Ο τρόπος που σκεφτόμαστε πολλές φορές στέκεται το μεγάλο εμπόδιο. Γιατί συμβαίνει αυτό και τι πρέπει να ξέρουμε για να το διαχειριστούμε.
Ο εγκέφαλος μας είναι αυτός που ορίζει τις επιθυμίες μας, αλλά συχνά προβάλει αντιστάσεις. Για ποιο λόγο γίνεται αυτό και πως μπορούμε να το αντιστρέψουμε ώστε να αισθανθούμε περισσότερο ευτυχισμένοι;
Advertisment
Την πρώτη φορά που άκουσα ότι μπορεί να αντιστεκόμαστε σε αυτό που αγαπάμε, ήμουν στη φάση που αναζητούσα τα προβληματικά σημεία των σχέσεων. Είχα διαβάσει τότε πως «τον έρωτα της ζωής σου μπορεί να τον φοβηθείς και να τον διώξεις». Μου είχε φανεί υπερβολή.
Διαβάζοντας ένα καινούργιο βιβλίο, καταλαβαίνω ότι όντως αυτό μπορεί να συμβαίνει, και έχει να κάνει με την εγκεφαλική μας λειτουργία, που έχει σχέση με προσωπικές επιθυμίες και επιδιώξεις.
Εγκέφαλος και επιθυμίες: Γιατί βάζουμε εμπόδια στον εαυτό μας;
Στο συγγραφικό έργο της Brianna Wiest που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, “Το βουνό είσαι εσύ“, υπάρχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο που αναφέρεται σε αυτό. Η συγγραφέας, επικεντρώνεται σε όλα τα εμπόδια που βάζουμε στον εαυτό μας, εκούσια και ακούσια, για να πετύχουμε τους στόχους μας, όπου επικεντρώνεται στην αυτοϋπονομευτική ως βασικό εμπόδιο στην επίτευξη των στόχων μας.
Advertisment
Όταν σκεπτόμαστε τους στόχους μας, το κάνουμε πιστεύοντας ότι αν τους πετύχουμε, θα απολαύσουμε τους καρπούς , θα νοιώσουμε πιο ήρεμοι και χαλαροί ώστε να έχουμε περισσότερες όμορφες στιγμές.
Όμως τα πράγματα δεν καταλήγουν ακριβώς έτσι. Οι ειδικοί αναφέρουν πως όταν πετύχουμε τους στόχους μας, αυτόματα βάζουμε νέους. Αυτό οφείλεται σε μια χημική ουσία του εγκεφάλου στην αυξημένη ντοπαμίνη, που τελικά δεν συνεπάγεται καλή διάθεση, είναι η αιτία της δυναμικής να θέλουμε ακόμα περισσότερα.
Έτσι το τελικό αποτέλεσμα της επίτευξης του στόχο μας θα είναι η δημιουργία μιας άλλης πρόκλησης, άλλη μια κατάσταση που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Αυτή στην ουσία είναι η αιτία σταματάμε κάθε πραγματική μας επιθυμία. Η διαίσθηση είναι εκείνη που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η επιδιωκόμενη ηρεμία δεν θα επιτευχθεί ούτε θα αισθανθούμε γαλήνια όπως ήταν η αρχική μας επιθυμία.
Εκεί λοιπόν, που πιστεύουμε ότι θα πετύχουμε τους στόχους μας ενεργοποιείται ένα τοξικό κοκτέιλ νευρολογικών προκαταλήψεων και αρχίζουμε να αγανακτούμε, να κατακρίνουμε, ακόμη και να αμφιβάλουμε για την ίδια την επιδίωξη μας. Πρακτικά αυτό που συμβαίνει είναι ότι νιώθουμε πως δεν θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την επιτυχία του στόχου μας, κι αυτό ο εγκέφαλός μας το μεταφράζει ως αποτυχία, αυξάνει κάθετα άγχος της αμφιβολίας και μας αποθαρρύνει.
Αν για αρκετό διάστημα οι επιθυμίες μας δεν πραγματοποιούνται, θεωρεί το υποσυνείδητο μας ότι κάτι δεν πάει καλά. Μόλις πετύχουμε τον στόχο μας, δημιουργείται φόβος απώλειας που το απωθούμε, για να μην μας απογοητεύσει η απώλεια του. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν δεσμευόμαστε ερωτικά με κάποιους που θέλουμε υπερβολικά
Τι συμβαίνει όμως όταν κατακτήσουμε αυτό που θέλουμε; Βρισκόμαστε απέναντι σε μια άλλη κατάσταση. Πώς θα προσαρμοστούμε από το πώς ήμασταν μέχρι τώρα σε μια πολύ καλύτερη κατάσταση.
Αυτό που συμβαίνει είναι ένα μπέρδεμα μεταξύ αυτού που θέλουμε και αυτού που θέλουμε. Η αλλαγή, όσο και να την θέλαμε, είναι δύσκολη ωσότου γίνει αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μας.
Δεν είναι εύκολο να αναγνωρίζουμε σε όλα τα στάδια τους τρόπους με τους οποίους τείνουμε να αυτοεπικυρωνόμαστε, οπότε καταλήγουμε να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι εμπόδιο στον δρόμο μας από περηφάνια. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να παραδεχτούμε ότι τα πράγματα που ζηλεύουμε στους άλλους είναι κομμάτια των βαθύτερων επιθυμιών μας, εκείνων που δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να έχει.
Ο εγκέφαλός μας έχει την τάση να θέλει όλο και περισσότερα, όλο και μεγαλύτερα επιτεύγματα. Εάν όμως κατανοήσουμε τις διαδικασίες με τις οποίες δουλεύει, μπορούμε να παρακάμψουμε τον προγραμματισμό του και να αρχίσουμε να ορίζουμε τη ζωή μας.
