- Μπορούν οι φουρτούνες της ζωής να σε κάνουν πιο δυνατό;
- Μπορεί ο φόβος να σε εξελίξει;
- Έχεις μάθει να συγχωρείς τον εαυτό σου;
- Βλέπεις το παρελθόν σαν βάρος ή το έχεις ξεπεράσει;
Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι τα κλειδιά για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας – και τη ζωή. Γιατί η αλήθεια είναι πως –αντίθετα με όσα μάς έμαθαν- είμαστε γεννημένοι για να ευτυχούμε.
Η ψυχολόγος Αγνή Μαριακάκη μας καθοδηγεί βήμα-βήμα στο να συμφιλιωθούμε με όσα δυσάρεστα βιώματα μας κρατούν καθηλωμένους στο παρελθόν και μας δείχνει με ποιους τρόπους μπορούμε να τα μεταμορφώσουμε σε εφόδια για μια καλύτερη ζωή. Μέσα από την πολύτιμη γνώση της, οι αφηγήσεις αληθινών ιστοριών, καθώς και οι προσωπικές εξομολογήσεις της γίνονται ένας κατανοητός και ανεκτίμητος χάρτης του ψυχισμού μας. Η Αγνή Μαριακάκη μάς θυμίζει τι σημαίνει ευτυχία, πώς να την αποκτήσουμε και –το κυριότερο- πως την αξίζουμε!
Advertisment
Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο της Αγνής Μαριακάκη “Σου αξίζει να ευτυχήσεις” που κυκλοφορεί από την Key Books:
Μόνο μέσα από την απόρριψη ανακαλύπτεις ποιος είσαι αληθινά
Παράλογο δεν ακούγεται; Είναι όμως αληθινό. Ο αυθεντικός εαυτός είναι εκείνος που, σαν φοίνικας, αναγεννάται από τις στάχτες του και ανοίγει τα φτερά του με τη δύναμη της επίγνωσης πως αυτό που μένει στο τέλος είναι αλώβητο από τη μη έγκριση του οποιουδήποτε.
Advertisment
Ο Φώτης ήταν γενικός διευθυντής μιας μεγάλης πολυεθνικής, υπεύθυνος για την Ελλάδα και τα Βαλκάνια.
≪Δεν μπορείς να διανοηθείς τι σημαίνει αυτή η θέση, Αγνή. Αφενός δουλεύεις μέρα νύχτα, ακατάπαυστα, με απίστευτους ρυθμούς, αφετέρου νιώθεις μια απίστευτη παντοδυναμία, νιώθεις σχεδόν ημίθεος. Μετά από κάποια χρόνια δε, συνηθίζεις να μην περνάς ποτέ απαρατήρητος. Τα κεφάλια γυρνούν να παρατηρήσουν το πανάκριβο αμάξι με τον οδηγό σου, έχεις το καλύτερο τραπέζι σε πανάκριβα εστιατόρια, μένεις σε μυθικού πλούτου σουίτες χλιδάτων ξενοδοχείων, ταξιδεύεις πάντα πρώτη θέση με τρεις αεροσυνοδούς από πάνω σου. Κάθε φορά που μπαίνεις στις συνεδριάσεις της εταιρείας, διαβάζεις στα πρόσωπο το δέος και τον σεβασμό. Συνηθίζεις να σου κάνουν οι πάντες υποκλίσεις, να ξεκαρδίζονται με τα αστεία σου, να προσπαθούν να διαβάσουν τη διάθεσή σου. Άσε που η ίδια σου η μάνα έχει ξεχάσει το μικρό σου όνομα και σε φωνάζει πια “ο γιος μου, ο διευθυντής”…
Κι εκεί που ένιωθα παντοδύναμος, με την καριέρα μου στρωμένη και το μέλλον μου προδιαγεγραμμένο, αντί να μου έρθει μετακίνηση σε νέα διευθυντική θέση, στη Νότια Αμερική, μου ανακοινώνεται ότι βρίσκομαι εκτός νυμφώνος, μ’ ένα καλό πακέτο εθελούσιας εξόδου, και η θέση που εγώ ονειρευόμουν πήγε σε έναν φιλόδοξο Ρουμάνο που προέρχεται από την Amazon και μπορούσε να κάνει πολλά για το διαδικτυακό κομμάτι της επιχείρησης. Και ξάφνου βρέθηκα να είμαι μόνο ένας “πρώην γενικός διευθυντής”≫. Και συνειδητοποίησα πως χωρίς τον τίτλο μου και χωρίς τη θέση μου δεν ήξερα ποιος ήμουν, πού πήγαινα και τι έκανα. Συνειδητοποίησα, μέσα από τα βάθη της κατάθλιψης στην οποία έπεσα, ότι είχα εθιστεί στην αλαζονεία του πετυχημένου στελέχους. Είχα εθιστεί στον θαυμασμό και στο δέος των γύρω μου, κι όταν η εταιρεία με έκανε eject με συνοπτικές διαδικασίες, ένιωσα να χάνω τα πάντα, να χάνω τον εαυτό μου τον ίδιο.
