Οι πιο παράλογες ιστορίες κρύβονται πάντα στο τέλος αυτή της φράσης: «Όταν ήμουν μικρός πίστευα ότι…»
Χρόνια που στιγμάτισαν έντονα τον εσωτερικό μας κόσμο, χρόνια που αποτελούν τα βαθύτερα θεμέλια του εαυτού μας σήμερα.
Advertisment
Αλήθεια, τι δεν έκανα να γύρναγα τον χρόνο πίσω. Πόσο μου έλειψε να αισθανθώ σαν παιδί ξανά. Πόσο θα ‘θελα να ξαναδώ τον κόσμο πίσω από τα αθώα μου μάτια.
Αμέτρητες απόψεις καταρρίφθηκαν καθώς μεγάλωνα. Απόψεις που είχα δημιουργήσει η ίδια. Απόψεις που είχαν σαν βάση την φαντασία μου…
Με έκαναν να δω και εγώ μια κοινή πραγματικότητα, όπως όλοι οι άλλοι.
Advertisment
Κατάφεραν να με τρομάξουν για τους άγνωστους ανθρώπους στο δρόμο.
Κατάφεραν να με πείσουν ότι η ζωή είναι μονότονη, κουραστική, δυσάρεστη.
Κατάφεραν να με αποτρέψουν από το να πιστεύω στην μαγεία, στην ίδια μου την φαντασία, στην δική μου μοναδική πραγματικότητα.
Κάποιες φορές σκέφτομαι, πόσο πιο απλός και χαρούμενος θα ήταν ο κόσμος αν σκεφτόμασταν σαν παιδιά. Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η καθημερινότητα μας, αν εκφράζαμε ανοιχτά τα συναισθήματα μας, αν συνεχίζαμε να ανταλλάζουμε τρελές εξωπραγματικές απόψεις με τον φίλο μας, αν λειτουργούσαμε καθαρά βάση του “θέλω” αντί του “πρέπει” και αν η μόνη στιγμή που τα νεύρα μας θα άγγιζαν το κόκκινο θα ήταν αν χάναμε στο αγαπημένο μας παιχνίδι.
Στην πραγματικότητα, αν δεν υπάρχει κάποια σκέψη ή ιδέα να μας ανησυχεί, τότε δεν υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να ανησυχούμε. Αν κάνουμε ότι αγαπάμε δεν υπάρχει λόγος να μην είμαστε ευτυχισμένοι και αν συγχωρούμε δεν υπάρχει λόγος να είμαστε θυμωμένοι.
Σε έναν σύνθετο, πολύπλοκο κόσμο οι απλές λύσεις σπανίζουν.
Πόσο τρελό θα ακουγόταν εάν την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε αδιέξοδο ρωτήσεις το παιδί μέσα σου τι θα έκανε στην θέση σου;
Πόσο πιο τρελό θα ήταν αν το ακούσεις;
Πόσο αδιανόητα ακραίο θα ήταν να πιστέψεις ότι έχει δίκιο;
Το παιδί μέσα μας ανήκει στο σύνολο του εγώ μας. Η μοναδικότητα του, η ατελείωτη αγάπη, η όρεξη του για ζωή, η αφέλεια στον τρόπο σκέψης, η άνευ όρων φαντασία, η ευγένεια στην ψυχή του και τα αγνά του συναισθήματα. Ένα σύνολο που είναι απαραίτητο να ανακαλούμε και να στηρίζουμε σε δύσκολες καταστάσεις.
Για αυτό λοιπόν, στην επόμενη ζόρικη στιγμή της ζωής σου, τι είναι αυτό που θα σε εμποδίσει να πεις: «αν ήμουν μικρός θα…».
Έλσα Χαβέρι
