«Γεννήθηκα στο Μόναχο της Γερμανίας. Στα παιδικά μου χρόνια πέρασα καλά και άσχημα μαζί, όπως οι πιο πολλοί στον κόσμο αυτό. Τελείωσα το Κλασικό Λύκειο, σπούδασα θεολογία και σύμβουλος διατροφής, ενώ το 1999 έγινα και κληρικός. Τα πιο πολλά τα έμαθα διαβάζοντας και, κυρίως, μιλώντας με πραγματικούς ανθρώπους. Μεγάλος πλούτος μου υπήρξαν τα είκοσι χρόνια που δίδαξα στο Λύκειο. Κοντά στα παιδιά έμαθα τι θα πει γνησιότητα και αλήθεια.
Μέχρι τώρα έχουν εκδοθεί εφτά βιβλία μου. Κάνω αρκετά λάθη, μα χαίρομαι που προσπαθώ και προχωράω παρακάτω. Όλη μέρα γράφω κείμενα, διαβάζω βιβλία, απαντώ σε μηνύματα και ακούω προβλήματα. Σκέφτομαι αρκετά και επιδιώκω τις ζωντανές σχέσεις. Τον υπόλοιπο χρόνο ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο για ομιλίες. Όταν κοιτάω τους ακροατές στα μάτια, θυμάμαι χαρές και λύπες τους, και ενώ κρατάω πάντα ένα σχεδιάγραμμα, τελικά μιλάω απ’ έξω. Μερικές φορές είναι καλύτερα τα λόγια της καρδιάς»
Ο Ανδρέας Κονάνος θα βρίσκεται στη σκηνή του Ωδείου Αθηνών στις 18 Νοεμβρίου, στο 1ο Life Project, και θα μιλήσει για την αληθινή αγάπη του εαυτού μας αλλά και για τη σημασία της συγχώρεσης στο δρόμο προς την αυτογνωσία.
Advertisment
Διαβάστε την συνέντευξη παρακάτω.
_____________________________________________________________________________________________________________
Τι σημαίνει για σας αγαπώ τον αληθινό εαυτό μου;
Σημαίνει να μπορώ να κοιτάω τον εαυτό μου. Δηλαδή να κοιτάει κανείς τον εαυτό του στον καθρέφτη και να αγαπάει αυτό που βλέπει απέναντί του, όπως κι αν είναι αυτό, με όποια χαρακτηριστικά κι αν έχει, όπως κι αν είναι. Τα μάτια του, η μύτη του, τ’ αυτιά του, τα μαλλιά του, τη φαλάκρα του. Είναι πολύ βασικό να αγαπάμε τον εαυτό μας, διότι είναι το μόνο πρόσωπο που έχουμε τόσο κοντά μας και για να μπορέσω να ισορροπήσω πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου, διότι αλλιώς πάντα θα μου βγαίνει ένα ανικανοποίητο, ένας θυμός, μια έλλειψη, ένα κενό, μια ταραχή, μια δυσκολία.
Advertisment
Είναι πολύ βασική η αγάπη. Και η αλήθεια του εαυτού μας. Να αγαπήσεις αυτό που είσαι. Να αγαπήσεις τα χαρακτηριστικά σου, τις συνήθειές σου, χωρίς να σημαίνει ότι δε θα αλλάξεις και πως δεν πρέπει να γίνεις καλύτερος.
Αγαπώ τον εαυτό μου, πάντως, δε σημαίνει δικαιολογώ τις αδυναμίες και τα πάθη και τις αδυναμίες μου, αλλά σημαίνει ότι ξεκινάω τις αλλαγές από μια αφετηρία αποδοχής. Αγκαλιάζω αυτό που είμαι. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο από τους άλλους. Αγαπώ και τους άλλους, αλλά δεν μπορώ να μαστιγώνω τον εαυτό μου, να τον γεμίζω ενοχές, να τον υποτιμώ, να τον προσβάλλω, να τον μειώνω, να τον βρίζω και να περιμένω από αυτόν να μου επιστρέψει χαρά και ευτυχία.
Όλοι κουβαλάμε μέσα μας ένα παιδί, ένα μικρό παιδί που κλαίει, ένα μικρό παιδί που έχει ακόμα παράπονα, που περιμένει ακόμα ένα βλέμμα της μάνας του, το βλέμμα της αποδοχής της έγκρισης, της επιβεβαίωσης. Και αυτό είναι βασανιστικό να το περιμένουμε από τους άλλους, αν εμείς οι ίδιοι δεν το δίνουμε στον εαυτό μας.
Πώς μπορεί να προσδιορίσει κανείς το αξιακό του σύστημα μέσα στις πολύπλοκες σημερινές συνθήκες;
Η σημερινή εποχή είναι μια εποχή μεγάλης ποικιλομορφίας, έντονης πολυπολιτισμικότητας, πληθώρας αντιλήψεων, ιδεών, θεωριών. Οπότε είναι βασικό κανείς να αντισταθεί και να μην αφεθεί σε αυτό το χάος που γύρω μας επικρατεί και να προσδιορίσει ποιες θα είναι οι δικές του αρχές βάσει των οποίων θα κινηθεί και θα ζήσει, πώς θα σκέφτεται, πώς θα εκφράζεται, ποιες πράξεις θα κάνει, με ποιους ανθρώπους θα συναναστρέφεται. Κριτήρια για να το πετύχει αυτό κανείς είναι τα αποτελέσματα που θα βλέπει στη ζωή του. Δηλαδή οι αξίες που έχω είναι βασικό να μπορούν να με κάνουν εμένα τον ίδιο ισορροπημένο, να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, να ακτινοβολώ ηρεμία, χαρά, ευτυχία, ισορροπία.