Ένιωσα να γίνομαι απότομα ένα τίποτα στον δρόμο προς το απόλυτο μηδέν. Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα μιας γραμματέα όταν με αποχαιρετούσε με υφάκι ανωτερότητας και κακοκρυμμένη ευχαρίστηση. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να βρω μια παρόμοια, ούτε καν μια κατώτερη, θέση στην Ελλάδα της κρίσης. Γι’ αυτό μάζεψα τα κομμάτια μου και προσπάθησα να ξανασυγκολλήσω τον εαυτό μου από την αρχή. Σήμερα ξέρω πως εκείνη η ολοκληρωτική και χωρίς αναισθητικό εκπαραθύρωση ίσως και να ήταν ό,τι καλύτερο μου συνέβη για να μπορέσω να ξαναβρώ τον χαμένο εαυτό μου. Ό,τι χρήματα είχα τα επένδυσα σε μια νέα τεχνολογία με την οποία μπορούμε να ανακυκλώσουμε ειδικούς τύπους πλαστικού, όπως το EPS από το οποίο φτιάχνονται τα ποτήρια του take away καφέ. Κάνουμε τον γύρο συνεργαζόμενων καφέ και αδειάζουμε τους κάδους των σκουπιδιών τους. Όταν με ρωτούν τι δουλειά κάνεις, λατρεύω να απαντώ ≪σκου-
πιδιάρης≫. Και είναι αλήθεια ότι ξαναγεννήθηκα, ξαναέστησα τον εαυτό μου από την αρχή, κι αν για κάτι περηφανεύομαι είναι για το ότι πρόλαβα να βρω τον εαυτό μου και κατάφερα να ζω με τους δικούς μου όρους≫.
Να θυμάσαι, λοιπόν, ότι οι μεγάλες ευκαιρίες ανασύνταξης του εαυτού γεννιούνται στα βάθη της απόρριψης, όταν η ανάγκη να αρέσεις παύει να σου γίνεται εμπόδιο.
Όταν κάποιοι επιλέγουν να μη σε επιλέγουν, είναι η ευκαιρία σου να επιλέξεις εσύ τον εαυτό σου
Δηλαδή, ξυπνάς το πρωί και πριν ακόμα οι άλλοι σε βαθμολογήσουν, πριν μετρήσεις τα λάικ στο Facebook, πριν τα πρώτα sms, πριν σου γράψουν τι ωραία τα λες και πόσο σούπερ είσαι, κοιτάζεις πρώτος τον εαυτό σου και του λες:
≪Μου κάνεις. Μου κάνεις, σου λέω, μου κάνεις για πάντα, μου κάνεις με τα όλα σου. Σε πάω, παιδί μου≫. Και συνειδητοποιείς ότι πρώτη σου ευθύνη είναι να διαβάσεις το πρώτο sms της μέρας από εσένα προς εσένα, το οποίο γράφει: ≪Θα με υποστηρίξω και σήμερα, και θα παραμείνω πλήρης και ολόκληρος, κι ας μου ρίξουν εκατό άνθρωποι μαύρο… κι ας μην είναι εύκολο≫.
Μην κατηγορείς όποιον σε απορρίπτει για να νιώσεις καλύτερα
Πρόσεξε να μην επιδιώξεις να κάνεις τον εαυτό σου να νιώσει καλύτερα κατηγορώντας αυτόν που σε απορρίπτει, και να εξαπολύεις ποταμούς αρνητισμού σε όποιον σου γύρισε την πλάτη:
≪Που δεν ξέρει τι του γίνεται, που είναι παράλογος, κομπλεξικός, άδικος, αμόρφωτος≫. Το κάνουμε και σαν κουλτούρα αυτό, δαιμονοποιούμε αυτόματα όποιον δεν πάει με τα νερά μας για να νιώσουμε καλύτερα. Στην πράξη όμως γυμνάζεις τη δύναμή σου πολύ περισσότερο όταν δεν σου χρειάζεται να υποτιμήσεις τον άλλο που σε άδειασε για να μπορέσεις να ανακουφιστείς. Μάθε να λες ≪Δεν ταιριάξαμε≫. Η μητέρα μου έλεγε: ≪Για κάθε όχι ψάξε αλλού το καλύτερο ναι≫. Δεν σου έχει, άλλωστε, συμβεί εκ των υστέρων κάποια απόρριψη να σου βγει σε καλό;
Κάθε άρνηση σε βοηθά να μη χάνεις χρόνο
Να θυμίζεις στον εαυτό σου πως θέλεις να παίξεις μπάλα με άτομα που κι αυτά γουστάρουν να παίξουν μαζί σου, γιατί έτσι το παιχνίδι της ζωής είναι πολύ πιο ωραίο. Κάθε άρνηση σε βοηθά να μη χάνεις χρόνο με ανθρώπους και καταστάσεις που δεν είναι για σένα ή δεν είναι της παρούσης.
