προς την ισότητα, την αποδοχή και το σεβασμό. Πολλοί νέοι γονείς επιλέγουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε πιο ουδέτερο περιβάλλον ως προς το φύλο. Δεν ενθαρρύνουν ούτε αποθαρρύνουν την επιθυμία του παιδιού να παίζει με συγκεκριμένα παιχνίδια ή να ντύνεται με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο.
Πηγή: dailylife.com/article/the-big-lie-real-men-dont-cry