Να λαμβάνω και το feedback από τους ανθρώπους που πλησιάζω. Από την ηρεμία που θα έχω το βράδυ που πάω να κοιμηθώ, από το πρωινό ξύπνημα που θα νιώθω ότι αυτά που πιστεύω, οι αξίες που έχω, οι πεποιθήσεις που έχω με κάνουν να προχωράω στη ζωή και μου δίνουν ένα κίνητρο και μια προοπτική και ένα λόγο να ζω.
Και να με κάνουν να μπορώ να απαντάω στα πολλά γιατί, στα πολλά αδιέξοδα, στις θλίψεις, στις δοκιμασίες, στον πόνο, στο θάνατο, στη δυσκολία αυτού του κόσμου. Όταν λοιπόν οι αξίες που έχω σε όλα αυτά που προανέφερα έχουν κάτι να απαντήσουν, έχουν κάτι να πουν με έναν τρόπο που θα με βοηθήσει να ζήσω ισορροπημένα, αρμονικά και να διαχειριστώ τη ζωή και τα προβλήματά της. Για μένα αυτό είναι το κριτήριο ότι οι αξίες οι συγκεκριμένες που ακολουθώ είναι αληθινές, είναι βιωμένες και γειωμένες ταυτόχρονα, δηλαδή με βοηθούν να απλώσω ρίζες σε αυτή τη γη. Αλλά να έχω και μια προοπτική, μεταφυσική αλλά και υπερβατική. Και με αυτό το ποιητικό κομμάτι της ζωής μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα πιο όμορφα.
Τι ρόλο παίζει η αγάπη και η συγχώρεση για μια αληθινή ζωή και ποια η σημασία τους σήμερα στη διαδικασία της αυτογνωσίας;
Αυτογνωσία θα πει να καταλάβω τον εαυτό μου και να τον συγχωρέσω όταν τον καταλάβω. Μπορώ να καταλάβω όλο τον κόσμο γιατί μέσα μου υπάρχει όλος ο κόσμος και αυτοί που γεννήθηκαν κι αυτοί που ζουν τώρα και αυτοί που θα έρθουν μέσα μας. Υπάρχει όλη η ανθρωπότητα σε σμίκρυνση, ένα ολόκληρο σύμπαν. Όταν λοιπόν κανείς καταλαβαίνει τον εαυτό του, έχει συμπάθεια και στο διπλανό του έχει επιείκεια. Έχει τη δυνατότητα να συγχωρέσει, δηλαδή να κάνει χώρο μέσα του για να μπουν και άλλοι στην καρδιά του. Βλέπει την αδυναμία του ανθρώπου δίπλα του, που τον ονομάζει πλέον αδερφό του και βρίσκει ελαφρυντικά γιατί έχει ψάξει και τα δικά του θέματα.
Όταν βλέπω άνθρωπο σκληρό που δεν μπορεί να συγχωρέσει και να αγαπήσει, σημαίνει πως πρωτίστως βασανίζεται ο ίδιος. Ο ίδιος δεν έχει λύσει δικά του θέματα. Είναι πληγωμένος, πονεμένος. Μέσα του ακούει μια κραυγή φόβου και μη διαχείρισης της ζωής του. Οπότε όσα κάνει δικαιολογούνται και μάλλον όσα κάνει ερμηνεύονται. Ο άνθρωπος ο οποίος πραγματικά κατάλαβε τον εαυτό του, είναι ο μεγαλύτερος αιμοδότης στην ανθρωπότητα, γιατί μπορεί να δώσει το καθαρό αίμα της δικής του αγάπης και της δικής του καρδιάς.
Διότι τέτοιοι άνθρωποι μόνο μπορούν ν αλλάξουν τον κόσμο. Άνθρωποι που κατάλαβαν τον εαυτό τους, αγάπησαν την αδυναμία τους, την ατέλεια τους και στάθηκαν με επιείκεια και στους διπλανούς τους. Και με τον τρόπο αυτό δίνει ο ένας έμπνευση στον άλλον για κάτι καλύτερο. Αγαπώ τον εαυτό μου και συγχωρώ τον εαυτό μου και τον διπλανό μου. Δεν θα επιμένω σε μια στατική κατάσταση, αλλά ξεκινάω για το καλύτερο, χωρίς όμως αυτή την αίσθηση της δυσαρέσκειας, του θυμού της, της έντασης, του μίσους, της κακίας.
Δεν αλλάζει ο κόσμος με τα όπλα. Δεν αλλάζει ο κόσμος με το μίσος. Δεν αλλάζει με το θυμό. Η αλλαγή γίνεται μόνο με την αγάπη και είναι κάτι πολύ δύσκολο που προς το παρόν η ανθρωπότητα έχει δείξει ότι δεν έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο, γιατί προϋποθέτει πολλή δουλειά μέσα μας και να πάρουμε τη ζωή στα σοβαρά, να δούμε το βάθος αυτού του κόσμου. Το νόημα αυτών των 80, 90 χρόνων που θα ζήσουμε.
Αυτό εννοώ όταν λέω να πάρουμε τη ζωή στα σοβαρά. Και να καταλάβουμε ότι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο να πετύχουμε κάποια πράγματα. Να γίνουμε οι ίδιοι μια μικρή θεραπεία, ένα μικρό μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος σε αυτό τον κόσμο, στην παγκόσμια δεξαμενή της δυσαρέσκειας. Να προσθέσω τη δική μου καλοσύνη, τη δική μου αγάπη, το δικό μου δάκρυ, το δικό μου σκέπασμα που θα σκεπάσει την αδυναμία και την ασχήμια των ανθρώπων δίπλα μου και τη δική μου.
