Οι διακοπές… Ναι, είναι δύσκολες.
Δεν υπάρχει κανένα κόλπο για να τις περάσετε χωρίς θλίψη αν έχετε χάσει πρόσφατα ένα αγαπημένο σας πρόσωπο. Ακόμα και η όποια χαρά μπορεί να βρείτε είναι πιθανό να είναι μια λύπη «πασπαλισμένη» με χρυσόσκονη.
Advertisment
Όταν εξέφρασα άγχος για την προσέγγιση των γιορτών, κάποιοι φίλοι μου πρότειναν να τις αγνοήσω. “Δεν υπάρχει κανένας νόμος που να λέει ότι πρέπει να συμμετέχεις”, μου έλεγαν.
Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Βέβαια, μπορώ να αρνηθώ να στολίσω, να ψωνίσω, να κάνω κάθε είδους χαρούμενη δραστηριότητα. Αλλά και πάλι θα ξυπνούσα την Ημέρα των Ευχαριστιών και τα Χριστούγεννα το πρωί και θα ήξερα ότι όλα αυτά τα πράγματα συμβαίνουν σε σπίτια γύρω μου, ενώ εγώ προσπαθώ να προσποιούμαι ότι είναι μια συνηθισμένη μέρα.
Δεν θα πετύχαινε. Όχι για μένα, τουλάχιστον.
Advertisment
Εξάλλου, μου αρέσουν οι γιορτές. Μου αρέσει να αγοράζω και να φτιάχνω δώρα. Μου αρέσει να ντύνομαι και να μαζεύομαι με φίλους. Μου αρέσει να τρώω πάρα πολύ.
Δεν έχω άλλη επιλογή από το να αλλάξω
Στα 30 και πλέον χρόνια που είμαστε μαζί, ο Τομ και εγώ περάσαμε τις γιορτές με την οικογένειά του εκτός πολιτείας μόλις δύο φορές. (Οι δικές μου οικογενειακές σχέσεις ήταν τεταμένες, και οι περισσότεροι από την οικογένειά μου έχουν φύγει πια.) Ως επί το πλείστον, οι διακοπές μας αφορούσαν εμάς. Την Ημέρα των Ευχαριστιών, ξυπνούσα με τη μυρωδιά του μαγειρέματος, καθώς ο Τομ, που ξυπνούσε νωρίς, ετοίμαζε τη γαλοπούλα, την οποία κάπνιζε στο ύπαιθρο.
Παρακολουθούσαμε την παρέλαση και την επίδειξη σκύλων ενώ μαγειρεύαμε ένα παραδοσιακό γεύμα, και οι φίλοι μας έκαναν παρέα για δείπνο. Ήμασταν εξίσου παραδοσιακοί και την ημέρα των Χριστουγέννων: Γιορτινή μουσική, κολλώδη ψωμάκια για πρωινό και άνοιγμα δώρων. Μπορεί να συναντούσαμε φίλους για ένα μεσημεριανό γεύμα ή να πηγαίναμε σινεμά, αλλά τις περισσότερες φορές περνούσαμε απλώς μια γλυκιά μέρα μόνοι μας.
Με τον θάνατο του Τομ πριν από τριάμισι χρόνια, οι οικογενειακές μου διακοπές αφανίστηκαν. Τώρα ξεκινάω από το μηδέν.
Όπως συμβαίνει με τόσα άλλα πράγματα σχετικά με την ανοικοδόμηση της ζωής μετά το θάνατο ενός συζύγου, η αναδιαμόρφωση των διακοπών σημαίνει να σκεφτείς τι πρέπει να κρατήσεις και τι να αφήσεις -και με το να αφήσω, εννοώ να αποφασίσεις τι είναι απλά πολύ οδυνηρό για να το ξαναδείς.
Ενώ ορισμένοι άνθρωποι βρίσκουν παρηγοριά στο να περιβάλλουν τον εαυτό τους με όλα τα πράγματα που μοιράζονταν με τον εκλιπόντα σύζυγό τους, εγώ παρηγορούμαι από ορισμένα πράγματα αλλά λυπάμαι από άλλα. Μέχρι στιγμής, δεν έχω καταφέρει να αντιμετωπίσω το χαρτονένιο κουτί στο γκαράζ μου, με την επιγραφή Χριστούγεννα με τον γραφικό χαρακτήρα του Τομ, γεμάτο με στολίδια που συλλέξαμε όλα αυτά τα χρόνια. Αντ’ αυτού, για τα πρώτα μου Χριστούγεννα μόνη μου αγόρασα ένα μικρό προ-διακοσμημένο επιτραπέζιο δέντρο και από τότε το χρησιμοποιώ.
Εκείνη τη χρονιά και πέρυσι, τόσο για την Ημέρα των Ευχαριστιών όσο και για τα Χριστούγεννα, νοίκιασα ένα Airbnb στο Όστιν, περίπου τρεις ώρες από το σπίτι μου, για να γιορτάσω με φίλους εκεί κάτω, συμπεριλαμβανομένης μιας χήρας φίλης με την οποία μπορούσα να μοιραστώ τον κοινό αγώνα που δίναμε.
