Πέρασαν μέρες δίχως κουβέντα ανάμεσά μας, φίλε μου αγαπημένε. Συγχώρεσε με γι’αυτό, βρισκόμουν στα “πατώματά” μου και μου ήταν αδύνατο να σου γράψω. Πίστεψα πως θα τα καταφέρω και είμαι εδώ ξανά να σου μιλήσω για όλα αυτά τα όμορφα που συζητάμε εμείς.
«Πίστη». Τι ελπιδοφόρα λέξη! Την ξεστομίζεις και αναπνέεις. Στ’ αλήθεια αναπνέεις! Ξέρεις τι εννοώ.
Στις δύσκολες σου ώρες, τις στιγμές που το μοναδικό συναίσθημα που σε κατακλύζει είναι η απόγνωση. Τότε, δεν έχεις την ανάγκη να απευθυνθείς κάπου;
Άκου, δεν είμαι εδώ για να σε πείσω να πιστέψεις στον Θεό. Για εσένα όμως, που ήδη του έχεις μια θέση μέσα σου, έχω κάποιες κουβέντες να σου πω. Το να χρειάζεσαι στη ζωή σου την πίστη, δε σε κάνει αδύναμο άνθρωπο. Το να βρίσκεις κουράγιο στην προσευχή, δε σε χαρακτηρίζει “ανίκανο”.
Η πίστη θέλει μαγκιά και δύναμη. Ναι, αυτό που σου λέω. Θέλει μαγκιά κάθε πρωί που ξυπνάς να λες “ευχαριστώ”. Γιατί βλέπεις, μάτια μου, δεν θεωρείς τίποτα δεδομένο. Και με τόσα που πέρασες αλίμονο κι αν δεν είχες σύμμαχο την πίστη σου.
Πολλές φορές σε άκουσα να λες πως είχες για χρόνια φύγει από το δρόμο του Θεού, είχες απορρίψει κάθε θρησκεία. Και πως πια είναι αργά. Δεν αξίζεις – είπες – να σε δεχτεί πια κοντά του.
Άκουσε παιδί μου, ο Θεός δεν είναι τέρας. Δεν κρίνει, ούτε και τιμωρεί. Ο Θεός αγαπάει, κατανοεί και συγχωρεί. Δέχεται τους ανθρώπους, όσο κι αν στο παρελθόν τον απαρνήθηκαν.
Θυμάμαι κάποτε ένας γλυκύτατος παππούλης μου είπε: «Είσαι εκλεκτό παιδί του Θεού, γι’ αυτό σε διάλεξε. Πέρασες τον Γολγοθά σου και βρήκες τον δρόμο». Ο δρόμος αυτός είναι πάντοτε ανοιχτός και σε περιμένει.
Ο Θεός είναι μέσα σου. Έχε πίστη. Κοίτα ψηλά. Και θα τα καταφέρεις. Σου δίνω το λόγο μου.
Μέχρι τότε να αγαπάς. Να είσαι ευγνώμων. Να είσαι άνθρωπος. Θα τα ξαναπούμε σύντομα, ψυχή μου.
Photo: Author/Depositphotos
