Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Current Biology, ο εγκέφαλος φαίνεται να διαθέτει έναν ενδιαφέρον μηχανισμό που βοηθάει τα ζευγάρια των ποντικών να ξεπεράσουν τον χωρισμό τους. Η μελέτη εστιάζεται σε μονογαμικές σχέσεις ποντικιών που, όπως παρατηρήθηκε, βιώνουν μια έκρηξη ντοπαμίνης στον εγκέφαλό τους κατά την επανένωση μετά από χωρισμό.
Τα ποντίκια σε πειραματικό πλαίσιο έπρεπε να πατήσουν μοχλούς για να συναντήσουν είτε το ταίρι τους είτε ένα άγνωστο ποντίκι. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η αύξηση της ντοπαμίνης ήταν υψηλότερη κατά τη συνάντηση με το ταίρι και ότι η διαδικασία αυτή ήταν συνδεδεμένη με την ικανοποίηση της σχέσης.
Advertisment
Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτός ο μηχανισμός φαίνεται να επηρεάζεται από τη γνώση της επανασύνδεσης, καθώς τα ποντίκια που χωρίστηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έδειξαν την ίδια αύξηση στα επίπεδα ντοπαμίνης. Οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι αυτό μπορεί να υποδεικνύει μια μορφή υποτίμησης του δεσμού μεταξύ των ζευγαριών ποντικών, χωρίς όμως να σημαίνει ότι ξεχνούν ο ένας τον άλλο.
Η δρ. Ζόι Ντόναλντσον, επικεφαλής της μελέτης, εκφράζει την πίστη ότι αν αυτά τα ευρήματα ισχύουν και για τους ανθρώπους, το κατανοώντας καλύτερα τον ρόλο της ντοπαμίνης στις σχέσεις μπορεί να έχει σημαντικές εφαρμογές, ειδικά για ανθρώπους που δυσκολεύονται να ξεπεράσουν ένα χωρισμό ή μια απώλεια.
Η έρευνα δείχνει ότι η ντοπαμίνη παίζει κρίσιμο ρόλο στην εδραίωση και διατήρηση των ανθρώπινων σχέσεων. Η αύξηση της ντοπαμίνης κατά τη συνάντηση με τον σύντροφο και η σύνδεση αυτού του φαινομένου με την ικανοποίηση της σχέσης προσφέρει μια κατανόηση του τρόπου με τον οποίο ο εγκέφαλος ανταποκρίνεται στην κοινωνική διάσταση των σχέσεών μας.
Advertisment
Η διαπίστωση ότι μετά από έναν χωρισμό για μεγάλο χρονικό διάστημα τα επίπεδα ντοπαμίνης δεν επαναφέρονται στα ίδια υψηλά επίπεδα καταδεικνύει τη σημασία της διατήρησης του δεσμού και της συνεχούς κοινωνικής διασύνδεσης. Η δρ. Ντόναλντσον προτείνει ότι αυτή η έρευνα μπορεί να έχει σημαντικές εφαρμογές στον τομέα της ψυχολογικής υγείας, ιδίως για άτομα που αντιμετωπίζουν παρατεταμένη διαταραχή πένθους.
Το να κατανοήσουμε καλύτερα τη βιολογική βάση της συναισθηματικής σύνδεσης και του χειρισμού του χωρισμού μπορεί να οδηγήσει σε προσεγμένες προσεγγίσεις για τη στήριξη των ανθρώπων σε δύσκολες περιόδους. Είναι σημαντικό να εξεταστούν οι επιπτώσεις αυτής της έρευνας στον τομέα της θεραπείας και της συμβουλευτικής, προκειμένου να δημιουργηθούν αποτελεσματικές στρατηγικές για την αντιμετώπιση των προκλήσεων που σχετίζονται με το χωρισμό και τον απώλεια.