Την ημέρα των Χριστουγέννων, φάγαμε μαζί ένα ωραίο σπιτικό δεκατιανό και μετά πήγαμε την Daisy σε ένα πάρκο με σκύλους – είναι αδύνατο να είσαι λυπημένος σε ένα πάρκο με σκύλους. Το βράδυ των Χριστουγέννων πήγα με άλλους φίλους για δείπνο, και την επόμενη μέρα, η Ντέιζι και εγώ κάναμε πεζοπορία σε ένα πολιτειακό πάρκο πριν πάμε σπίτι.
Δεν υπάρχει άλλο “εμείς”
Αυτές ήταν αρκετά ευχάριστες γιορτές και νόμιζα ότι είχα δημιουργήσει νέες παραδόσεις, αλλά φέτος, για διάφορους λόγους, το ταξίδι δεν είναι εφικτό, και έτσι βρίσκομαι να παραπαίω. Και μου έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό ότι όχι μόνο πρέπει να ανακαλύψω ξανά τις διακοπές μου φέτος, αλλά ίσως χρειαστεί να τις ανακαλύπτω κάθε χρόνο από εδώ και πέρα. Δεν υπάρχει πια εμείς πάντα το κάνουμε αυτό γιατί δεν υπάρχει πια εμείς. Υπάρχει μόνο εγώ, και αν θέλω οι μέρες των Ευχαριστιών και των Χριστουγέννων να είναι κάτι άλλο από μοναχικό κλάμα, πρέπει να τις πάρω στα χέρια μου. Αν θέλω παραδόσεις, πρέπει να είναι παραδόσεις για έναν.
Ευτυχώς, έλαβα μερικές προσκλήσεις για την Ημέρα των Ευχαριστιών φέτος και πέρασα μια ευχάριστη μέρα. Ίσως αναβιώσω την Ημέρα των Ευχαριστιών εδώ του χρόνου, αν και θα μου λείψει η μαγειρική του Τομ.
Αλλά η ημέρα των Χριστουγέννων είναι ένα εντελώς διαφορετικό “θηρίο”.
Φροντίζω τον εαυτό μου απαλά
Ξέρω ότι το πιο σημαντικό πράγμα στην αντιμετώπιση τέτοιων ημερών είναι να έχεις ένα σχέδιο. Δεν χρειάζεται να είναι “γραμμένο σε πέτρα”, μπορείς να αφήσεις στον εαυτό σου μια διέξοδο, αν αποφασίσεις ότι πρέπει να περάσεις τη μέρα κλαίγοντας- αλλά είναι καλύτερο να μην προσπαθείς να το κάνεις με το σταγονόμετρο. Έχω ήδη προγραμματίσει ένα γεύμα σε εστιατόριο με φίλους για την ημέρα των Χριστουγέννων, αλλά ακόμη διαμορφώνω ένα σχέδιο για εκείνο το πρωί, το οποίο είναι βέβαιο ότι θα είναι δύσκολο.
Και έτσι ζυγίζω και σκέφτομαι. Μπορώ να παρακολουθήσω τις γιορτινές ταινίες που απολαμβάνουμε με τον Τομ κάθε χρόνο ή χρειάζομαι εντελώς νέες ταινίες; Χωρίς δώρα να ανοίξω, πώς μπορώ να περιποιηθώ τον εαυτό μου εκείνο το πρωί
Η μέρα θα ξεκινήσει σίγουρα με μια βόλτα με τον σκύλο, όπως κάθε μέρα. Και μετά ένα πολύ καλό πρωινό. Τηγανίτες ίσως; Ίσως μπέικον, μια σπάνια παρασπονδία. Αν κάνει αρκετό κρύο, θα ανάψω φωτιά. Αυτό είναι πάντα άνετο. Και τα σκυλιά (τώρα είναι δύο) είναι πάντα έτοιμα για αγκαλιές, που είναι μια θεραπεία για την ψυχή.
Φαντάζομαι τον εαυτό μου στον καναπέ, σκεπασμένο με σκυλιά, με μια φωτιά να τρίζει εκεί κοντά και μια ταινία στην τηλεόραση. Θα είναι γλυκό και θα είναι θλιβερό. Αλλά θα δώσω χώρο στη θλίψη μου και θα την τιμήσω όσο είμαι μόνη μου, ώστε όταν θα συναντήσω τους φίλους μου για ένα γεύμα αργότερα μέσα στην ημέρα, ελπίζω ότι θα έχω περάσει μέσα από τον πόνο και θα έχω φτάσει σε κάποια γαλήνη και ίσως και σε κάποια χαρά.
Προς το παρόν, υπάρχει ένα στοιχείο ελέγχου των ζημιών. Τι μπορώ να κάνω για να κάνω μια οδυνηρή εμπειρία κάπως λιγότερο οδυνηρή; Τι μπορώ να δώσω στον εαυτό μου για να ανυπομονώ; Αναμφίβολα θα υπάρξουν δάκρυα, όπως συνέβη συχνά σε αυτές τις εβδομάδες προετοιμασίας. Αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σκύψω το κεφάλι, να στήσω το δεντράκι μου, να στοιβάξω δώρα για τους φίλους μου κάτω από αυτό και να το ξεπεράσω όσο καλύτερα μπορώ. Οι γιορτές έρχονται ακόμα και για τους συντετριμμένους.
Sophia Dembling