Κάθε άτομο που σου λέει όχι (επαγγελματικό, συντροφικό, ερωτικό) να θυμάσαι ότι ελευθερώνει χώρο μέσα σου για ανθρώπους και καταστάσεις που πράγματι χρειάζεσαι να ζήσεις. Περιποιήσου τον χώρο που αδειάζει αυτός ο οποίος σε απορρίπτει. Γέμισέ τον με ενδιαφέροντα, με καλές στιγμές, με ό,τι σε εκφράζει.
Για καθέναν που θα σου πει «όχι», έχεις ήδη πολλαπλάσιους που σου έχουν πει «ναι»
Στα δύσκολα θυμήσου αυτούς τους ανθρώπους που σε αγαπούν, σε σέβονται, σε εκτιμούν, βασίζονται πάνω σου, χαίρονται την ύπαρξή σου. Θυμήσου ότι ένας από τους ανθρώπους αυτούς είσαι ΕΣΥ ο ίδιος. Με κόπο έχεις καταφέρει να αγαπάς, να δέχεσαι και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Να θυμίζεις διαρκώς στον εαυτό σου πως κάθε απόρριψη δεν έχει να κάνει με την αξία σου, έχει να κάνει με το προς τα πού κατευθύνεις τη ζωή σου. Με το πώς το κάθε ΟΧΙ σε βοηθά να πλοηγήσεις καλύτερα το καράβι σου, να μάθεις, να βελτιωθείς, να προχωρήσεις. Θα σου πω μια ιστορία, λοιπόν:
Περπατούσα ένα απόγευμα στο Μοναστηράκι αμέριμνη και χάζευα, και ένας τύπος, δηλαδή ένας νεαρός, και ωραίος μάλιστα, και καλοβαλμένος και μοντέρνος, προσπερνώντας με γυρίζει και μου λέει: ≪Κυρά μου, πώς περπατάς έτσι;≫ Για ένα κοντό δευτερόλεπτο ξεκίνησα να του δώσω εξηγήσεις, σχεδόν να απολογηθώ για την πρόσφατη εγχείρησή μου στο πόδι, για τη δύσκολη αποθεραπεία μου… Και μετά έκανα στροφή, ίσως από τις πιο ωραίες στη ζωή μου, και του είπα: ≪Ε, τι, να περπατάμε όλοι το ίδιο; Κάποιοι από μας πρέπει να είμαστε διαφορετικοί≫. Ποιος είναι ο ορισμός της αυτοπεποίθησης; Το πώς νιώθεις όταν σε γουστάρουν και σε λατρεύουν όλοι; Όχι δα, το αντίθετο ακριβώς.
«Αυτοπεποίθηση είναι το πόσο δεν σε νοιάζει όταν κάποιοι σε απορρίπτουν. Πόσο δεν σε νοιάζει να είσαι ο διαφορετικός»
Να σε κοιτάνε στραβά ορισμένοι που τραβάς τον δρόμο σου. Που δεν μπαίνεις στα στερεότυπα της ομορφιάς. Που δεν ακολούθησες τη διαδρομή καριέρας που περίμεναν από σένα. Που δεν κοιτάς ψηλά για να βρεις αστέρια Ή για να γίνεις ένα από αυτά, αλλά θέλεις μόνο να είσαι το γέννημα της γης που τιμά το άρωμα και το χρώμα της. Και το κυριότερο, κάθε φορά που τόσοι γύρω σου κάνουν σπουδαία πράγματα, μαζεύουν διακρίσεις, καταφέρνουν περισσότερα, ή είναι πιο νέοι, ή πιο ώριμοι, ή πιο σοφοί, ή πιο δυνατοί από σένα δεν ανατρέπεσαι, δεν ξύνεσαι μέσα σου, δεν απορρίπτεις μόνος σου τον εαυτό σου.
Όταν μπορείς και περπατάς τη δική σου ζωή με τον δικό σου διαφορετικό τρόπο, πάντα θα βρίσκεται κάποιος να σου ζητήσει τα ρέστα: ≪Πώς περπατάς έτσι, κυρά μου;≫ Και θα ξέρεις ότι σε κοιτά μέσα από τα καλούπια του και τα στερεότυπά του. Και η ελεύθερη ζωή βρίσκεται έξω από αυτά. Συχνά οδεύοντας κουτσά και στραβά, αλλά ανεμπόδιστα, προς την εσωτερική σου πατρίδα.
